Het leek alsof heel Twinleaf Town, wat normaal zo'n rustig en saai dorpje was, heel erg had uitgepakt voor het eerste harvest festival na de opening van de regio. Overal waren activiteiten, een doolhof, een Pumpkaboo wedstrijd, een rodeo. Lucie kon het niet helpen om erom te glimlachen. Zelfs waren enige bloemenperken aangelegd om te vieren hoe de regio weer bij elkaar kon komen. Tientallen rozen in allerlei kleuren waren zichtbaar. Met haar Buneary op haar rugzak, haar Shaymin in haar armen en Ava en Snow naast zich, had ze een redelijke beestenboel bij zich. Ruddles, de bemoeizieke Raichu, had zowaar even rust in zijn Pokéball genomen. Nu scheelde het dat je Snow en Comet niet zo snel kwijtraakte met hun verlatingsangst en dat Snow op Ava lette. Nebula kon ze dan zelf nog wel in haar armen houden. Ze zakte op haar hurken neer, trok een roos voorzichtig naar zich toe en liet de Shaymin eraan ruiken. Nebula kroop wat naar voren op haar arm en snoof eraan, blije tjilpende geluidjes makend.
Het had wel iets, zo’n harvest festival. Remy had zelf nog nooit zo’n evenement bijgewoond, maar hij moest toegeven dat hij er meer van genoot dan hij liet zien. De roodharige man bleek redelijk competitief te zijn, iets wat zeker van pas kon komen bij de activiteiten waar iets te winnen viel. Remy had altijd al de instelling gehad om dingen te willen winnen, en nu kon hij eindelijk zijn skills laten zien waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. Met zijn handen in zijn zakken gestoken slenterde hij over het terrein heen, op de voet gevolgd door de Chinchou die door het leven ging als Meatball. Voor de zekerheid keek de man over zijn schouder. Niet zo zeer omdat hij zich zorgen maakte om Meatball, die maar nutteloos was in zijn ogen, maar om te controleren of het nieuwste lid van zijn team nog in de buurt was. De Dreepy maakte er namelijk de gewoonte van om mensen de stuipen op het lijf te jagen. En ja hoor. Hij was weer eens verdwenen. Een geïrriteerd geluid verliet zijn mond en hij keek een paar keer om zich heen, om vervolgens te zien hoe de Dreepy zachtjes in de richting van een blauwharig persoon zweefde. De Dreepy verscheen plotseling vlakbij het hoofd van de vrouw, zijn tong uitstekende.
De Shaymin kroop iets uit haar armen om de roos aan te tikken met haar neusje. Het was een vredig en vrij teder moment terwijl ze hier samen zaten. Comet boog nog wat verder over haar hoofd heen om te kijken. Lucie merkte dat Ava haar hoofd draaide en dat Snow hierop volgde, maar ze lette niet afdoende op. In plaats daarvan had ze haar aandacht gericht op het bloemenperk voor zich. Des te erger schrok ze toen een Dreepy plotseling voor haar verscheen om haar te laten schrikken. Ze prikte de doorn van de roos in haar vinger en haar Shaymin sprong van schrik uit haar armen, half op de grond ploffend. "Auw" bracht ze uit. Al snel ging haar aandacht echter naar haar Shaymin, wie haar een beetje beduusd aankeek. "Oh Neb het spijt me," zei ze meteen tegen de Shaymin.
Remy hield zichzelf voor dat hij niet verantwoordelijk was voor het irritante gedrag van zijn Dreepy. Hij kende het ding nog niet zo goed en hij had gelezen dat het ergens ook wel in de nature van de Pokémon zat om dit soort grapjes uit te halen. Het bleef immers een spookje. En die haalden kattenkwaad uit. Maar het was tegenwoordig wel zijn spookje, dus eigenlijk kon hij de verantwoordelijkheid niet helemaal afstaan. Oh well. Remy keek toe hoe de Dreepy vervolgens een blauwharige vrouw liet schrikken. Zo erg, dat ze het uitschreeuwde van de pijn en haar Pokémon op de grond liet vallen. Had Mortem haar nou echt gebeten? Dat was niet de bedoeling. Straks had hij nog een horde aan agenten achter zich aan omdat zijn Pokémon agressief was tegen anderen. Enigszins vluchtig stapte hij op de vrouw af, zijn rode ogen richtende op de Dreepy. ”Mortem, jij vervelende stink Dreepy,” mopperde hij. De Pokémon keek over zijn schouder en zoefde meteen een eindje bij hen vandaan, om vervolgens door te gaan met het trekken van lelijke gezichten. ”Heeft ‘ie je pijn gedaan?” vroeg hij, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak.
