Tales of

Sinnoh

Daar was hij dan. Hij was op de boot gezet door zijn pleegouders en zusje. Een kaartje in zijn hand gedrukt waar het laboratorium te vinden was, waar hij zijn eerste pokémon op mocht halen. In Sandgem town, bij professor Hazel. Hij had tijdens de boottocht vooral over het water gestaart, soms had hij even op het briefje gekeken. Contact gezocht met de mensen had hij in ieder geval niet. Hij probeerde te verdwijnen in de drukte, een grijze muis te worden. Hij viel liever niet op, helemaal niet op zo’n drukke boot. Zijn ogen stonden ook lichtelijk verwilderd toen de boot aanlegde bij Sinnoh. Hij glipte tussen de mensen door, wat hij heel behendig deed overigens. Terwijl hij zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte en tussen de bomen verdween. Daar durfde hij pas weer adem te halen. Zijn gespannen schouders ontspanden weer wat. Hier was hij in zijn element. In die drukte totaal niet. Dat werkte op zijn zenuwen. Hij pakte het kaartje erbij. Goed, waar moest hij heen? Het was bijzonder hoe snel hij zich door de natuur wist te verplaatsen. Het bewees zijn goede conditie en spierkracht. Hij gebruikte eerder de bomen dan het pad om verder te komen. Sprong van de ene naar de andere. Toen het dorp in zicht kwam bleef hij in een boom zitten. Hij keek ernaar. Hij wist dat hij erdoorheen zou moeten naar het lab, maar veel zin erin had hij niet. Toch liet hij zich uit de boom glijden en liep naar de huizen toe. Zich half verstoppend in zijn haar liep hij door de straten naar Hazel haar laboratorium. Snel rende hij er naar binnen. Het vergde duidelijk veel van hem om zich bij mensen te begeven. Hij deed het voor zijn pleegouders en voor de pokémon die hij straks zou krijgen. Zijn vriendje.

Hij kreeg drie pokéballs aangereikt. Iets wat schuw keek hij van de professor weg, die vriendelijk naar hem glimlachte. Hij likte zenuwachtig langs zijn lippen. ‘Ze zijn alle drie heel erg leuk hoor Jörfi, wees maar niet bang.’ Waarschijnlijk dacht ze dat hij zenuwachtig was voor de pokémon. Alleen dat was het niet. Het was het hier zijn, haar onder ogen komen. De pokémon vond hij nog het mist spannende stukje. In de eerste pokéball zat een Bulbasaur, in de tweede een Tepig en in de derde een Squirtle. Professor Hazel keek hem nieuwsgierig aan. Jörfi kwam dichterbij. De Bulbasaur keek hem afwachtend aan, de Squirtle hupste vrolijk wat op een neer. De Tepig had zijn oren wat hangen en keek naar zijn voorpoten. Jur schuifelde naar hem toe. Voorzichtig stak hij zijn hand naar hem uit. De oren van de Tepig kwamen een klein beetje omhoog. Toen snuffelde hij voorzichtig aan zijn hand. “Elvin.” Zei hij zachtjes. “Ik ben Jörfi, jij Elvin?” De oren van de Tepig kwamen nog meer omhoog. Toen kroop hij bij hem opschoot. Hij tilde de pokémon op. Het was wel duidelijk welke pokémon Jörfi had gekozen. Hij hield hem beschermend tegen zich aangedrukt.