Tales of

Sinnoh

Stage. Al negen jaar was Kyle bezig om te leren hoe hij als Researcher verder moest en nu moest hij stage lopen in een Pokémon Center. Wat moest hij daar in Arceus’ naam nou mee? Maar, na enig moment had hij zichzelf maar voorgehouden dat het zou helpen om zijn Pokédex te completen. Met zijn intentie om een eigen Pokédex op te zetten zodat zijn informatie met de huidige informatie vergeleken kon worden, hoopte hij niet alleen zelf meer te leren over Pokémon, maar ook om jaren oude informatie te fact checken.

“Mijn naam is Kyle. Ik ben hier voor mijn stage,” sprak hij direct terwijl hij door de deuren van het Pokémon Center liep en aan de balie kwam te staan. Zijn Dedenne zat, zoals altijd, boven op zijn hoed, waar zij over het Pokémon Center uit kon kijken. ‘Fijn dat je er bent!’ sprak de zuster. ‘Als er goed is komt er vandaag nog één stagiaire. Zodra zij er is kunnen jullie beginnen.’ Nou, dan mocht die wel snel zijn, want hij was er nu alweer klaar mee.

De deur opende achter hem net toen de zuster klaar was met spreken en Kyle vouwde zijn armen over elkaar, waarna hij een blik over zijn schouder wierp. Een meisje met blauwe strepen in haar haren kwam aanlopen en hij slaakte een diepe zucht. Uiteraard moest hij weer opgezadeld zitten met zo’n meisje wat d’r handen niet uit de mouwen zou steken. Hij duwde even met zijn wijsvinger tegen zijn hoed om die lichtjes omhoog te duwen, maar door de Dedenne zakte die al snel weer naar beneden.

“Dan moet je haar onder controle houden,” antwoordde hij zonder verder aan te kijken. Als ze al wist dat de Pokémon aan de spullen van een ander zat, waarom hield ze het ding dan niet bij zich? Of nog beter, ergens weggestopt in een Pokéball. Maar goed, het scheen voor de massa lastig te zijn om na te denken en hij kon er niet vanuit gaan dat vandaag anders zou zijn.

Inaya was haar naam, schijnbaar. Hij had in elk geval nog nooit van d’r gehoord. ‘Kylian, Inaya, er zijn enkele Pokémon die vandaag terug mogen naar hun trainers. Jullie hebben beiden al enige ervaring, dus ik hoop dat jullie samen de Pokémon kunnen onderzoeken, want we zijn sterk onbemand,’ werd er door de zuster gesproken, waarna gebaard werd dat ze haar moesten volgen. Ze pakten de eerste deur, waar de kamer met Pokéballs te vinden was. Er stond een tafel in het midden waar de Pokémon op onderzocht kon worden en op elke Pokéball was een afneembare sticker met ID en soort geplakt. ‘Hier vind je de lijst. De Pokémon met de datum van vandaag zullen vandaag worden opgehaald. Graag hen even snel checken en dan kunnen ze allemaal direct meegegeven worden.’

Nou, in elk geval hoefden ze niet de vloer te gaan schrobben. Dit was al beter. Hij wachtte tot de zuster de kamer uit was en de deur achter zich sloot, waarna hij de eerste Pokéball die op de lijst stond pakte. “Pikachu,” mompelde hij zacht tegen zichzelf, waarna hij de Pokéball opende en een Pikachu op tafel verscheen. Interessant.

Het meisje merkte op dat de Pikachu op zijn eigen Pokémon leek, waardoor de Dedenne op de tafel sprong en enthousiast schokjes uit haar wangen liet komen. “Zou jij het zelfde kunnen doen?” vroeg hij de Pikachu, welke ook elektrische schokken tevoorschijn liet komen. De twee Pokémon leken even elektriciteit te verwisselen, wat een makkelijkere manier was om te zien hoe de Pikachu eraan toe was. Immers was de elektriciteit van een Pikachu een belangrijk aspect van zijn gezondheid. “Goed zo,” glimlachte hij uiteindelijk, waarna hij zijn hand op het hoofd van de Pikachu legde. Deze legde zijn horen plat en liet een tevreden geluid klinken. Tijd om verder te onderzoeken.

Ondertussen had het meisje een Eevee tevoorschijn gehaald. “Je komt niet uit Kanto,” concludeerde hij na haar woorden. Immers kenden de meeste Researchers uit Kanto wel de meest typische Kanto-Pokémon. Gezien hij al door de regio’s heen had gereisd, was hij met veel ook bekend. Zijn Dedenne was altijd gek geweest op andere kleine elektrische Pokémon, dus aan Pikachu’s had hij sowieso niet kunnen ontsnappen.

“Niet schrikken,” merkte hij op naar de Pikachu, waarna hij zijn duim voorzichtig tegen de bovenlip van de Pokémon duwde. Pas toen deze weer tot rust kwam, trok hij de bovenlip zachtjes omhoog door zijn duim omhoog te bewegen, waarna hij een blik kon werpen op het tandvlees. Dat zag er goed uit. “Goed zo.” Het leek erop dat deze Pikachu wel weer in orde was.

