Tales of

Sinnoh

Hij was al een tijdje stilletjes aan het rondlopen door Jubilife City, hopend om deze beter te leren kennen aangezien dit wel een beetje de grote showbiz stad van Sinnoh leek te zijn. Vol nieuwsgierigheid observeerde Tyson zijn omgeving. Dat grote gebouw daar zou vast de hal zijn waar alle contests en shows gehouden werden. Terwijl hij met grote ogen naar de gebouwen langs de weg keek, botste hij bijna op tegen een persoon die voor hem liep. Gelukkig wist hij de botsing te vermijden door een stapje terug te doen. Vervolgens ging zijn blik naar het paarse ding op de rug van de kerel waar hij bijna tegenaan gebotst was. Was dat een Pokémon? Of was het een rugzak? Nee, het was toch wel een levende Pokémon, en degene waar die Pokémon tegenaan zat leek dit niet zo prettig te vinden. Misschien moest hij proberen te helpen? Maar hij kende deze vreemdeling niet, dus het zou waarschijnlijk wel een awkward situatie worden... Maar toch leek de kerel waar deze paarse pokémon zich aan vastgeklampt had niet bepaald vrolijk te zijn.

Tyson stapte iets naar voren zodat hij langs de man met de pokémon op z'n rug liep. "Hulp nodig?" Vroeg hij op een vriendelijke toon, hopend dat hij de grumpy lichaamstaal van de ander goed ingeschat had.

Het leek er inderdaad op dat deze man hulp nodig had, maar helaas maakte dee Pokémon op de rug van deze vreemdeling een luid en behoorlijk irritant geluid zodra hij begon te praten. Tyson bedekte zijn oren tot het over leek te zijn. Oké, probleem duidelijk. Hij knikte als teken van dat hij het begrepen had, en begon met het proberen om de paarse pokémon van deze man zijn rug af te halen.

Eerst wilde hij het proberen met een beetje grof geweld, gewoon de gligar vastpakken en weg proberen te trekken, maar zodra hij de stekel op haar staart zag was dat plan geannuleerd. Tyson wist niet wat voor stekel het was maar gezien de kleuren van deze pokémon had hij zo'n vermoeden dat ze giftig was. Hmm, hoe kon hij verder nog helpen? Zijn eigen pokémon zouden niet veel nut hebben in deze situatie, tenminste zo dacht Tyson er momenteel over. In ieder geval moest hij toch met zijn armen en handen bij de pokémon in de buurt komen als hij haar los wilde halen.

Misschien kon hij de staart proberen vast te pakken met één hand en zo proberen te vermijden dat hij gestoken werd als hij bij de rugzak wilde komen met z'n andere hand? Klonk als een plan. Hij greep naar de staart, hopend dat deze niet ineens zou zwiepen om hem te steken. Maar ja, een beetje risico moest genomen worden, toch?

De gligar haalde met een klauw uit richting Tyson zodra hij haar staart vastgreep, waardoor Tyson de staart meteen weer losliet. Oké, de staart aanraken was dus geen goed idee. Toen kwam de man aan wie de paarse pokémon vastzat met de suggestie om haar wat eten te geven als afleiding. "Goed idee," zei Tyson. Vervolgens haalde hij zijn eigen rugzak van zijn rug en begon hij door de inhoud te graaien. Hij had vast wel iets eetbaars bij zich, hij  wist het bijna zeker. Helaas leek de inhoud van zijn rugtas wat karig te zijn als het op eten aankwam. Hij vond een beschimmelde boterham in een plastic zakje, ew. Hij vertelde zichzelf in gedachten dat hij die straks weg zou moeten gooien, hopelijk zou hij daar dan ook aan denken. "Ah, ik heb iets!" Hij haalde een nog verpakt snackworstje tevoorschijn en begon deze uit te verpakking te halen. Vervolgens probeerde hij deze voor het gezicht van de gligar te houden en wiebelde er een beetje mee om haar aandacht te trekken. Hopelijk hield ze van salami.