Jubilife City, de stad waar niets belangrijker was dan geld. De huisvesting was duur en wat kreeg je ervoor terug? Vrijwel niets. Toch was het de plek die Amélie altijd als thuis zou zien. Haar familie had een grote mansion net buiten de stad, waar zij haar vader een kus op zijn wang duwde. “Wees voorzichtig vandaag, oké?” vroeg ze hem met een lachje. Elke dag weer was ze bang dat ze haar vader zou verliezen, zoals zij haar moeder al die jaren geleden verloren was. Maar, haar vader beloofde haar altijd dat dit niet zou gebeuren. En met die belofte liep zij de deur uit.
Net buiten de stad, op route 203, gooide Amélie de Pokéball van Xenon de lucht in. Al snel stond de grote Onix daar op het pad en begroette deze de kleine Dreepy enthousiast. De Dreepy leek echter een nieuw slachtoffer op het oog te hebben en schoot er ineens vandoor, om recht voor het gezicht van een onbekende man tevoorschijn te komen met een vrolijk geluidje.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Gehurkt tussen de bloembedden bestudeerde Spencer de sporen van pokémon. Op zijn telefoon die hij in zijn hand had typte hij geconcentreerd aantekeningen neer. Hij had de saaiste klus van de eeuw gekregen. 'Ga heen en doe een onderzoek welke pokémon allemaal te vangen zijn op route 203. Veertien pagina's.' En dus zat hij daar. Starend naar een afdruk met drie dunne tenen wat waarschijnlijk van een Starly was. Plotseling materialiseerde er een klein, slangachtige pokémon met een driekhoekig hoofd recht voor zijn gezicht. Het was zo plotseling gebeurt dat Spencer van schrik zijn evenwicht verloor en een paar fraaie petunia's onder zijn kont plette. Verbouwereerd staarde hij naar het wezentje. "Hallo?" Bromde hij onzeker. Hij haalde zijn piepende pokédex uit zijn zak en scande. Dreepy. Ghost type. Juist. Hij keek weer naar het vrolijke gezichtje van de pokémon. Oké, hij moest toegeven dat het diertje er best wel schattig uitzag. Voorzichtig stak hij een vinger uit en duwde die tegen de neus van hem aan aan om te checken of hij hem wel kon aanraken, of er gewoon dwars doorheen zou gaan wat bij veel ghost type pokémon gebruikelijk was.
Oeps. Amélie fronste toen ze zag hoe haar Dreepy opnieuw iemand liet schrikken. Juist. Dat was niet helemaal de bedoeling. Toch kon ze het niet laten om zachtjes te grinniken toen ze zag hoe hij zijn Pokédex uit zijn zak haalde, om zich te laten vertellen dat het een Dreepy was. Dat had zij ook kunnen doen.
Helaas maakte de man een grote fout. Toen ze zag hoe hij zijn vinger naar de Dreepy uitstak, vertrok haar gezicht. “N-” -ee, maar ze was te laat. Op het moment dat hij probeerde om zijn vinger door de Dreepy heen te steken, trok de Dreepy een kwaad gezicht en verschenen er duistere schaduwen om haar heen. Astonish. Geweldig weer.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Achteraf zou Spencer hier later aan terugdenken en realiseren wat voor een dom idee het was om een wildvreemde pokémon zomaar aan te raken. In dat moment echter, leek het het juiste om te doen. Dreepy’s gezichtje veranderde, Spencer realiseerde zijn fout en werd geraakt met- tja, wat het ook was het voelde in ieder geval niet fijn. Het voelde alsof zijn hele lichaam werd overgoten met een plas ijskoud water. Hij schrok zodanig van wat er met hem gebeurde dat hij achteruit krabbelde, zich zo ellendig voelde dat hij stopte, en toen maar besloot om te blijven liggen waar hij lag. Op zijn rug, starend naar de hemel terwijl zijn hele lichaam als een ijsblokje aanvoelde.
Oh Arceus, oh nee. Dit ging niet goed. Amélie’s gezicht vertrok toen ze zag hoe de man reageerde op de Astonish. Zodra hij op de grond lag en niet meer leek te bewegen, zette ze ietwat twijfelend wat stappen vooruit, haar blauwe ogen strak op hem gericht. Zou hij nog leven? Hopelijk had hij een goed hart, want het leek erop dat die arme man een paar jaar van zijn leven was verloren op dit moment.
