Tales of

Sinnoh

Jaren geleden zou hij dit gedaan hebben zonder er ook maar twee keer over na te denken. Het maakte toen niet uit hoe gevaarlijk het was en wat er allemaal mis kon lopen. Daar dacht hij toen niet aan, maar nu wel. Alexis was zich meer dan bewust van de risico’s, wat het eens zo moeilijk maakte om de stap te zetten. “Ik verkies Miltanks over dit,” mompelde hij zachtjes. Zijn gevoel voor avontuur was lang weg.

De prijzenpot langs de andere kant, maakte het aanlokkelijker. Als hij er lang op kon blijven zitten, dan won hij. Wat hij zou winnen, was hem niet duidelijk, maar hij hoopte op een mooie som geld. Daarvoor deed hij alles, zelfs zijn leven riskeren op een wilde Tauros.

Een nerveuze lach schoot over zijn gezicht. Kon hij het echt? Het zag er eerder naar uit alsof hij zijn rug zou breken als hij er nog maar aan dacht. Nee. Zo mocht hij niet denken. Er zat vast wel een waarheid achter haar woorden. Alexis nam diep adem alvorens hij knikte. “Ik ga het proberen,” stelde hij vast. Zijn ogen gingen naar de korte rij van mensen die aan het aanschuiven waren. Er was geen weg meer terug, tenzij hij een pussy was en nu omdraaide. Vol goede moed - die hij al snel weer verloor - begaf hij zich naar de rij om te wachten op zijn beurt.

Mergo bleef achter bij het onbekende meisje en gaf haar een schuine blik om vervolgens weer naar haar trainer te kijken. Die Seedot ging zijn rug nog breken op deze manier.

Jammer genoeg voor hem, duurde het alles behalve lang voordat het zijn beurt was. Het meisje dat zonet nog voor hem stond, had zich bedacht nadat de vorige de grond op knalde. Alexis kon het haar niet kwalijk nemen, de val zag er pijnlijk uit en hij had zich ook willen bedenken op dat moment. Hoe zou het echter over komen als hij vluchtte net zoals het jongere meisje voor hem? Nee, hij had geen keus.

De mensen van de rodeo gaven hem een helm en een vest als bescherming en dan was het zijn beurt. De Tauros stond in een klein hokje en ze zeiden hem dat het tijd was op erop te klimmen. Nog voor dat hij goed en wel zijn been erover heen had geslagen, bewoog de pokémon onder hem al.

Niet dom doen, gewoon erop springen en gaan. Je kan dit. Hoe moeilijk kan het zijn? Dit zijn vast getrainde beesten die niet beter weten.

Hij klom op de tauros en nog geen seconde later, voor hij zich had kunnen voorbereiden, schoot het ding weg. De tauros bokte alsof zijn leven er vanaf hing. Het voelde alsof minuten voorbij gingen terwijl hij erop zat, zijn best doende om de bewegingen uit te zitten, maar voor hij het wist, voelde hij de lucht uit zijn longen worden geduwd en de harde grond onder zijn rug.

”Twee seconden!”

Daar lag hij dan, verslagen en vernederd op de grond. Alexis hoorde mensen zeggen dat hij de arena mocht verlaten, maar hij lag wel goed. Erg veel motivatie om weer recht te staan had hij niet, uit schrik om erachter te komen hoeveel delen van zijn lichaam pijn deden. Zijn rug had een klap gekregen, dat was zeker, en zonder de helm was het helemaal slecht afgelopen.

Een schaduw viel over zijn ogen en een hand werd naar hem uit gestoken. Iemand van het personeel stond over hem om hem recht te helpen. Niet langer in staat om te blijven liggen, greep hij de hand en liet hij zichzelf recht trekken. Zijn rug en schouders schreeuwde het uit, maar hij hield zijn gezicht in een plooi terwijl hij zijn bescherming weer af deed en langzaam aan de arena verliet. “Nooit niet meer,” mompelde hij tegen het onbekende meisje toen hij zich weer aan haar zijde voegde. “Wat een rot slecht idee was dat seg.” Waarom had hij ook alweer in gestemd? Oja, een prijs. Hij had nog niks gekregen, maar het was vast niet eens de moeite waard.

Mergo keek hem enkel teleurstellend aan, al kreeg hij het gevoel dat de pokémon hem ook aan het uitlachen was. Ze was vast niet de enige.

Bij iedere stap dat hij zetten, was zijn rug aan het schreeuwen. Hoe dat hij de grond ook geraakt had, ergens was het fout gelopen. Het was niet elegant en zijn rug had de klap moeten opvangen. Misschien moest hij deze sukkels toch maar aangeven als er blijvende schade was. Feck het feit dat ze hem hadden gewaarschuwd. Op eigen risico? Dat was taurosshit.

Hij leunde voorovergebogen tegen het hek aan in een poging zijn rug wat te ontlasten. Enige wat hij bereikt had, was dat hij zich belachelijk gemaakt had. Langzaam gleden zijn ogen naar het meisje naast hem, die hij een giftige blik toewierp. “Makkelijker gezegd als gedaan, misschien moete gij het is probere.” Alexis knikte naar de rij. Een grijns wist een weg te vinden naar zijn gezicht en hij keek haar uitdagend aan. “Of durfde ni?” Misschien hapte ze wel toe als hij haar een beetje zou pushen. Het zou fijn zijn om met de miserie van een ander te kunnen lachen for once.