Tales of

Sinnoh

Langzaam maar zeker begon de eerste dag van het festival op z'n einde te lopen. Kraampjes werden opgeklapt en mensen begonnen naar de plaatselijke slaaphuisjes en campings te verdwijnen. Lucie had nog eventjes de tijd genomen te blijven zitten op een bankje. Haar kersverse Shaymin was op haar schoot in slaap gevallen en ze wilde haar toch wel even de rust gunnen. Zachtjes streelde ze over de rug van de Shaymin heen. Ruddles leunde over haar schouder heen om naar de nieuwe Pokemon te kijken, nieuwsgierig naar het nieuwe teamlid. Ondertussen lag Snow aan haar voeten. De Amaura leek de laatste tijd wat meer te kalmeren gelukkig. Ze wilde nog niet de Pokeball in, maar er was een zekere rust in de ogen van de Pokemon gekomen. Bijna durfde Lucie te hopen dat het misschien nog wel goed kwam met haar gedrag.

Krekels begonnen zachtjes in de verte te fluiten en ergens hoorde ze de roep van een Hoothoot boven het geluid van de voetstappen van de vertrekkende mensen uit. Al snel waren Lucie en haar Pokemon vooral verlicht in zilverachtig maanlicht. Misschien moest ze haar nieuwste aanwinst toch maar eens gaan wekken, maar tegelijkertijd vond ze het ook zo sneu... Ze sliep zo lief. Met een zacht zuchtje keek ze eventjes op naar Snow, wie haar ogen ondertussen gesloten had en wat tegen het bankje aanleunde. Net toen ze haar hand uit wilde strekken naar de Pokemon, sprong er een kleine muisachtige naar haar toe, om plaats te nemen op haar hoofd. Lucie begon zachtjes te lachen. Ergens voelde het wel vertrouwd, Ruddles deed dat ook altijd toen hij nog klein was. "Why hello there," groette ze de kleine muis, een Dedenne als ze het in die korte tijd goed gezien had, "Ben je verdwaald?" Haar trainer had ze nog helemaal niet gespot. Ruddles sprong op zijn staart en zweefde omhoog, pogend aan de neus van de Dedenne te snuffelen. Dat was zijn ex-plek!

Voorzichtig had ze haar hand opgeheven naar de Dedenne, zodat ze aan haar vingers kon snuffelen. Misschien was de Pokémon haar trainer kwijtgeraakt? Ze kon het de Dedenne niet kwalijk nemen, het was hier een behoorlijke drukte. Maar desondanks maakte ze zich zorgen. Misschien kwam het wel voort uit het feit dat zij niet meer rustig op haar plek kon zitten als ze haar Pokémon niet altijd meer in haar blikveld had. Haar Amaura hief haar hoofdje ook om de Dedenne te kijken, waarna ze omkeek naar en naderend persoon.

Toen Lucie de stem van een ander persoon hoorde, wist ze dat ze de eigenaar van de Dedenne gevonden had. Ze liet haar hand zakken en haar blik vond een man met een hoedje. Nu zei common sense dat dat foute boel moest zijn, maar Lucie had die ervaring nog niet dat dat common sense was. "Niet verdwaald maar te vriendelijk dus?" reageerde ze met een glimlach. Haar blik ging eventjes naar haar Pokémon. De Shaymin was ondertussen ontwaakt van het gepraat en maakte een diepe gaap en wat bloemen verschenen op haar rug. Bij zijn volgende opmerking en haar lach werd wat ongemakkelijker. "Nou een sprookje zou ik het niet willen noemen, maar het is.. inderdaad wel een bijzondere selectie aan Pokémon te noemen." Ruddles zweefde ondertussen vrolijk op de man af, eventjes naar hem zwaaiend en daarna met zijn handjes tegen zijn mond grinnikend.

Blijkbaar werkte de Dedenne haar trainer ook nog wel eens in de problemen, naast zichzelf. Lucie sloeg haar ogen eventjes omhoog en kon nog net de snorharen van de Pokémon zien. Het waren net rare TV antenne's. Maar het had wel z'n charmes. "Ach met zo'n koppie kan je het haar niet kwalijk nemen toch?" merkte Lucie op, waarna ze haar vinger nog een keertje uitstak naar de Dedenne. "Maar ik ken het, ik heb er hier ook zo één." Dit was Ruddles zijn cue om heel onschuldig te kijken, maar het werkte nog niet geheel onder de blik die Lucie hem toewierp. Speels dook hij weg achter Snow, wie hem probeerde te meppen met haar staart.

