Tales of

Sinnoh

Daar ging ze dan weer. Na het festival was ze nog eventjes bij haar ouders gebleven, maar nu zou ze weer richting de universiteit gaan. Inmiddels had ze vijf van haar negen pokémon bij haar ouders gelaten. Het voelde goed om er drie mee terug te nemen naar school. Dat had ze eerder gedaan en dat gaf haar rust. Ze hield echt niet minder van haar pokémon die ze bij haar ouders liet, het was gewoon een vorm van zelfbescherming. Ze wilde zich nooit weer zo voelen als ze zich een tijdje had gevoeld. Het ging nu veel beter met haar en dat wilde ze graag zo houden. Alaska lag lekker op de coolpack in de reismand doe ze om haar nek en schouders had. Poppy zat rechtop in de reismand. De Popplio hield alles strak in de gaten. Klingel zat bij haar op haar schouder. Haar Chingling keek vrolijk om zich heen. Die vond het maar wat interessant allemaal. Ze had hem bij de universiteit gevangen en het leek erop dat hij voordat hij met haar mee was gegaan, niet veel anders had gezien.

Het was een mooie dag. Het waaide lichtjes en er stond een waterig zonnetje aan de hemel. Het was dus maar goed dat ze de coolpack voor Alaska mee had. Anders was de Snom waarschijnlijk niet zo blij geworden. Ineens gleed Klingel van haar schouder. Hij hupste ergens heen en liet toen zijn belletje horen. Nieuwsgierig naar wat hij had gevonden, liep ze naar hem toe. Ze hurkte bij hem neer, waardoor ze de reismand even op de grond kon zetten. Wat ook wel even lekker was. Poppy en Alaska waren niet heel licht zo samen. Het was te doen, maar zwaar was het wel. Er zat wat wit pluis aan een gebroken takje, die aan een struik hing. Even voelde Yasmin eraan. Het was van een pokémon die door het bosje was gelopen en waarschijnlijk aan het takje was blijven hangen. Aan de andere kant waren ook sporen te zien. Er waren hier wel pokémon druk bezig geweest. “Goed gevonden Klingel!” Prees ze hem. Blij liet hij weer zijn belletje horen. Even dacht Yas na, maar kwam toen toch weer overeind. Ze kon natuurlijk een spoor gaan volgen, maar ze wilde de pokémon ook niet onnodig storen. Dus besloot ze wel op het pad te blijven, al lette ze nu wel veel scherper op sporen aan de rand van het pad. Haar Chingling kwam achter haar aan.

Poppy en Alaska keken nu toch over de rand van de reismand heen. Toen Yasmin gestopt was bij een opening in de struiken. Klingel was ervoor gaan staan. Hij keek van de opening in de struiken naar Yasmin en weer terug. “Heb je zin om op avontuur te gaan Klingel?” Direct was het belletje van haar Chingling te horen. Dat was een ja. Yasmin glimlachte. Toen aaide ze zachtjes over Alaska en Poppy hun koppies. Haar snom keek haar vrolijk aan, maar haar Popplio dook direct weer weg. Even schoot er iets van verdriet door de rode ogen van Yasmin, maar toen richtte ze haar aandacht snel weer op het verborgen pad. Daar gingen ze dan.

Ineens klonk er gegiechel. Direct kwam Klingel naar haar toe. De Chingling verstopte zich achter haar been. Blijkbaar vond hij dat toch een beetje te spannend. Poppy en Alaska voelde zich blijkbaar veilig genoeg, die reageerden er niet op. Nieuwsgierig liep Yasmin naar de boom. Ze keek omhoog tussen de verkleurde bladeren door. Ze zag alleen geen pokémon nog. Ze pakte een pokéball uit haar riem en smeet die omhoog. Niet met de bedoeling om de pokémon te vangen, maar in een poging de onbekende giechelkont tevoorschijn te krijgen.

Yasmin kreeg het niet meer voor elkaar om aan de kant te springen met de zware reismand die aan haar hing. Ze had ook liever dat zij de knal kreeg dan Poppy of Alaska. Dus onderging ze het. De pokéball kwam hard op haar hoofd, een venijnige hoofdpijn zette direct op. Yasmin wreef even pijnlijk over haar hoofd. Waardoor Klingel bezorgd op haar schouder zweefde en ook over haar hoofd wreef. “Het is oké Klingel.” Ineens schoot er een Water Gun langs haar. Haar Popplio keek strak naar de Aipom die haar tas af had proberen te pakken. “Dankjewel Poppy!” Snel liep ze bij de pokémon vandaan. Wat een grapjas zeg. Gelukkig achtervolgde de Aipom hun niet. Alaska keek over de rand van de reismand heen naar de strijdlustige pokémon die bij de boom achterbleef.

