Ama stond op het moment toe te kijken naar de rodeo. Grim was buiten zijn pokéball en keek gezellig met haar mee naar die arme stakkers die alle kanten op geschud en gegooid werden door een geïrriteerde tauros. Het was grappig om te zien, maar ergens vond ze het ook wel zielig voor zowel de pokémon als degenen die het aandurfden om op de rug van de tauros te klimmen. “Wat denk jij, zouden de rodeo-rijders een geluksdingetje of ritueeltje of zo hebben of doen voordat ze op de rug van zo’n pokémon klimmen?“ Ze keek opzij naar waar Grim hoorde te zweven, enkel om te zien dat Grim daar niet meer was. Ze keek even rond en zag dat haar duskull aan de andere kant van haar was. Nu leek het dus of de vraag die ze aan Grim stelde bedoeld was voor iemand anders. Al zag Ama het niet als een probleem, andermans meningen over bijgeloof waren ook erg interessant.
Wat een idioot spel. Waarom stond hij hier eigenlijk nog? Wellicht wilde hij iemand zien die er korter dan zes seconden over deed, zodat hij zijn ego weer bij elkaar kon lijmen en weer door kon met zijn leven. Dan was hij tenminste niet de slechtste van de dag. Zijn troostprijs was allang niet meer in zijn beschikking, maar dat maakte niks uit. Hij had niks aan een domme cowboy hoed. Hij droeg alleen maar zijn oranje bandana’s, die waren tenminste fashionable.
Misschien lag het juist aan zijn lengte. Hij was te lang voor dit spel. Hoe groter je was, hoe moeilijker het was om stevig op de bokkende taurus te blijven zitten. Een ukkepuk van een vrouw viel na 15 seconden pas van de Taurus af, en hij schudde geïrriteerd zijn hoofd. Oneerlijk.
Hij schonk een vragende blik naar de vrouw naast hem. Wat? Of ze een geluksbeeldje hadden? Hij schudde zijn hoofd. ”Ik denk dat die zouden breken bij de val,” sprak hij, waarna hij zijn eigen geschaafde arm als voorbeeld gaf voor hoe de val in elkaar stak. ”Misschien spreken sommigen de Taurus wel toe.” Ah, zie je nou wel, dit spel was gewoon gemanipuleerd. Er waren gewoon mensen die deze Taurus al kenden, en dan was hij minder wild. Juist!
Ze vond de reactie die ze kreeg ergens wel grappig, al verdween haar glimlach bij het zien van de schaafwond van de man die ze per ongeluk aangesproken had. Toen hij voorstelde dat sommigen de tauros toe zouden spreken, knikte Ama zachtjes en instemmend met haar hoofd. “Kan ik me inbeelden.” Was haar reactie, haar stem vrij monotoon ondanks haar interesse. Ama’s blik gleed weer even naar de rodeo ring, net toen een of andere lange slungel in donkere kleding van de tauros af viel. Grim grinnikte zachtjes, hij vond het blijkbaar wel leuk om anderen te zien vliegen. Ama keek weer naar de man met wie ze soort van in gesprek was. “Jij zat eerder ook op die tauros, toch?” vroeg ze, proberend om het gesprek een beetje gaande te houden ondanks dat het een beetje awkward was.
Haar glimlach verdween toen ze de schaafwonden op zijn onderarm zag. Juist. Het bord dat aangaf ‘op eigen risico’ was geen grap. Dat was wel te zien aan alle mensen die onhandig op de grond terecht kwamen, en dan had hij nog geluk met een paar schaafwonden en een hoop blauwe plekken. Hij had al iemand gezien die er van weg liep met een gebroken arm. Niet bepaald wat je wilde op een festival.