De Shaymin hief haar korte voetje om over haar neus te wrijven, ietwat ontdaan van de smak die ze gemaakt had maar voor de rest gelukkig in orde. Comet maakte echter boze gezichten naar de Dreepy, die nog steeds gekke bekken aan het trekken was. De blauwharige keek niet geheel geamuseerd naar de Pokémon en bestudeerde vervolgens met een zucht haar vinger. Een druppel helderrood bloed drupte naar beneden, maar voor de rest was het in orde. Dat kreeg je van spelen met rozen. Lucie leunde tegen Snow aan terwijl een jongen haar kant op kwam, mopperend op de Dreepy. Blijkbaar was het de eigenaar van de Dreepy, aan het gemopper te horen althans. Ze wierp even een zijdelingse blik naar de Dreepy, waarna ze haar hoofd schudde. "Daarvan is de roos de grote schuldige, hij liet me alleen schrikken," merkte ze op, waarna ze haar hand op de rug van de Shaymin legde. Zij had het zwaarder te voorduren gehad.
Mortem was aardig zeker van zichzelf en ging onverbiddelijk door met zijn spelletje. De Dreepy bleef gekke gezichten trekken naar de blauwharige vrouw en haar Pokémon. Zodra hij merkte dat hij voornamelijk reactie kreeg uit haar Buneary, focuste hij zich hier volledig op. De Pokémon vond het nodig om zijn tong nog een keer uit te steken, waarna hij een rondje draaide in de lucht, zijn ogen geen moment van de Buneary afhalende. Inmiddels arriveerde Remy ook op het plaats delict, waar het bloed al aan het vloeien was. Of nou ja, vloeien, de blauwharige had haar vinger open geprikt. Dat was niet echt een wond die zijn Dreepy had kunnen maken en de vrouw bevestigde dat het de roos was geweest. ”Ah,” begon hij. Dat was iets. ”Mensen laten schrikken is het enige waar hij goed in is,” mopperde hij, waarna hij kort naar de Dreepy keek, om vervolgens zacht, spottend geluid te laten horen. Zijn aandacht werd daarna getrokken door de Pokémon die de vrouw bij zich had. Een Shaymin. ”Is die van jou?” vroeg hij haar, zijn wenkbrauwen optrekkende. Het moest haast wel.
Ze zoog eventjes kort op haar duim om het bloeden te stelpen. Gelukkig deed een roos niet zo heel erg veel. Het was zo alweer klaar. Ondertussen was Comet van haar rugzak gesprongen en naar de Dreepy gegaan, boos op de grond stampend met haar konijnenvoetjes en protesterende geluiden naar hem makend. Ze was het duidelijk niet zo eens met zijn gedrag en ging dat eventjes goed duidelijk maken. Lucie keek eventjes naar hoe het konijntje tekeer ging. Ze was altijd al vrij beschermend geweest, misschien was het de verlatingsangst wel. Voor nu besloot Lucie echter dat ze het samen wel mochten uitzoeken.
Haar blik ging weer naar de roodharige jongen en haar wenkbrauwen kwamen iets bij elkaar in een frons toen ze hem weer hoorde mopperen op zijn Dreepy. Nou zeg.. Dat was ook niet vriendelijk. Maar ze besloot er, voor nu, geen opmerking over te maken en maakte enkel een mental note. Haar blik gleed eventjes kort naar haar Shaymin. "Ja klopt, ik heb haar in de maze gevangen," merkte ze op met een zachte glimlach, de egel over haar rug strelend.
De Dreepy genoot van het spelletje. Zodra de Buneary met haar voetjes op de grond stampte en boze geluiden begon te maken, leek hij enkel nog vervelender te worden. De energie van zijn publiek stak hem aan, op een negatieve manier. Met zijn grote, gele kijkers keek hij naar het konijntje, om vervolgens een paar uitdagende geluiden te maken terwijl hij van links naar rechts zweefde. Mortem was het konijntje duidelijk aan het uitdagen en Remy vroeg zich af hoelang dat goed zou gaan. De Buneary zag er namelijk redelijk pissed uit.