Waarom… waarom gooide die Aipom een Venipede achter hun aan. Wat was daar nu weer het nut van. Het arme beestje belandde vlak achter haar en rolde vervolgens de bosjes in. Yasmin stopte direct met rennen. Ze moest toch iets doen, ze kon niet zomaar doorlopen. Ze moest eerst weten hoe het met die Venipede leek te gaan. Ze schoof de bosjes wat aan de kant. Alaska en Poppy kropen zo ver mogelijk tegen de rand van de mand aan. Die vertrouwden het blijkbaar niet. Wat helemaal terecht was. De Venipede keek hun woest aan. Geschrokken liet Yasmin de bosjes weer los en struikelde achteruit. Ze viel op haar achterwerk, waardoor het belletje van Klingel klonk, haar Chingling zat nog steeds rond haar nek. Snel krabbelde Yasmin weer overeind. Ze hoorde de Aipom achter haar lachen. Ja, ja. Super grappig. Chagrijnig, bijna zo chagrijnig als Poppy. Keek ze achterom naar de Aipom. Daarna deed ze weer een poging weg te lopen.

Ineens was het doodstil in het bos. Dan konden ze ook wel even wat eten. Haar maag knorde namelijk al een tijdje. Ze was in ieder geval blij dat de Aipom gestopt was met gooien en hun nu met rust liet. Ze dacht nu wel ver genoeg bij de pokémon vandaan te zijn. Dus haalde ze de reismand met Poppy en Alaska erin van haar nek. Klingel was ook op de grond gesprongen. Nieuwsgierig keek hij haar. Duidelijk zich afvragend wat de bedoeling was. Ze haalde ook haar rugzak van haar rug, deed de rits open en rommelde erin. Ze haalde haar broodtrommel eruit. Daarna pakte ze nog een trommeltje met haar pokémonvoer eruit. Samen met drie bakjes. Ze zette de bakjes voor haar pokémon neer en vulde ze met het voer. Daarna pakte ze haar eigen brood en begon erop te kauwen. Ze sloot even haar rode ogen. Het was wel lekker rustig hier, heel anders dan de campus.

Ontspannen keek ze naar haar pokémon. Poppy, Klingel en Alaska zaten alle drie lekker te eten. Het geluid van kauwde pokémon was best fijn. Al zei ze het zelf. Het klonk kalmerend. Ze werd er helemaal zen van. Ze had even haar ogen dicht gehad, maar toen ze ze weer open deed stond er ineens een grote pokémon voor haar. Ze schrok er een beetje van, maar probeerde dat niet te laten merken. Ze wilde de pokémon ook niet weer van haar laten schrikken namelijk. De Lilligant leek honger te hebben. Dus pakte ze het pokémonvoer weer en strooide er wat van voor de wilde pokémon neer. “Alsjeblieft.” Glimlachte ze. De Lilligant keek even wat schuw naar Poppy, Klingel en Alaska. Die haar verder leken te negeren overigens, ze waren te druk met eten. Toen besloot ze dat het wel kon en begon ze voorzichtig het voer op te pakken en naar haar mond te brengen. Yasmin glimlachte bemoedigend naar haar.

Liep de pokémon nu gewoon weer weg? Ja, hallo. Ho eens eventjes. Toch iets wat boos kwam Yasmin overeind. “Is dit hoe je ons bedankt?” Riep ze de Lilligant achterna. Ze vond het echt niet kunnen. Het was een pokémon oké, maar zelfs een pokémon kon beleefder doen dat dit toch? Klingel merkte haar boosheid en was gestopt met eten. Hij kwam naar haar toe, duidelijk klaar voor de aanval als zij daar het bevel toe gaf. Alleen dat deed ze niet. Ze was te perplex door deze reactie van de Lilligant. Poppy negeerde alles en Alaska keek wat geschrokken van de wilde pokémon naar haar en Klingel en weer terug.

Nou dan niet hoor. Chagrijnig pakte Yasmin haar spullen weer bij elkaar. Ze deed de reismand weer om haar nek. “Kom.” Ze pakte eerst Alaska op en legde haar Snom weer bij de coolpack. Alaska voelde wel dat haar stemming omgeslagen was, dus kroop stilletjes tegen de coolpack aan. Daarna pakte ze Poppy op en stopte ook hem in de reismand. Haar Popplio interesseerde het niet hoe Yasmin zich gedroeg. Hij negeerde haar gewoon. Klingel keek haar wel wat onderzoekend aan. Haar Chingling hupste bezorgd op en neer. Yasmin raapte de voerbakjes op en stopte alles weer in haar rugzak. “Het is toch vreemd hoe die wilde pokémon doet.” Mopperde ze. Haar Chingling liet even beamend zijn belletje rinkelen. Toen hees Yasmin zichzelf met al het gewicht weer overeind. Ze probeerde niet meer naar de Lilligant te kijken. Die arrogante blikken maakte haar alleen maar bozer namelijk.