Helder gezang van vogels en andere natuurgeluiden klonken om de breeder en haar pokémon heen. Fred, die ze in haar armen droeg, keek alert rond en draadje zijn kopje van links naar rechts terwijl hij zocht naar waar al die vreemde klanken vandaan kwamen. Het was de eerste keer dat Jennifer haar zelfgebreedde pokémon naar Eterna forest had meegenomen en alledrie waren ze nieuwsgierig naar de grote hoeveelheid bomen, planten en dieren. Wel, waren ze niet allemaal even snel om hun omgeving te verkennen. Fred bleef liever dicht bij zijn breeder en verkende het bos met zijn ogen vanuit haar veilige armen. Volt was helemaal het tegenovergestelde van de buizel en keek in struiken en draaide stenen om om te kunnen zien wat er onder zat. Lark en Leaf hielden de pichu goed in de gaten. Zonder de vulpix en skiddo zou Volt zeker een wilde pokémon kwaad maken door in diens nest te komen snuffelen of zou hij al lang verloren gelopen zijn. Snow was al wat ouder dan de andere twee en wist op een gepaste afstand van Jennifer te blijven terwijl ze de nieuwe omgeving in zich opnam. Terwijl Lark en Leaf op de kleintjes letten, hielp Emily haar breeder naar een snivy—de pokémon waarvoor ze naar het bos waren gekomen—uit te kijken.
Twee oogjes priemen naar je vanuit een holletje onder een paar dikke boomwortels. Een roede ligt al klaar over het pad, klaar om iedere voorbijganger te laten struikelen.
Volt ging voor haar uit naar een boom toe om daar aan iets te snuffelen. De kleine pokémon sprong met een schril geluidje echter de lucht in en liep naar Jennifer toe. Zijn oogjes waren groot; hij leek van iets geschrokken te zijn. Maar voor de breeder kon reageren, gebeurde er al iets anders: Snow struikelde, viel met haar snuit vooruit op de grond en lachend klonk er: “Sniv- snivy.” Waar het geluid vandaan kwam (wat ook de plek was waar Volt daarnet geschrokken was) kon Jennifer nu twee heldere oogjes en wat groen ontwaren. Een snivy. Maar niet de traited waar ze naar op zoek was.
Jennifer pakte Volt op die aan haar been naar de boomwortels stond te kijken. Met een sussend geluidje zette ze de pokémon op haar schouder waarna ze naar Snow toeging en die naast Fred in haar armen nam.. De pokémon was zachtjes aan het huilen—ze wou tonen dat ze sterk was, maar tegelijkertijd was ze heel erg verschoten. Leaf, Lark en Emily keken dreigend naar de Snivy; dit was het moment om in te grijpen. “Iedereen, we gaan verder.” Iedereen luisterde. Alleen Lark hield zijn ogen nog even op de grassoort gericht, maar volgde dan ook zijn trainer.
Ogen slaan je gaande vanuit een hoge boom. Je merkt het niet eens op, zo goed past hij tussen de bladeren waar hij achter verstopt zit. Maar Snivy's bruine ogen verraden hem al vlug.
Toen ze de snivy achter zich had gelaten en Snow en Volt getroost waren, zette Jennifer de twee pokémon weer op de grond. Ook Fred sprong uit haar armen en bleef bij Volt in de buurt om de pichu te troosten. Deze keer bleven de pokémon een heel stuk dichter bij haar en de rest van haar team. “Het komt allemaal goed, we zullen op jullie letten. Maar ga niet te ver.” Snow keek even naar haar waarna ze wat vrijer de omgeving verkende met Lark die haar goed in de gaten hield terwijl Leaf op Volt lette en Emily haar hielp een traited snivy te vinden. Het was de eevee die de twee bruine ogen tussen het gebladerte opmerkte en haar neus tegen Jennifers been duwde waarna ze de verstopplek van de snivy aantoonde. “Goed gedaan, Emily.” Jennifer bleef staan en bestudeerde de pokémon in de boom—die bleef als bevroren zitten; hopend dat de breeder hem niet op zou merken. Doordat de bladeren voor goede camouflage zorgden, duurde het even voor Jennifer concludeerde dat het een gewone snivy was. “Laten we verder gaan,” zei ze tegen haar pokémon. Ze hadden nog even tijd en dus liep ze liever verder om te zien of ze toch niet zou vinden waar ze naar op zoek was.
![[swarm journey] Leaves are falling BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