Hij was met zijn neus in de boter gevallen. Niet alleen had de vrouw een Shaymin bij zich, maar ze had ook nog eens een ietwat grotere, blauwe Pokémon die vrijwel meteen zijn aandacht trok. Remy had altijd al een weak spot gehad voor fossil Pokémon, dus hij wist precies wat het wezentje was. Dat waren nog eens Pokémon. Voor nu focuste hij zich op de Shaymin, die de blauwharige in de maze had gevangen. ”Ah, dan heb je geluk gehad,” merkte hij op. ”Ik heb al flink wat mensen met lege handen naar buiten zien komen.” Sommige mensen hadden simpelweg gefaald in het vangen van een Pokémon, anderen waren niks tegengekomen wat interessant genoeg was.
Comet trok haar oren iets in, haar blik duidelijk nog steeds heel erg boos. Maar ja, ze was een normal type en dan kon je zo verdomde weinig tegen een Dreepy. De Buneary sprong een keer hoog omhoog en sloeg naar de Dreepy, maar zelfs als ze zou raken zouden haar slagen dwars door de Dreepy heengaan. Plan B werd dus in werking gezet en ze sprong terug naar Lucie, tikte de Pokéball van Ruddles open en liet de grote chocolate kleurige (level 30) Raichu naar buiten komen. Lucie maakte echter wel even een waarschuwend geluidje naar de twee Pokémon. Een Dreepy frituren was ook niet de bedoeling.
Ze richtte zich echter weer op de jongen tegenover haar. Ze merkte dat haar bijzondere team haar bijzonder nerveus maakte. Ze kreeg aandacht door de Shaymin, de Amaura en de Chocolate Raichu en dat kon ook van de verkeerde mensen zijn. Ze werd dan ook een slagje behoedzamer. "Dat klopt, maar misschien krijg jij ook wel geluk," zei ze met een schouderophaal.
De Dreepy grinnikte toen de Buneary omhoog sloeg. Razendsnel bewoog hij iets verder bij het konijn vandaan, zodat ze enkel nog zijn pootje wist te raken. Maar dat had natuurlijk geen effect. De Pokémon keek nieuwsgierig toe hoe er een Raichu ten tonele verscheen. Nog iemand die hij uit kon dagen. De Dreepy maakte vervolgens een duikvlucht naar beneden, om rakelings langs de bruine Pokémon heen te schieten in een poging deze te laten schrikken.
Een deel van de Pokémon die de blauwharige bij zich had waren best wel speciaal. Je kwam niet elke dag een trainer tegen die zowel een Amaura als een Shaymin bij zich had. Ondanks dat hij redelijk wat kennis had over fossil Pokémon, had hij er nog nooit eentje in het echt gezien. Hun aantallen waren beperkt, een limited edition Pokémon. Daar kwam nu ook nog eens een bijzonder gekleurde Raichu bij kijken. ”Vandaag voelt wel aan als een gelukkige dag,” merkte hij op. Wie weet wat de maze hem nog zou brengen. ”Ik heb nog nooit een Raichu met die kleur gezien,” merkte hij vervolgens op. Deze blauwharige meid zat vol met verrassingen.
Ruddles was wat minder onder de indruk van de Dreepy die langs hem schoot. Hij was al wat ouder, getrainder en wijzer. Als Pichu was het een hele bange Pokémon geweest, maar tegenwoordig? Nee, dit soort uitdagingen gingen niet meer op. De Raichu probeerde de Dreepy bij zijn staart beet te grijpen en zijn wang langs het lijfje te halen om een Nuzzle uit te voeren. Eventjes een kleine waarschuwing.
Lucie sloeg het wat bezorgd gade, iets op de binnenkant van haar lip kauwend. Ze had momenteel veel Pokémon om op te letten en dat maakte haar altijd gestrest. Je zou er maar eentje uit het oog verliezen. In plaats daarvan liet ze Ava en Comet terugkeren naar de Pokéball. De Buneary piepte verontwaardigd maar ze moest het er maar mee doen. Ava leek het daarentegen niet zo erg te vinden. Ze keek pas weer op naar de roodharige toen deze aangaf dat dat het als een gelukkige dag voelde. ”Oh, hoezo dan?” besloot Lucie te vragen, waarna ze Ruddles tegen zich aantrok, weg van de Dreepy ”Ik heb hem in de Friend Safari gevangen, ik was bang dat hij niet zou overleven met deze vreemde kleur. Hij zou eigenlijk naar de rangers gaan.. Maar hij is hier nog steeds,” merkte ze op met een zachte glimlach, terwijl ze de Pokémon over zijn kop kroelde.
![[Remy] Ring around the roses BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
