Tales of

Sinnoh

”Het is een van de grootste toeristensteden van Sinnoh, wat wil je nog meer?” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Een grote grijns krulde rond zijn lippen toen er een bedachtzame hm weerklonk. ”Denk er maar over na, ik moet toch ophangen.” Vervolgde hij, terwijl hij een ruimte binnenstapte. ”Doe de groeten aan ma.” De woorden vielen over zijn lippen in pure beleefdheid, waarna hij zijn vader afdrukte en de holocaster terug in zijn zak stak.

”Goedem-” Het was pas terwijl hij de deur achter zich sloot, dat zijn wenkbrauwen zich omhoog trokken in verbijstering. Oh. Het leek wel alsof een wervelwind door de kamer was getrokken. Papieren lagen verstrooid over de tafels, boeken lagen opengeslagen op de grond, en - een denderend kabaal echoede door de ruimte toen een geïmproviseerde ladder uiteen viel, gevolgd door een blur aan rood-wit. Hij wist nog net uit instinct de persoon - of beter gezegd, de pokémon - uit de lucht te vangen, voordat deze de rommel aan spullen achterna zou gaan.

Een deur sloeg open en een vrouw met kort zwart haar en een bril op het puntje van haar neus kwam naar binnengestormd. Hij liet zijn blik vallen op de pokémon die nu in zijn handen lag, om vervolgens met een schaapachtige grijns op te kijken. ”Ik neem aan dat dit niet één van de verkrijgbare pokémon is.” Grapte hij, waarna hij de Spinda op de grond zette en hem een klopje over zijn hoofd gaf. Wat een apart ventje, met zijn hangoren. ”Welk boek zocht je, die?” Hij pakte met gemak het boek van de bovenste plank en overhandigde het aan de, nu dolblije, pokémon. Met enige trots, alsof hij niet zojuist een lawine van spullen had veroorzaakt, stapte hij terug naar zijn trainer.

Het was een wilde gok: maar dit moest Professor Willow zijn.

”Ik kom voor een starter.”

De vrouw hief een vinger op alsof ze iets heel belangrijks realiseerde, waarna ze zich omkeerde en weer verdween in de kamer. Hij kon er enkel maar op hopen dat haar ‘belangrijke realisatie’ met zijn starters te maken had. Een zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij een korte blik wierp op de Spinda die daar nog steeds stond met een boek tussen zijn poten geklemd. Aan het gerommel te horen was de kamer hiernaast in net zo’n conditie als deze. Hij begon bijna zijn keuze te overwegen, misschien moest hij toch eens op zijn holocaster opzoeken of ze geen.. imposter researcher was.

’Aha!’ Weerklonk er, waarna de vrouw uit de kamer kwam gerushed met drie pokéballs in haar handen. Hij wilde ze overnemen, maar ze passeerde hem naar een tafel, waar ze de pokéballs zorgvuldig op plaatste. Met een frons op zijn gelaat haalde hij zijn holocaster weer uit zijn zak. Was hij dan te vroeg hier? Nee, onmogelijk, hij was nooit te vroeg. Was ze hem dan vergeten? Die indruk kreeg hij wel aan de manier waarop ze alles nog klaar moest leggen.

Hij besloot die gedachte bij zich neer te leggen toen de vrouw hem naar de tafel toewuifde. Vervolgens begon ze met uitbundige handgebaren te vertellen over de pokémon die ze ter beschikking had voor hem. Drie verschillende types, niet per se haar type expertise, dus ze had alleen algemene informatie ter beschikking voor hem - maar dat was prima. Hij had geen uitleg nodig, daar was een pokedex voor.

De eerste pokémon herkende hij. Een dwebble. Hij had de pokémon wel eens gezien in zijn thuisregio, maar hij moest eerlijk toegeven dat het niet zo zijn ding was. Als hij vandaag met een pokémon weg liep, dan was dat geen krab die om de zoveel weken een nieuwe steen als huis nodig had. De volgende pokémon was niet veel spannder. Ook een pokémon die veel voorkwam in zijn thuisregio. Een doodnormale vogel, als je het hem vroeg. Hij haalde zijn wenkbrauwen op en keek de vrouw vragend aan. Had ze ook iets wat hij niet ook in Unova kon vangen met zijn blote handen? Iets mysterieuzers, iets spannenders?

Natuurlijk verscheen er een grijns op haar gelaat, want ze had ‘het beste voor het laatste bewaard’. Een blauwe slang-achtige pokémon verscheen uit de laatste pokéball. Een die hij eerst nog kon plaatsen, totdat ze de naam opmerkte. Oh! Dratini, juist. Origineel uit Johto.. nee, Kanto! ”That’s more like it,” gaf hij toe, een grote grijns op zijn gelaat. ”Ik neem de Dratini, als deze kleine kerel het daar ook mee eens is.” Hij liet zijn blik op de pokémon vallen. ”Klaar voor een avontuur?” Hij hield zijn hand uit, en de pokémon reageerde door zijn kopje ertegen te drukken. Willow merkte nog even op dat het een zij was, voordat ze hem de pokéball overhandigde.