Maar de wat luchtige toon van het gesprek maakte voor Lucie een ommezwaai. De Dedenne sprong prompt van het hoofd van het meisje af, bijna op de Shaymin wie Lucie nog geen naam had gegeven. De witte egel draaide zich eventjes op de schoot van haar trainer en leek eventjes te twijfelen om erachteraan te gaan, maar Lucie hield haar voor nu tegen. Iets aan de houding van de jongen tegenover haar beviel haar nog niet helemaal. Ze vernauwde haar ogen wat toen hij begon met spreken. Zijn woorden over goede intenties zaten haar niet lekker.

"Dat klopt zeker," reageerde ze. Het was zeker een researcher's droom die uitkwam. Op dat vlak zat ze in haar nieuwe baan perfect. "Dan zou je wel kunnen stellen dat 'living the dream' werkelijkheid is geworden." Maar ze had ook eerstehands meegemaakt dat er genoeg mensen waren met slechte intenties. En nu hij hier zo tegenover haar stond, op deze manier sprak, begon ze zich af te vragen of hij daar één van was. Ze maalde wat over haar woorden, ietwat gespannener. Zijn Dedenne zou geen kans maken tegenover Ruddles, Ava of Snow als hij wat zou proberen. Maar wat had hij nog meer in zijn zak? Als hij al wat ging proberen... "Gelukkig heb ik goed getrainde Pokémon om slechte intenties weg te houden." Daarom was ze gaan trainen, op Am's advies.

Het contact met een andere elektrische Pokémon leek Ruddles goed te doen. Hij bleef braaf bij zijn trainer voor nu, maar hij had duidelijk door dat er over hem en over de Dedenne gesproken werd. Toen de Dedenne naar hem gebaarde, sprong hij enthousiast een keertje op en neer op zijn staart, waarna hij ook zijn armpje opstak. In ieder geval was daar een vriendschap gevormd, maar dat kon je niet zeggen van de eigenaren van de Pokémon.

Lucie haar spanning was bijna tastbaar terwijl ze haar blauwe ogen op de jongen gericht hield en deze werd alleen maar groter toen hij besloot om dichterbij te komen. Ze wilde bijna opstaan en van hem weglopen, tot hij ineens begon te hurken. De Shaymin kroop wat verder van de schoot van het meisje af, duidelijk wat minder nerveus rond anderen. Ook Ruddles leek zich niet zo'n zorgen te maken om de jongen, waarop Lucie besloot om voor nu te blijven zitten. Ze zeiden altijd dat Pokémon betere instincten hadden dan mensen toch? Ze hoopte het alleen maar in ieder geval.

Snow keek de jongen nieuwsgierig aan toen deze bij haar neerhurkte en drukte haar neus begroetend wat vooruit. De Amaura was altijd vriendelijk geweest naar vreemden toe en hij was geen uitzondering. Lucie haar schouders zakten weer iets uit de gespannen houding toen de Pokémon niet heftig op hem reageerden, maar desondanks bleef ze elke beweging die hij maakte nog wel volgen met haar ogen. "Over Snow?" vroeg ze nog even ter bevestiging. "Ik weet haar hele achtergrond niet, maar ze is door een onderzoeker in een lab gekweekt en daar gehouden voor een hele lange tijd, daardoor houdt ze niet van benauwde ruimtes en blijft ze liever buiten." Haar hand ging eventjes op het hoofd van de Pokémon met een zachte glimlach, "ze voelt zich het prettigst in de sneeuw en koude klimaten, zoals in eerder onderzoek beschreven.." Haar blik dwaalde naar haar Pokémon toe terwijl ze over haar begon te vertellen, haar glimlach nu gemeend terwijl ze vertelde over de Amaura.

Lucie beet kort op de binnenkant van haar wang toen de jongen haar vroeg over hoe ze Snow had gekregen. Ja.. Hoe indeed. Ze was sowieso al niet zo'n kwebbelkous naar vreemden toe. Die konden beter hun neus in hun eigen zaken houden. Met haar vrienden zoals Amélie was ze los en vriendelijk, maar vreemden.. Dat hoefde niet zo zeer. Het verkrijgen van Snow was tevens een eersteklas pijnpuntje. Ze wist nog al te goed toen ze Ruddles de Pokéball in zijn pootjes had gedrukt en hem door het raampje weg had gestuurd, hoe de deur toen opensloeg. Hoe alles toen mis ging.