“Ehm,” bracht ze wat twijfelend uit. De Dreepy had zich inmiddels weer in haar armen genesteld terwijl zij door haar hurken zakte en de man voorzichtig in zijn war porde. “Ben je oké?” vroeg ze. Niet dat hij er oké uit zag, maar hij zou hier wel weer uit komen…. toch?
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Allejezus, wat voelde hij zich cloyster. Het voelde alsof hij nooit meer warm zou kunnen worden. Toen er stappen op het aardepad klonken werd hij zich ervan bewust dat hij niet alleen was. Iemand hurkte naast hem waardoor er een schaduw over zijn gezicht viel. Ben je oké? Spencer begreep het niet helemaal. Hij was niet oké. Tuurlijk was hij niet oké. "Laat me maar doodgaan.." mompelde hij verslagen. "'tis beter zo," Wat anders kon je doen als je je zo ellendig voelde als hij?
Laat me maar doodgaan, mompelde de dramaking. Het was beter zo. Amélie fronste terwijl ze hem aankeek. Deze man was duidelijk niet oké. “Indi, je kan mensen niet zomaar laten schrikken,” liet ze met een zachte zucht horen. Nu had ze iemand ervan overtuigd dat het beter was om te sterven in het gras. Wat een dag was het toch weer. Maar, wat kon ze eraan doen? Het was tijd om met iets te komen, maar zoals altijd liet haar creativiteit haar in de steek.
Tot ze een idee had. Want, als hij zo was van de schrik: misschien zou nog een keer laten schrikken hem dan helpen. Net zoals hoe je dezelfde knop nog een keer indrukte om iets weer aan te zetten nadat je het had uitgezet! Ze zette een stap naar achteren en pakte de Pokéball van haar Onix, om deze er met een druk op de knop uit te laten. Acht meter aan steen zou voor de man verschijnen. Dit zou vast en zeker helpen!
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Was dit het einde? Zou hij zo sterven? Hartaanval door een Dreepy. Ach, dat verdiende hij ook wel. Dat vond hij ook wel. Hij wist immers heel goed wat een rotzak hij kon zijn tegen.. tja, iedereen eigenlijk. Er waren niet echt uitzonderingen geweest. Zelfs tegen zijn ouders en familie was hij een seedot geweest. Hij keek tussen half toegeknepen ogen naar het meisje die een pokébal tevoorschijn haalde en Spencer hoopte half en half dat ze haar Dreepy zou terughalen. Helaas voor hem verscheen er vervolgens een acht meter lange, gigantische stenen slang boven zijn hoofd. Onix. Dat wekte een soort electrische schok bij hem op en hij voelde hoe zijn ledematen weer warm werden, zijn hart sneller begon te kloppen en hij voor hij het goed en wel wist weer op zijn benen stond. "Zeg wil je me écht dood hebben?" riep hij verontwaardigd uit, bang dat de Onix hem ter plekke zou hebben geplet toen hij zag dat zijn lijf op nog geen vijf centimeter van de plek stond waar eerst Spencer's hoofd had gelegen. "Eerst een Dreepy, nu dit.." kreunde hij terwijl hij hen allebei afwezig scande met zijn pokédex. Man man, wat een afgang. Wat had hij om zichzelf te beschermen? Een koppige salamander die nog kleiner was dan een kat.
Toen de man eindelijk weer bewoog, klapte Amélie enthousiast in haar handen. De man leek minder enthousiast, helaas, en vroeg of ze hem dood wilde hebben. Amélie stopte, haar handen in elkaar gevouwen voor haar borst, terwijl ze hem ietwat verontwaardigd aankeek. De Dreepy voegde zich aan haar zijde en de Onix liet een lage, diepe grom horen. Precies zoals het hoorde.