”Correct,” Gaf hij toe, waarna hij zijn mauw weer terug over zijn arm schoof. Hij klemde zijn kaken op elkaar om de vervelend prikkende pijn te onderdrukken. ”Mijn dratini hier,” hij wees naar de blauwe pokémon naast hem, ”had haar bedenkingen, en wellicht had ze gelijk.” Hij grijnsde. ”Heb je het gezien?” Misschien, als dat niet zo was, kon hij zijn zes seconden omhoog afronden, naar 20 ofzo. Zijn Chikorita duwde tegen zijn been toen een persoon weer van de Tauros afviel. Een pijnlijke val deze keer, zijn gezicht vetrok. ”Niet erg aantrekkelijk om mee te doen, hè?” Of was ze dat nog aan het overwegen?
Haar observatie was correct geweest, deze kerel had eerder op de tauros gezeten. Hij vertelde verder dat zijn dratini nog haar bedenkingen gehad had, en dat ze misschien ook nog eens gelijk had. Ama keek naar de dratini, ze kende de pokémonsoort maar had ze niet zo vaak gezien. “Heb je het gezien?” vroeg hij vervolgens, en Ama keek hem aan terwijl ze nadacht. Had ze deze man gezien op de tauros vandaag? “Denk het niet.” Antwoordde ze, “Ging het goed?” Er waren mensen met ergere verwondingen dat een schaafwond op hun arm, dus ze ging er van uit dat het geen super wilde rit geweest was voor deze kerel. Ama wilde terugkijken naar wat er nu in de rodeo ring gebeurde, maar werd onaangenaam verrast door het gezicht van Grim waarvan de gloeiende bol achter de oogkassen recht in haar ogen keek. Ze schrok en liet een korte maar schelle gil horen. Ze miste het laatste wat de man zei over de rodeo compleet, te afgeleid door de schrik. “Grim!” ze moest zich inhouden om niet te gaan schreeuwen naar haar pokémon. “Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me niet zo moet laten schrikken.” De duskull was emotieloos als altijd, maar toch leek er iets van schaamte of zo aanwezig te zijn in zijn expressie. Vervolgens keek ze terug naar de man met wie ze eerder een soort gesprek had. “Sorry…”
Ging het goed? Nee. Absoluut niet. Hij had zijn armen bezeerd, zijn rug deed pijn, zijn hele lichaam zou morgen waarschijnlijk bont en blauw zijn. En erger nog, hij had er maar zes seconden opgezeten. Maar dat hoefde ze niet te weten. Natuurlijk hoefde ze dat niet te weten. .HIj haalde zijn schouders wat op. ”Niet per se slecht.” Antwoorde hij. ”Ik denk dat ik er ongeveer 20 seconden op zat?” Oké, dat was overdreven en afgerond naar boven. Maar twintig seconden scheelde niet zoveel van zes, toch? Toch?
Hij had een vraag gesteld, maar voordat deze beantwoord werd, slaakte de vrouw naast hem een luide kreet. Hij verstarde, bijna klaar om te vluchten van een wilde Tauros die over het hek was gesprongen of iets dergelijke. Rye slaakte een luide kreet, en verschool zich achter zijn benen. Goed te weten dat zijn avontuurlijke pokémon ook snel schrok van dingen. Hij keek opzij naar de vrouw, lichtelijk gepikeerd. ”Doet hij dat vaak?” Vroeg hij haar, haar excuses wegwuivend alsof het niks was. Wat ontzettend vervelend.
De man naast haar had een antwoord gegeven op haar vraag maar ze had het door de schrik niet kunnen horen. “Doet hij dat vaak?” vroeg hij aan haar. Ama schudde haar hoofd. “Niet vaak.” Ze keek weer naar Grim, dit keer met een blik die vast Dark-type zou zijn als het een move geweest was. “Sorry,” zei ze nogmaals tegen de man met wie ze eerder in gesprek was, “Hoe lang zat jij op zo’n tauros?” Ze keek richting de man, het viel haar nu pas op dat hij naast de dratini nog een pokémon bij zich had. Het leek op een chikorita, maar dan met andere kleuren. Zou het een shiny zijn? Of misschien eentje met een speciale trait? Ama wist het niet zeker, met name omdat ze niet zoveel kennis had van pokémon als chikorita.
![Here's to the Fall [Azrael] BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
