Tales of

Sinnoh

De hoeven van Rainbow zakten een beetje weg in de drassige grond van de kant. Inaya kon zich voorstellen hoe de rivier eens in de zoveel tijd uit haar oevers trad, wat vervolgens de grond er omheen wat drassig maakte. Vanochtend had ze besloten om er op uit te trekken, niet precies wetende waar ze vandaag naar wilde zoeken. Ze zou zien wat er op haar pad kwam. Misschien ging ze vanavond wel gewoon terug naar huis met lege handen. Hopelijk was een interessante belevenis het minste wat ze mee terug kon nemen.

Een beetje onhandig hield ze haar witte Vulpix onder haar arm. Als het niet nodig was, dan wilde ze het vosje schoon houden. Ze zou vanavond de benen van haar Ponyta al af moeten spoelen en als ze dan ook nog eens Duchess moest gaan badderen, dan zou ze helemaal een vermoeiende avond hebben. Wat onhandig wandelde ze langs de rivier, soms een beetje weg glibberend. Een zachte kreet verliet haar mond toen ze uitgleed en op haar achterste terecht kwam. Ze zat zelf onder de modder, maar haar Vulpix was nog droog en schoon. Voor nu.

Inaya sloot voor een moment haar ogen toen ze achterover tuimelde, om vervolgens met haar achterste in de modder terecht te komen. Het gebied rondom de rivier was nogal drassig en glipperig, wat betekende dat ze dit eigenlijk aan had moeten zien komen. ”Rainbow, help eens een handje,” mompelde ze, terwijl ze een poging deed om omhoog te komen zonder haar Vulpix ook vies te maken. De Ponyta stapte naar haar toe, waarna ze wat houvast kon vinden bij de pony.

Zodra ze weer op beide benen stond, merkte ze een Pokémon aan de andere kant van de rivier op. Het was er eentje die haar bekend voorkwam: een Poliwag. Geïnteresseerd bestudeerde ze het diertje van een afstand, waarna ze opmerkte dat de blauwe Pokémon er een beetje ziekjes uit zag. Inaya fronste, waarna ze het gebied wat verder verkende. ”Zou die soms ziek zijn?” vroeg ze zich af. Ze wilde geen zieke Pokémon in haar team, maar het was ook wel een beetje zielig voor de Poliwag. Inaya bewoog zich wat dichter naar de waterrand toe, om kort haar vinger in het water te dopen, puur om te controleren of er misschien iets in het water zat wat de Pokémon ziekjes had kunnen maken.

De vrouw was hier gekomen met het doel om een nieuwe Pokémon te vinden. Een nieuwe aanwinst voor haar team, misschien. Een Pokémon vinden was waarschijnlijk niet zo’n groot probleem, maar het zoeken naar een speciaal wezentje was net zoeken naar een speld in een hooiberg. De Poliwag aan de overkant was nou niet bepaald de meest zeldzame Pokémon, maar er was toch iets aan het wezentje wat opvallend was: het feit dat deze alles behalve helemaal gezond oogde.

Inaya hield haar sneeuwwitte Vulpix stevig onder haar arm geklemd terwijl ze voorover boog en het water inspecteerde. Op het eerste gezicht zag ze niets vreemds aan het water. Haar blauwe ogen schoten kort terug naar de Poliwag aan de overkant van de rivier, die er toch echt ziekjes uit leek te zien. Zodra ze weer terug naar het water keek en haar hand terugtrok, merkte ze plots iets donkers zag. Huh? Inaya kneep haar ogen samen om het wat beter te zien, maar merkte toen de streng van donkere mist op die door het water heen trok. ”Dat is niet helemaal normaal,” merkte ze op, waarna haar Vulpix een instemmend geluidje maakte. Ze keek kort opzij toen Rainbow haar hoef over de drassige bedding heen schraapte, waarna ze weer overeind kwam en de rivier stroomopwaarts begon te volgen. Er moest iets zijn wat de Poliwag ziek had gemaakt, en wie weet hoeveel andere Pokémon ook het slachtoffer hiervan waren geworden.