“Je was bevroren, dus ik dacht ik zoek je ‘aan’-knop op zodat je hier niet tot vannacht blijft liggen. Je zou me kunnen bedanken,” beet ze hem toe. Het was, after all, zijn schuld dat hij was neergevallen. Hij moest gewoon met zijn vingertjes van haar Dreepy af blijven. “En Indi hier neemt je verontschuldigingen maar al te graag aan,” ging ze door, die zelfde wat verwaande toon in haar stem. Deze man zou dankbaar moeten zijn. Ze had hem ook kunnen laten liggen en dan zou hij er niet veel beter aan toe zijn.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Spencer wierp haar een bijtende blik toe. Háár bedanken? Het was haar schuld dat hij bijna een hartstilstand had gekregen. Wie dacht ze wel dat ze was? Zijn verontwaardiging werd pas echt groot toen ze van hém een verontschuldiging eiste. Hij had niets fout gedaan. “Míjn verontschuldiging?” riep hij fronsend uit. Op dat ogenblik scheen het hem toe dat er een 8 meter lange stenen slang achter hem stond en een verlept draakje dat vast nog meer vreselijke moves in zijn arsenaal had. Spencer slikte zijn trots in toen hij besloot dat hij liever niet nog eens verkleumd wilde worden, noch geplet door de Onix. “Weet je wat- prima. Jij wilt een verontschuldiging? Je krijgt er eentje.” Hij wendde zich tot de Dreepy, toverde zijn meest oprechte blik ter berouwtoning tevoorschijn en verzuchtte: “Dreepy, sorry dat ik je ongevraagd aanraakte. Ik zal de volgende keer aankondigen als ik zoiets ga doen- tja, niet dat ik daar enige behoefte aan heb na jouw.. astonish ..” Spencer zette zijn bril recht en keek het meisje aan. “Tevreden?”
Amélie drukte op de knop van haar Pokéball zodra de man zich had verontschuldigd en liet de Onix terugkeren, zodat deze niet meer het hele pad in beslag zou nemen. Waar het leuk was om dit te doen, begon ze zich te realiseren dat de Onix erg lastig was. Misschien zelfs iets te lastig, helaas, want ze zou hem nooit kunnen gebruiken in het lab wat ze uiteindelijk wilde hebben. Hij zou simpelweg nooit passen.
“Kijk, zo moeilijk was dat niet, toch?” vroeg ze hem met een glimlachje. Indi liet een vrolijk kreetje horen, terwijl deze zich terug op het hoofd van haar trainer zette. “Mijn excuses voor het laten schrikken. Als ik wist dat je zo gevoelig was, had ik Indi bij je weggehouden,” verontschuldigde ze zich met dat zelfde glimlachje. Een verontschuldiging en een belediging in één.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Spencer voelde zich opgelucht toen de Onix weer terug in zijn bal verdween. Hij trok de mouwen van zijn jas iets naar beneden en keek de ander nors aan. “Nou, dan weet je dat voor de volgende keer,” snoof hij geërgerd. Het scheen hem toe dat hij hier was gekomen om iets anders te doen dan te kletsen met haar, maar zijn humeur was zo erg bedorven dat hij besloot daar later wel mee verder te gaan. “Zeg, waar heb je dat ding eigenlijk vandaan?” vroeg hij achteloos gebarend naar de Dreepy op haar hoofd. Ondertussen zocht hij in zijn zak naar een sigaret maar hij kon er geen vinden. Natuurlijk..
Dan wist ze het voor de volgende keer, zei de man nors, voor hij vroeg waar ze haar Pokémon vandaan had. De Dreepy keek hem nieuwsgierig aan, haar ogen glinsterend in nieuwsgierigheid terwijl ze zich hoogstwaarschijnlijk maar één ding afvroeg: hoe zou hij reageren op nog een Astonish?
“Ik heb haar als ei gekregen van een Researcher in Alola,” antwoordde ze rustig. “Ze is een Dreepy, geen ding,” corrigeerde ze hem vervolgens in een iets scherpere toon. “Een Dragon en Ghost type wat voornamelijk voorkomt in Galar en ooit een heel stuk groter wordt.” Ze wist nog niet of ze uitkeek naar het evolueren van Indi. Ze was zo gewend aan de kleine Pokémon die ze altijd bij zich had. Hoe zou het zijn als het eenmaal een Dragapult was? Die kon ze moeilijk in haar armen houden…
