Tales of

Sinnoh

Jörfi is een schuchtere jongen, die heel erg op zichzelf is. Het liefste is hij in de buurt van pokémon. Hij heeft het niet zo op mensen. Het heeft vaak tijd nodig om zijn vertrouwen te winnen. Hij praat weinig, maar als je hem beter kent wordt zijn zachtaardige karakter steeds zichtbaarder. Als hij zich geen houding weet te geven kan hij in een hoek gaan zitten met zijn handen over zijn oren geslagen, als een klein kind.
 

Niemand weet waar hij vandaan kwam. Hij werd gevonden bij een groepje Gardevoir. In Johto dachten ze dat hij misschien zelfs wel door ze was opgevoed. Hij sprak geen woord, leek de taal niet te begrijpen. Met de Gardevoir leek het jonge jongetje van tien jaar moeiteloos te kunnen communiceren, maar bij mensen kroop hij in zijn schulp. Ze besloten hem zo snel mogelijk bij een pleeggezin te plaatsen toen er niemand reageerde op de oproep dat er een jongetje gevonden was. Het leek hun het beste om hem ergens bij pleegouders in Sinnoh te plaatsen, door de lockdown. Om hem los te weken van pokémon. Hij kwam in een lief pleeggezin die hem een naam gaven en dolgelukkig met hem waren. Langzaam aan leerde hij praten en manieren die de mensheid graag zag. Het werkte om hem los te krijgen van pokémon, maar of hij echt gelukkig was? Soms kon hij ineens in huilen uit barsten en dan was er geen enkele manier om hem te troosten, totdat zijn tranen op waren en hij leeg leek. Zijn pleegmoeder maakte zich daar enorm veel zorgen om. Toch bleven ze zich voor hem inzetten, ook als ze zich geen raad met hem wisten. Toen hij vijftien was raakte zijn pleegmoeder zwanger en leek hij zich weer van haar af te zonderen. Hij negeerde zijn pleegzusje compleet. Ze besloten hem daarom, toen hij achttien was. Naar school te sturen. In de hoop dat hij zich daar weer verder wist te ontwikkelen en zijn roeping wist te vinden. Het leek er namelijk op dat Jur vast zat in zijn eigen zijn en daar doodongeluk van werd. Hij koos de Daycare school, wat zijn pleegouders eigenlijk niet verbaasde. Al waren ze ergens wel bang dat hij zich weer te veel op pokémon zou richten, maar ze lieten hem toch gaan. Zij zagen ook wel dat hij in de buurt van pokémon waarschijnlijk een stuk gelukkiger zou zijn.  

Geen