Tales of

Sinnoh

Met zijn armen leunend op een hek, keek hij toe hoe meerdere festival-gangers op hun bek gingen tijdens de Taurus rodeo. Er waren maar een paar die het langer dan 20 seconden volhielden, en tot zijn grote verbazing waren het altijd de figuren waarvan hij had verwacht dat ze na één seconde al door de lucht zouden vliegen. No matter what, de val zag er altijd enorm pijnlijk uit. Zijn gezicht vertrok toen een man door de lucht geslingerd werd en wel heel onhandig terecht kwam. Auw.

Hij keek zijwaarts naar Cha, die met grote ogen toe stond te kijken. De pokémon keek op, en haar ogen werden nog groter toen ze zijn grijns ontdekte. Zelfs zijn pokémon leek er bedenkingen in te hebben, maar wat voor man was hij als hij het niet eens probeerde? Nee. HIj stroopte zijn mauwen op, met het idee dat hij de rest wel even liet zien hoe het wel moest.

Nog geen twee minuten later zat hij op de Taurus. Hij probeerde een stevige grip te krijgen, waarna hij een korte blik op zijn pokémon richtte, voordat hij zich focuste op het open gaan van het hek. 3..2..1, en daar ging hij- oh Arceus. What the Muk. Dit was niet te do- en jawel hoor, daar lag hij al. Een glorieuze val na maar liefst zes volle secondes. Net zo glorieus als zijn nu gekrenkte ego.

Hij klemde zijn kaken op elkaar bij het opstaan, in een poging zijn pijn te verbergen voor de wereld en zich groot te houden. Het hielp al helemaal niet dat hij, bij de uitgang, een cowboy hoed in zijn handen geduwd kreeg. Thanks. No thanks.

& Kylian

Taurus rodeo? Men kon het beter zandhappen noemen. Hij haalde gepikeerd een hand door zijn haren, terwijl zijn cyaanblauwe ogen naar de timer schoten. ’00:00:06’ stond er in grote letters op het digitale bord, alsof het universum een extra klap in zijn gezicht gunde, een extra deuk in zijn ego. Arceusverdomme, dat moest toch een new time low zijn voor dit evenement. Waren er mensen die eerder van de Taurus gevallen waren? Vast niet. Hij zette grote passen over het veld, weg van de Taurus die nu weer terug naar de startblokken geleid werd. Whatever. Dit spel was rigged.

Cha stond aan de uitgang al op hem te wachten, haar ogen twinkelend alsof ze het eigenlijk wel hilarisch vond. ‘I told you so,’ zou de pokémon zeggen, als ze kon spreken. Hij schudde kort met zijn hoofd, en voor een moment kon hij een glimlach niet onderdrukken bij die gedachte. Een glimlach die als sneeuw voor de zon verdween toen de cowboy hoed in zijn handen werd gedrukt als ‘troostprijs’. Hij gebruikte het verdomde ding om zijn broek van stof te ontzien, en was net van plan de hoed bij het vuil te gooien toen iemand hem aansprak.

’Ik heb tienjarigen gezien die het langer volhielden,’ Hm? Hij keek opzij, met de verwachting een man van zijn lengte te zien, maar hij moest al gauw zijn blik verlagen om de persoon in kwestie aan te kijken. Zijn wenkbrauwen schoten verbijsterd omhoog, wat een ukkepuk. ”En ik heb tienjarigen gezien die langer zijn.” Kaatste hij droog terug, terwijl hij zijn blik over de man zijn postuur liet vallen. Met zijn nette broek, wit ondershirt, en grijs vest pastte hij zo in een kantoor setting, precies dat soort persoon die hij verwachtte te ontmoeten tijdens een doodsaaie meeting, maar niet op een festival. Zijn kleding stond in groot contrast met dat van Azrael, wie enkel een simpele zwarte trui en spijkerbroek droeg vandaag. Waarom zou hij in zijn nette kleding naar een festival gaan, immers? Het gaf hem de indruk dat de man naast hem iets te bewijzen had, wellicht wilde hij rijkdom tonen die hij niet had. Misschien werd het tijd dat de man gewoon even zijn standaarden liet vallen, terug naar zijn eigen level.

Een glimlach wikkelde zich rond zijn lippen, een die niet veel goeds betekende. Hij klopte de hoed tegen het hek af, waarna hij het pardoes boven op de hoed van de ander zette. ”Waarom probeer je het niet zelf, tiny cowboy.” Weergalmde zijn stem. Hij verstelde de hoed zodat deze recht stond, en veegde enkele stofdeeltjes die op de man zijn schouder waren gevallen af. Zo. Perfect.

Origineel? Nee, natuurlijk niet. Een feit? Overduidelijk. Met zijn 1.50m oké dat was een beetje overdreven was Azrael nog onder de indruk dat hij überhaupt over het hek kon kijken om de Taurus Rodeo te aanschouwen. Misschien moest hij maar een krukje vragen, dan kon hij daar op staan. Het plaatje werd pas compleet toen hij langzaam en zonder schaamte zijn blik over de man heen liet glijden. Stuck-up, wanna-be rich, Azrael had zijn oordeel al klaar liggen.

