Tales of

Sinnoh

De dag was goed begonnen. Goed weertje, leuke sfeer, interessante standjes en genoeg om te doen. Het was een dag die niet kapot kon gaan, or so he thought. Eén grote fout had de dag min of meer weten te verpesten. Waarom luisterde hij ook naar mensen? Alexis wist vanaf het begin af aan, dat het een slecht idee was, en toch ging hij ervoor. Het resultaat? Vernedering. Niets meer en niets minder. Die taurossen waren gevaarlijk en hij was een lompe mudbray om er ooit op te kruipen.

Alexis lag lang uit op har gras, zijn ogen dicht geknepen en met een rug die hem langzaam aan de dood in aan het jagen was. Was dit waar zijn pokémon avontuur alweer stopte? Beter niet want dan ging hij mensen aanklagen. Als hij een nieuwe rug nodig had, gingen andere ervoor betalen.

Een diepe zucht ontsnapte wanneer hij zijn ogen weer opende en begroet werd door een heldere maan. Het was vast tijd om weer terug naar het pokémon conter te gaan waar hij een kamer had gehuurd, maar hij lag veel te goed. Mergo was - ergens. Waar was dat ding? Hij was er zeker van dat ze nog niet in haar bal was gegaan, dus ze moest ergens uithangen.
Door beide handen op de grond te plaatsen, duwde hij zich rechtop zodat hij om zich heen kon kijken. Mergo was nergens te zien, maar zijn ogen bleven hangen op een jongeman die voor de ingang van het doolhof stond. “Het i-,” begon hij, het was namelijk gesloten en er was geen weg naar binnen, maar dan wel. De deuren opende en de jongeman kon zo naar binnen lopen.

Zonder aandacht te geven aan de pijn in rug, krabbelde hij overeind en haastte zich naar de ingang. “Hoe de Muk deed je dat?” riep hij naar de jongeman. Wat een handig truckje was dat, hij zou het ook wel willen leren, zou zijn leven vele malen makkelijker maken.