Tales of

Sinnoh

Een diepe zucht rolde over zijn lippen toen hij eindelijk door de uitgang van het doolhof stapte. Arceus. Na de achtervolging om de wel héél speciale pokémon te vangen, had hij nog maar liefst een half uur - of was het langer? - door het doolhof gedwaald. Hij haalde gepikeerd nog een paar maïsblaadjes uit zjn haar, voordat hij languit op het gras ging zitten. Zijn Dratini volgde hem op de voeten, en leek net zo opgelucht te zijn om eindelijk haar kopje neer te leggen op het gras. Nu was het tijd voor rust, wat eten, wat drinken, en .. een ontmoeting met zijn nieuwste teamlid.

Zodra hij op de pokéball drukte, verscheen een witte lichtflits die zich vervormde tot de prachtige herfstkleurige Chikorita die hij zojuist had gevangen. Hij stak een hand uit naar de pokémon, terwijl hij de Chikorita een uitgeputte glimlach toeschonk. ”Welkom bij het team, Ce-” De Chikorita leek er echter andere gedachten bij te hebben, en deinsde terug van zijn handen. Een enthousiaste piep veroorzaakte een diepe frons op zijn uitdrukking. ”Nee..” niet weer, maar de Chikorita had zich al omgedraaid en zette het op een rennen. Zijn geluk weer, om de meest speelse pokémon in de hele regio te vangen, die ook nog eens boordenvol energie had.

Met een zekere haast krabbelde hij weer omhoog, en nadat hij nog een snelle blik op zijn Dratini had geworpen om zeker te zijn dat deze hem wél zou volgen, begon hij weer aan de achtervolging. Bij nader inzien, had hij de Chikorita liever achtervolgd in het doolhof. Alles beter dan zich door de mensenmassa te moeten duwen om de herfstkleurige pokémon te volgen. Het laatste wat hij wilde was een pokémon kwijtraken op zijn eerste dag.

Hij wist eindelijk wat snelheid op te bouwen en de afstand tussen hem en de Chikorita te verkleinen. Het was allemaal tevergeefs, want toen hij eindelijk dacht Rye te kunnen vangen, stapte iemand in hun weg. ”Aan de kant!” Riep hij nog, maar waar de Chikorita zich soepel tussen de benen van de vrouw wrong, had hij minder geluk. Hij botste tegen haar op, en wist in die ene seconde nog net zijn armen om haar middel heen te slaan en zijn lichaam te keren, want het laatste wat hij wilde was dat zíj zijn val zou breken.

& Lucie

Eén ellendige seconde vloog voorbij voordat zijn rug met een denderende klap contact maakte met de harde ondergrond. Alle lucht werd uit zijn longen geforceerd, waardoor hij zijn ogen dichtkneep en zijn wenkbrauwen dichter bij elkaar trok in een gepijnigde expressie. Het gewicht van de vrouw bracht nog geen seconde later een extra dreun. ”Muk,” vloekte hij onder zijn adem door.

Veel tijd om bij te komen werd hem niet gegund, want nog voordat hij zijn ogen kon openen, mompelde de vrouw bovenop hem al een verontschuldiging, waarna ze ongemakkelijk een poging opperde om op te staan. Iets wat niet leek te lukken. Zijn frons werd groter, ergernis borrelde op in zijn cyaanblauwe ogen toen deze zich openden, en weer sloten tegen het felle licht. Goddamnit, woman, get your shit togeth- oh. Het duurde welgeteld een paar seconden voordat hij door had dat hij zijn armen, die eerder bedoeld waren om haar val te verzachten, nog steeds stevig om haar had heengeslagen.

”Eh..” Hij liet zijn armen langs zijn zij vallen, een lichte glimlach rond zijn lippen. ”Ik geloof dat de excuses geheel aan mij zijn, Blue Skies.” En toch kon hij het niet laten om een bijnaam erdoorheen te glippen, want zodra hij zijn ogen op haar richtte, leken haar haren bijna te vermengen met de blauwe lucht boven hen. Of.. of ze was kaal en hij had zijn hoofd te hard gestoten, maar dat was een probleem voor future Azrael.

Haar wangen kleurden vuurrood toen het tot haar doordrong dat hij zijn armen nog steeds om haar middel had, waardoor er geen enkele mogelijkheid was om overeind te komen. Toen hij het zelf realiseerde, liet hij zijn armen langs haar door vallen, een vriendelijke grijns op zijn gelaat. Hij liet er geen schaamte over heen groeien, want dat was het in zijn ogen niet waard. Deze dingen konden gebeuren, en waar blue skies hier als een vuurtoren omhoog rees, duwde hij zich koeltjes in een zittende positie.

”Aangenaam Lucie, ik ben Azra-” zijn ogen werden groot toen hij zich besefte dat de val niet zomaar gebeurd was, maar dat- hij draaide zich soepel om en kwam in een snelle beweging overeind van de grond, plots met heel veel haast. Het jammere was, echter, dat de Chikorita weer terug naar hem toe was gestapt, en nog geen meter verderop gewoon naar hem en de vreemdeling stond te staren. Zijn Dratini ernaast, alsof er helemaal niks was gebeurd. ”Arceusverdomme..” mompelde hij onder zijn adem, de audacity van deze pokémon - al was het uiteraard beter dan zijn nieuwe aanwinst compleet kwijtraken.

”Sorry voor al die heisa, mijn pokémon weet nog niet zo goed dat hij niet direct moet wegrennen wanneer hij uit de pokéball komt..” hij schonk haar een schaapachtige grijns, terwijl hij met een hand gepijnigd over zijn onderrug wreef. ”Heb je je bezeerd?” Vroeg hij, terwijl hij zijn blik langzaam over haar heen liet glijden. Het leek er niet op, maar goed, het was beleefd om te vragen.