“Nee,” antwoordde Kyle rustig toen het meisje vroeg of hij wel uit Kanto kwam. Hij voelde verder erg weinig om haar uit te leggen waar hij wel vandaan kwam, dus focuste hij zich weer op de Pikachu. Hij had één handschoen uitgedaan om de Pikachu goed te kunnen onderzoeken, welke nu op het randje van de tafel lag. Hij deed geen moeite om de andere ook af te doen, terwijl hij even snel naar zijn mede-stagiaire blikte, welke op het punt had gestaan iets te vragen. De Dedenne keek ook nieuwsgierig op, al keek deze al gauw weer naar de Pikachu.

“Alola en Galar,” mompelde hij geïnteresseerd. Immers had hij haar andere Pokémon al gezien. Nu werd het lastig om te gokken waar ze vandaan kwam. Bij nader inzien, maakte het misschien weinig uit ook. “Als je Pokémon je nu al niet serieus nemen, vrees ik voor hun en jouw toekomst,” merkte hij rustig op. Toen ze binnenkwam was haar Pokémon ontsnapt en nu leek één zomaar uit de Pokéball te komen. Ze had ze totaal niet onder controle en het was gewoon zielig.

“Goed gedaan,” mompelde Kyle rustig, waarna hij de Pikachu terug liet keren in de Pokéball en deze terug op zijn plek legde. Hij hoorde hoe het meisje hem tegensprak en het excuus gaf dat de Pokémon nog jong was, terwijl hij de volgende Pokéball pakte en opende. Op de tafel verscheen dit keer een Skitty, welke enthousiast rond begon te draaien en achter haar staartje aan rende, voor zij tevreden opgekruld ging liggen.

“Dat is precies wanneer ze de grenzen testen. Als je ze nu niet zet, kom je tegenover problemen te staan,” merkte hij rustig op, terwijl hij zijn Holo Caster uit zijn zak viste. Hij richtte het ding op de Skitty en maakte een snelle foto, waarna hij deze in een groepschat verstuurde. Hij was blij zijn normale handschoenen aan te hebben, welke dun genoeg waren om alsnog te kunnen typen op het scherm.



Met een geamuseerde grijns stak hij het ding weer in zijn zak, waarna blauwe ogen het meisje vonden. Hij keek haar even met één geheven wenkbrauw aan, voor hij zijn blik weer richtte op de Skitty en voorzichtig over het hoofdje van de Pokémon kriebelde.

Bedankt voor het advies. Kyle humde zachtjes bij haar woorden, waarna hij een zucht liet klinken. “Doe ermee wat je wil, maar houd er rekening mee dat onze Pokémon veel sterker worden dan wij ooit zullen zijn,” waarschuwde hij haar. Hij had gezien wat er gebeurde als iemand geen volledige controle had over een Pokémon en had een mega evolutie mee mogen maken waar de Scizor had geprobeerd een einde te maken aan zijn eigen trainer. Het had alles in perspectief gezet.

Met een bedenkelijke hum liet Kyle de Skitty terugkeren in de Pokéball, na deze grondig onderzocht te hebben, waarna hij de Pokéball terug op zijn plek legde. Dit keer pakte hij echter geen nieuwe, maar viste hij een eigen Pokéball van zijn riem.

“Het ene moment zijn ze nog klein en aandoenlijk,” sprak hij rustig, de Pokéball voor zich houdend waarna zijn eigen Sandshrew tevoorschijn kwam op de tafel. Het was duidelijk nog een jong wezentje, helderblauwe ogen en een alles behalve indrukwekkend uiterlijk. Hij was niet getraind voor gevechten, maar toch was het de Pokémon op wiens kracht Kyle binnenkort zou leunen.

“En dan doen we iets, waardoor we de Pokémon meer kracht geven,” ging hij door, waarna hij een steen uit zijn tas viste en deze voor de neus van de Sandshrew hield. “Of het een nieuwe aanval of een evolutie is…” ging hij door, waarna de Sandshrew voorzichtig zijn handje tegen de steen hield. Omwikkeld door de zwarte handschoen, begon de steen te gloeien. Ook de Sandshrew werd omhuld door een blauwe gloed, waarna langzaam de vorm begon te veranderen. De kleine klauwen groeiden aanzienlijk en de gladde rug veranderde in ijspegels. Toen de gloed verdween, stond daar duidelijk een krachtigere Pokémon, één die met zijn klauwen schade aan kon richten, zelfs al was het onbedoeld.

“En het is niet de verantwoordelijkheid van onze Pokémon, maar van ons om dan sterk genoeg in onze schoenen te staan, zodat ze niet aan zichzelf twijfelen.” Blauwe ogen vonden het meisje, waarna hij een wenkbrauw hief. Hij vroeg zich af of ze begreep waar hij het over had. Misschien niet. Hoe dan ook, had hij nu de kans om zijn nieuw geëvolueerde Sandslash te bestuderen. Met Maari in zijn team, was het een veiligheidsoverweging om deze Pokémon te evolueren.