Hij gaf de man alle tijd om zijn postuur te beschouwen, een arrogante grijns op zijn gelaat. Met een opgeheven kin bleven zijn cyaanblauwe ogen aandachtig op hem hangen. Oh, he wished. Alhoewel zijn kleding niet duur oogde, zaten zijn broek en trui hem als gegoten. De zwarte trui vormde zich subtiel rond zijn bovenlichaam, een hint naar het gespierde lichaam dat eronder schuil hield. Nee, menig kledingkenner zou niet direct kunnen achterhalen waar de trui gekocht was, en hij kon al een kleine hint weggeven: hij had het niet bij de Cool Meowth gehaald.

Het verbaasde geluidje bracht de man zijn stem enkele octaven hoger. Azra’s grijns verbreedde automatisch tot zijn witte puntige hoektanden zelfs zichtbaar waren. Amusant. Twee priemende ogen staarden hem vanonder de hoed aan, en oh, als blikken konden doden. Terwijl hij de hoed draaide tot deze perfect zat, ontmoette hij de blik van de ander weer. ”Staat je perfect.” Sprak hij toe, waarna hij de hoed nog een zachte tik gaf zodat deze bovenop de andere hoed bleef zitten. Hij had zelf toch niks aan een cowboyhoed.

”Nee, natuurlijk niet.” Hij schudde zijn hoofd, want hij was het hier compleet mee eens. ”Het zou zonde zijn om je halve bankrekening open te trekken om zulke kleding te moeten vervangen voor..” hij haalde zijn schouders op. ”Vijf seconden?” Nee, de man zou vast zijn hoedje verliezen zodra de Taurus begon te bokken en erachter aan duiken - want oh wee dat zijn dure hoed op het zand terecht kwam!

Niet iedereen ging onbewust met zijn geld om. Azrael haalde zijn schouders op, zijn blik richtte hij ongeïnteresseerd weer op de tauros rodeo. Er was een verschil tussen onbewust omgaan met geld en met peperdure kleding naar een harvest festival gaan. Maar meningen verschilden daarover, blijkbaar. Nu de man als een ware pussy zijn dure kleding boven de wilde tauros rit verkoos, zag hij geen reden meer achter het voortzetten van het gesprek. Zes seconden was nog altijd meer dan nul, dus dat zag hij als een kleine overwinning.

Hij schudde zacht zijn hoofd toen een fragiel ogende meid op de tauros klom, en hier langer dan tien seconden op bleef zitten. Rigged. Hij trok zijn blik van de volgende tauros uitdager af, toen de stilte naast hem werd verbroken. Vooruit dan. Blijkbaar kon de roodharige man het toch niet laten om Azrael’s - en we quoten de tiny cowboy hier - ‘fragiele ego’ te krenken.

Zijn wenkbrauwen trokken dichter bij elkaar toen de ander met een zoete glimlach de hoed bovenop zijn hoofd zette. Wat de Muk moest hij daar nou mee? Even veilig houden my ass. Hij klemde zijn kaken op elkaar, waarna een hand omhoog reikte om de hoed steviger op zijn hoofd te plaatsen. ”Break a leg.” Bracht hij met een bitterzoete glimlach over zijn lippen. Een bekend concept onder de theater wereld, al zou het hem vrij weinig schelen als het universum het letterlijk zou nemen. Zolang de tiny cowboy niet meer dan zes seconden op dat beest bleef zitten.

Het boeide hem eigenlijk weinig - of dat probeerde hij zichzelf te vertellen toen de roodharige man zich met veel te veel gemak op de tauros hees. Het boeide hem helemaal niks, zelfs niet toen de tauros door de zandbak raasde en de secondes voorbij tikten. Eén. Twee. Drie. Val. Vier. Vijf. Nu moest hij toch echt vallen. Zes. Zeven. Zijn gezicht vertrok bij het besef dat hij zijn vingers wel heel stevig om de ijzeren railing had gewikkeld, toekijkend hoe hij deze tergend langzaam weer ophief.

Het was geen probleem geweest als het bij zeven seconden was gebleven. Hij had nou eenmaal verloren. Maar om hem dan nog helemaal (figuurlijk) achter te laten in het stof, en als ware uitslover VIER-ÉN-TWINTIG seconden vol te houden? Nee, zijn vingers tintelden nu al om die cowboy hoed van zijn hoofd te grissen en met één soepele klap door zijn hoofd te duwen. Dat zal hem leren om de uitslover van de dag te spelen en - een duw tegen zijn been bracht hem terug naar de realiteit, zijn cyaanblauwe ogen op de dratini gericht. Right. Waar was hij mee bezig? Hij ging zijn nieuwe pokémon licentie toch niet riskeren voor meneer Woody de Cowboy.

En daar stond hij dan, nonchalant, alsof hij het gewoon eventjes had gedaan. ”Dus?” Bracht hij over zijn lippen, alsof hij niet begreep wat de man nu van hem verwachtte. ”Ik heb nooit gezegd dat je er slecht in zou zijn, tiny cowboy.” Hij tikte de cowboy hoed met zijn hand omhoog, zodat hij de man beter kon aankijken. ”In fact, waarom trakteer je jezelf niet op een biertje - of een wijntje for all I care.” Hij liet een munt over zijn vingers rollen, voordat hij deze in een boogje naar de man gooide. En dat was het. Er waren geen enkele aanstalten om de hoed bovenop zijn eigen hoofd terug te geven. Why would he, de cowboy hoed stond de ander zoveel beter.