Er heerste een bepaalde rust op het festival terrein rond het middaguur. De meeste mensen waren even gaan zitten om wat lekkers te eten, maar natuurlijk kon zijn Dreepy dat niet uitstaan. Remy had zijn subtiele request voor een gebakje al geweigerd en de Pokémon had hem dat niet in dank afgenomen. Het werd misschien tijd om de Dreepy terug in zijn Pokéball te roepen, voordat dingen volledig uit de hand zouden lopen, maar het spookje had andere ideeën.
Een diepe zucht verliet zijn mond toen hij zag hoe de Dreepy rakelings langs het bord van een man schoot, om vervolgens een poging te doen zijn eten van het bordje te grissen. Het leek erop dat hij zich weeral zou moeten gaan verontschuldigen voor het gedrag van zijn Pokémon, iets waat hij eigenlijk niet heel veel om gaf omdat hij de persoon in kwestie toch niet kende. ”Mortem, geef terug,” zei hij op een monotome manier, wat niet veel indruk maakte op de Dreepy, die door de lucht heen zweefde terwijl hij begon te knabbelen aan het eten.
Met een lichte grijns om zijn lippen keek Chase naar zijn nieuwste aanwinst, welke lekker lag te slapen op Ira’s rug. Hoe dat de Phanpy comfortabel kon liggen met zijn vier poten zo gedrapeerd over Ira’s rug was Chase een vraag, maar hij deed het toch wel. Nadat Zuko nadrukkelijk had geweigerd om de Phanpy de hele tijd op zijn rug te dragen, had Ira zich maar opgegeven en de Luxray rolde met haar ogen toen ze de blik opving van haar trainer. Chase had dit kleintje geadopteerd uit de shelter en hij moest eerlijk toegeven dat zijn gedachten vooral bij Chloe hadden gehangen en hoe leuk ze het zou vinden als ze een Donphan in zijn team zou zien de volgende keer dat ze elkaar zagen. Een andere reden was dat hij graag een Ground type wilde hebben en dat hij Donphan geen slecht idee had gevonden, maar hij wist dat een Pokémon uit een shelter problemen met zich mee kon brengen en voor zijn Phanpy, die hij Ivory had genoemd, was dat slapen. Het waren dan ook van die zeldzame momenten zoals etenstijd dat Chase hem wel wakker kon maken en hij wilde net het bordje met pokévoer aan hem presenteren toen dat weggegrist werd door een Pokémon. Ira gromde onder haar adem door en liet elektriciteit knetteren door haar vacht, maar Chase stak een waarschuwende hand naar haar op ten teken dat ze dat niet moest doen. Hij zuchtte toen de Dreepy begon te knabbelen op het pokévoer en trok een wenkbrauw op toen hij zag dat de trainer van de Dreepy ook niet echt veel moeite deed om zijn Pokémon tegen te houden. ”Laat maar zitten,” zei hij koeltjes. ”Ik heb nog genoeg.” En hij wendde zich af van de trainer, waarna hij weer wat pokévoer tevoorschijn haalde en deze op zijn hand naar de Phanpy uitreikte, welke loom zijn ogen open deed om te zien wat hij rook.