Lucie was even in gedachten verzonken totdat ze weer terug in het heden kwam. "Snow is gered uit de Black Market voordat ik haar in bezit heb gekregen. Ze stond daar te koop, maar Crescent Moon heeft haar eruit gehaald." Ze maakte zich los uit de situatie, haar eigen aandeel erin wegstoppend. Dat zou alleen maar vragen oproepen die ze niet wilde beantwoorden immers. Peilend keek ze naar de jongen, benieuwd naar wat voor een reactie er kwam op de benoeming van de black market. Als hij iemand was uit Team Zekrom, zou hij bekend zijn met de markt, er misschien gewerkt hebben. Ze wist niet zeker wat voor reactie ze zocht. Iets waarmee ze hem kon verdommen als een crimineel of iets waarmee ze haar twijfels kon verlichten. Maar wat nou precies dat zou zijn wist ze zelf ook niet.

"Zelfs in Sinnoh lopen ze niet zomaar in het wild rond," merkte Lucie op als vervolg op haar verhaal. "Ik heb ook nog niet geprobeerd of ze in staat is om te reproduceren. Nu weten we natuurlijk sowieso niet of er nog plek voor haar is binnen het ecosysteem van Sinnoh." Ondertussen was haar Shaymin van haar schoot gehuppeld. Lucie twijfelde nog even, maar liet de Pokémon gaan. Vrolijk schudde ze haar stekels uit, waarna ze haar neusje tegen het handje van de Dedenne probeerde te drukken in begroeting.

Had ze de Amaura mogen houden? Geen idee. Ze had het nooit gevraagd. Crescent Moon had snel genoeg haar handen ervanaf getrokken op het moment dat alles mis was gegaan. Een kaartje door de bus met sterke wensen, de belofte dat er een onderzoek werd gestart. Maar nimmer had ze er nog wat van gehoord. De verzoeken om mee te doen op missies startten wel snel genoeg weer op. En op dat punt had ze Amélie gelijk gegeven en haar insigne weer ingeleverd bij de base. Zouden ze überhaupt weten dat de Amaura die dag gered was? Ze wist dat ze het verteld had in haar paniekerige waas, maar of het opgeschreven had? Haar vertrouwen in Crescent Moon was dusdanig geschaad dat ze het betwijfelde.

"Crescent Moon zijn de rangers," merkte Lucie op, zich afvragend of dat meer een bel zou doen rinkelen. "En ze doen hun best om mensen en Pokémon zo goed mogelijk te helpen." Haar toon was enigszins vlak. Ze kon de desillusie die ze zelf met Crescent Moon had er niet uit houden. "Maar ze stellen niet heel erg veel voor, als je echt problemen hebt, zou ik naar de politie gaan." Ze streek haar vinger over de rug van haar Amaura heen terwijl ze het zei en Ruddles hing eventjes over haar hoofd heen om in te checken of alles oké ging.

De jongen begon te vragen naar haar Shaymin. Haar wantrouwen laaide weer iets op, alsof de jongen over gloeiende kolen bleef heen blazen tot er weer een vlam aanwakkerde. "Ben je vandaag in de Maze geweest?" besloot ze te vragen na kort na te denken. Haar blik gleed naar de hoge maiskolven in de verte. Hoe lang zouden ze dat doolhof wel niet voorbereid hebben? Of zouden ze gewoon een deel van het mais eerder gemaaid hebben? "Ik was verdwaald en nam een paar afslagen, en toen vond ik deze kleine hier in een bloemenveld." Ze wees naar de groene egel, die ondertussen blije chirpende geluidjes maakte naar de Dedenne. Lucie vermoedde dat ze nog jong was met hoe speels ze op de hele wereld reageerde. Maar wie zou het zeggen? Zoveel onderzoek was er nog niet gedaan naar Shaymin immers. Logischerwijs zou je er geen in bezit moeten hebben. De Shaymin tikte vervolgens de Dedenne aan, sprong van het bankje af en begon te lopen, in de hoop dat de Dedenne erachteraan ging.

Klinkt als een manier om onervaren kinderen het werk van de politie te laten doen, met alle gevaren van dien. De woorden kwamen hard aan bij Lucie. Eventjes balde ze haar handen tot vuisten, de stof van haar losse broek in haar vuisten klemmend. Een schampere lach moest ze weerstaan. Ja, was het anders dan dat hij zei? Hoe noemden ze dat, the road to hell was paved with good intentions? Net zulke goede intenties als toen ze haar in de Black Market stuurden. Zo snel als ze haar handen in vuisten balde, liet ze ze echter ook weer los. "Ik denk dat ze het anders zien, maar ik kan je geen ongelijk geven in je observatie."

