Tales of

Sinnoh

Hij stroopte zijn mauwen op om de schrammen op zijn voorarmen te inspecteren. Die Taurus rodeo had hem niet heel goed gedaan, zijn hele lichaam leek te schreeuwen van zijn ontmoeting met de grond. Hij rechtte zijn rug en haalde vlug een hand door zijn haren. Nee, misschien had hij toch naar zijn Dratini moesten luisteren, dan was er nog wat over geweest van zijn nu gekrenkte ego.

Rainbow! Schreeuwde iemand over het veld, wat hem de indruk gaf dat iemand wel heel enthousiast werd over een mooie regenboog. Come to think of it, die wilde hij ook wel zien eigenlijk. Hij richtte zijn cyaanblauwe ogen op de lucht, maar op een paar grijze wolkjes na, was deze regenboogloos. Wat stom. Waarom zou ze-

Cha liet hem merken dat er iets anders aan de hand was, haar blauwe kop duwde tegen zijn benen, en met enige haast in haar geluidjes bracht hij zijn aandacht naar voren. Daar stond zijn Chikorita te spelen met een maïsblad, zonder enige benul voor zijn omgeving. Een omgeving die wel heel gevaarlijk kon uitwerken, want.. oh nee. Hij spande zijn spieren samen en zette het op een sprint, om nog net zijn Chikorita voor het wilde paard weg te gritsen. Wat de Muk! Woede flikkerde in zijn cyaanblauwe ogen toen hij zich naar het paard draaide, maar de pokémon was al verdwenen, dus keerde hij zijn anger op de vrouw die er waarschijnlijk meer over wist. ”Je moet je pokémon in je pokéball houden als ze niet luisteren! Rye hier had dood kunnen zijn!” Dan was zijn mooie herfstkleurige pokémon Chikorita-moes geweest!