Tales of

Sinnoh

Het leuke aan zo’n evenement zoals deze was, was dat er altijd wel één iemand was die zichzelf voor schut moest zetten. Ware het expres, ware het per ongeluk. Alex’ blik gleed kort naar de serveerster die behendig met haar dienblad tussen de tafeltjes door aan het slalommen was om de bestellingen naar de desbetreffende tafeltjes te brengen. Ze had een jurk met een diep uitgesneden decolleté aan en gezien het feit dat ze zeg maar eh… goed voorzien was – en ze dat ook duidelijk van zichzelf wist – was ze een opvallende verschijning, waar Alex maar wat graag naar keek. Maar helaas trokken goede looks ook wel eens minder leuke aandacht en Alex keek een tikkeltje onbewogen naar hoe een groepje mannen, die al aardig veel bier hadden gedronken, haar lastig begonnen te vallen. De dame wist echter als het ware voor zichzelf op te komen en Alex wreef over de zijkanten van zijn hoofd toen haar schelle stem helemaal tot aan zijn tafeltje reikte. Arceus, wat irritant om naar te luisteren. Hij liet zijn blik kort naar Ikari glijden, welke ook een tikkeltje geïrriteerd in de richting van de dame keek. Zijn goudgele ogen kruiste met de blik van zijn Meditite en even leek er een korte blik van begrip tussen elkaar door te wisselen, want toen de dame voorbijkwam, stak zijn Meditite zodanig zijn voetje uit zodat ze haar evenwicht verloor. Met het gerinkel van glas en veel gevloek viel de dame languit op de grond en kort bewoog Alex’ mondhoek zich naar omhoog, waarna zijn blik die van een andere man vond, niet ver van hem vandaan. Alex trok zijn wenkbrauwen kort omhoog en een vragende blik ontstond in zijn ogen: ga jij haar helpen of moet ik het doen? Of gingen ze haar gewoon laten liggen? Dat was natuurlijk ook nog een optie.

Alex’ mondhoeken gleden geïnteresseerd omhoog toen hij zag dat de achterkant van haar rok omhoog was gekropen, waardoor er nog minder aan de verbeelding over werd gelaten dan het geval al was. Dat deed ze natuurlijk niet expres, zeker gezien het feit dat ze net los op haar bek was gegaan, maar het was amuserend om te zien, al rolde hij wel met zijn ogen toen er achter hem gefloten werd door hetzelfde groepje dat haar eerst aan het uitdagen was. De man voor hem besloot om haar knight in shining armor uit te hangen en een tikkeltje verveeld keek Alex toe hoe hij bij de dame neerknielde, welke gretig zijn hand vastpakte om zich overeind te laten tillen. Simpele ziel. Net op dat moment besloot één van de kerels aan het “lastige” tafeltje om overeind te komen en in een dronken staat naar het tweetal toe te struinen. Alex kon zijn intentie vanaf mijlenver al ruiken en hij besloot dat dit een goed moment was voor zichzelf om zich ermee te bemoeien. Niet om de dame of de dappere krijger een plezier te doen, maar puur voor zijn eigen leedvermaak. ”Confusion,” siste hij dan ook zachtjes naar zijn Meditite, welke een knikje naar hem gaf en zijn handen liet gloeien. De dronken vent struikelde abrupt over zijn voeten en kwam, niet echt ver van het tweetal voor Alex af, hard neer op de grond, waarop Alex gniffelde. Daarna duwde hij zichzelf traag overeind en liep bijna sloom naar het tweetal toe, zijn goudkeurige ogen flitsend tussen de dame en de dappere krijger. ”Ze zullen je niet meer lastigvallen,” sprak hij toen gewichtig, alsof híj diegene was die haar had geholpen en niet de verlepte don juan die naast haar stond. Maar hij wisselde enkel een blik van verstandhouding met de casanova uit, alsof ze het samen goed voor elkaar hadden gekregen. Yeah, als dat was wat hij wilde geloven, dan sure.