Tales of

Sinnoh

Nou het had een tijdje geduurd, maar uiteindelijk was hij dan toch hier. Recht voor de deuren van een groot laboratorium, die van professor Sarah Hazel om precies te zijn. Hij vond het gebouw op eerste zicht maar niks en hij snapte ook niet waarom die andere mensen die hier waren voor hun starters zo hard liepen te stressen. Er liep net een andere vent van rond zijn leeftijd langs en hij zag eruit alsof hij vijf nachten niet had geslapen van de spanning. Dit was toch geen examen- waarom waren al die mensen toch zo ongelofelijk stressy? Nico rolde even met zijn ogen voor hij zijn handen op de klink plaatste en  hard de deur probeerde open te trekken. Alleen leken de deur maar niet te willen open te gaan. Hoe hard hij ook trok met alle spieren in zijn armen – het ging maar niet open. Terwijl hij wat grommen uitliet probeerde hij nog harder te trekken.... Tot er een persoon op zijn rug tikte en hij zich gefrustreerd ronddraaide. ‘Meneer… het is een duwdeur – het staat daar op’ deze wees met hun vinger naar het woordje ‘push’ die op de deur stond. “A- Duh, dat wist ik”, hij grijnsde even naar de persoon die hem dat had gezegd voor hij de deur duwde en nadien een nogal geïrriteerde zucht uitliet, toch niet zijn fout dat het woordje 'push' er te klein op stond. Alles dat hij hier nu zou doen was zijn nieuw speelgoed halen en dan weggaan van deze plek. Met zijn handen opgevouwd tot vuisten stapte hij binnen en ging toen meteen naar de kamer waar je de professor tegen kwam. Nadien sloeg hij zijn handen hard op de tafel – hij moest een kleine auch onderdrukken – voor hij de professor zelfzeker aankeek. “Laat maar es zien wat je hebt” de jongeman viel graag meteen met de deur in huis.

Het duurde even want de professor keek hem wat scheef aan voor ze de pokéballs op de tafel legde. Vlug pakte hij zonder denken de eerste pokéball en opende hem: waaruit een Cramorant tevoorschijn kwam. Het was in principe gewoon een rare blauwe vogel. Even kruiste hij zijn armen terwijl hij ernaar keek. “Hmmmm”, bracht hij stilletjes uit. Het bewoog niet en deed amper wat. De Cramorant staarde alleen maar diep in zijn ziel met zijn ene oog en deed niets anders dan dat – wat hem een beetje ongemakkelijk maakte. Toen Nico de blauwe pokémon even porde met zijn vinger bleef de vogel in stilte staan en liet daarna opeens een heel erg luid gekrijs uit. Zijn handen gingen snel op zijn oren. Het laatste dat hij had verwacht van de vogel was dat het een levende trompet zou zijn. Wanneer de vogel eindelijk was gekapt met het krijsen haalde hij zijn handen voorzichtig weer van zijn oren af en staarde een beetje geschokt naar het blauwe dier. Hij schudde met zijn hoofd en  vervolgens maakte hij de volgende pokéball open. Het was een… Nogal vreemd zicht. Het was een beest met een ijsblok als hoofd. Deze waggelde wat dichter naar de man toe en bewoog zijn vleugeltjes op en neer omdat hij wilde spelen. Nico deinsde zachtjes naar achter met zijn kop voor hij snel de derde pokéball erbij pakte. En raad eens? Alweer een vogel! Had hij een vogels-aantrekkingskracht ofzo? Al had deze tenminste geen ijsblok op z’n kop zitten, dat was al een pluspunt. “Oh wat leuk dat goud” hij pakte de vleugel van de Pidgey vast zodat die de vleugel zou uitstrekken en hij observeerde het aandachtig. “Shiny…” de Pidgey kantelde zijn kopje even toen zijn vleugel weer werd losgelaten en maakte een geluidje. Het was in ieder geval geen oorverdovend geluid en alhoewel hij ze alle drie vreemd vond, vond hij de shiny Pidgey wel het mooiste. En dus wou hij die ook. “Ik pak deze” hij wees naar de onschuldige pidgey die niet honderd procent wist wat er aan het gebeuren was. “En ik noem hem GO-VO, wat staat voor Gouden Vogel, duh” of voor Goooo vogel, wat ook kon. In ieder geval had hij zijn keuze bewust gemaakt. En nu wou hij hier graag weg zodra hij de license had ontvangen.