Hij had schijnbaar een traited Treecko in het doolhof gevangen. "Traited? Ziet hij eruit als Ruddles? Ze hebben hem geregistreerd als Chocolate." merkte ze op, waarna ze een liefhebbende blik op haar Raichu richtte. Ze stak haar hand op naar hem en hij streek er even met zijn wang langs. Haar ogen volgden de Pokéball die de jongen in zijn vingers had. Wellicht zou hij de Treecko nog tevoorschijn toveren.

Ze kon het niet helpen te lachen om hoe haar nieuwe Shaymin en de Dedenne bezig waren. De Shaymin probeerde zo hard mogelijk te rennen op haar korte pootjes. Maar ze was natuurlijk geen match voor de watervlugge muis. Ergens vroeg ze zich af hoe Shaymin überhaupt legendarisch geworden is. Het zag er heel schattig uit hoor, maar of het een overlever was? Bij zijn vraag twijfelde Lucie. "Nou.. Ik was dus keihard verdwaald. Maar we kunnen morgen altijd proberen of we nog een ticket mogen kopen?" besloot ze. Als je Lucie zei 'één keer naar binnen', dan ging Lucie 'één keer naar binnen'.

Gelukkig besloot de jongen zijn Treecko los te laten en kon Lucie hem of haar bekijken. Met een glimlach zakte ze van de bank af op haar hurken om naar de Pokemom te kijken. Wat een schatje. De jongen daarentegen noemde dat de Treecko niet kon blijven. "Je zult er vast meer tegenkomen," merkte Lucie op, "traits blijken een erfelijk component te hebben, dus in de natuur verspreiden ze zich en de breeders hebben een field day." Misschien dat deze mutaties zich zelfs de dominante kleur zouden worden? Is dat niet in Galar en Alola gebeurd?

Shaymin schudde haar stekels uit in frustratie en slaakte een kreetje toen de Dedenne trots begon te doen over haar winst. Ze maakte extra tempo en begon weer op de Dedenne af te stormen. Besluitend dat de Shaymin net wat te fanatiek werd, schepte Lucie de Pokemon van de grond af om haar in de armen te houden. Het was wel weer welletjes.

Met de Dedenne in de armen keek ze met opgetrokken wenkbrauwen op naar de jongen. Hij bedoelde toch niet? Lucie had een sterk gevoel voor wat goed was en wat niet kon, misschien soms wel te sterk. Ze was niet voor niks destijds bij Crescent Moon gegaan in de hoop om de wereld wat beter te maken. "Dat kan niet, ze zijn nu dicht." Ze voelde aan haar water dat het haar niet leek waar deze conversatie heen ging.

Op haar hurken keek ze naar de Treecko. Op zich had deze wel een gelijkenis met Ruddles. Beiden hadden een bruine kleur gekregen in plaats van hun normale kleuren. Maar zelfs in het zilveren licht van de maan kon Lucie zien dat deze Treecko een veel warmere kleur had dan Ruddles. Tevens had deze zijn gele ogen gehouden, waar die van Ruddles toch echt bruin waren geworden. Ze humde zachtjes, instemmend, terwijl ze weer wat naar achteren leunde, haar rug tegen het bankje aan.

”Er bestaat een Daycare school,” merkte ze op, ”daar kun je er vast wel een aantal vinden.” Zijzelf was aan het overwegen om naar de researcher universiteit te gaan. Ze had geen idee wat deze knul deed in het dagelijks leven, hopelijk niks fouts maar ze had haar twijfels, maar wie weet was een school een mooi punt om te beginnen. Al had ze nu al twijfels of zijn klasgenoten haar voor deze gedachte zouden bedanken. Wist zij veel dat zij die klasgenoot was.

Haar frons werd wat dieper terwijl ze naar de jongen tegenover haar keek, Shaymin nog steeds in haar armen. De jongen was duidelijk aan het pushen. Na sluit het doolhof ingaan, zelfs nog de saaie, alombekende treitering of ze soms bang was. Als hij wilde gaan kijken, mocht hij dat alleen doen. Ze had toch twijfels of ze dat bloemenveld nog zou vinden, al had hij waarschijnlijk nog minder kans en ze had het doolhof verschrikkelijk claustrofobisch gevonden. ”Ik denk dat een lekker warm bed met een goed boek mij veel beter klinkt,” reageerde ze simpel. Een donker doolhof instappen waar niemand je zag en hoorde met een vreemde gast die je toch al niet helemaal vertrouwde schreeuwde ook een klein beetje stranger danger.