Tales of

Sinnoh

”En nu niet wegrennen, oké?” Sprak hij zijn Chikorita toe, in een gehurkte houding zodat hij de pokémon beter kon aankijken. De herfstkleurige pokémon staarde hem met grote ogen aan, knipperde langzaam, alsof het de woorden probeerde te begrijpen. ”Niet..” hij bewoog heen en weer met zijn vinger. ”weg..” hij wees naar de kant waar ze zojuist vandaan kwamen. ”..rennen.” zijn middel en wijsvinger bewogen in een ritmisch patroon heen en weer, en hij kon er enkel maar op hopen dat de pokémon hem nu wel begreep. Oh, als iemand van zijn vrienden dit zag, zouden ze het hem nooit laten vergeven. De reusachtige Azrael die met een Chikorita probeert te overleggen om niet weg te rennen.

De pokémon keek achter hem, en maakte datzelfde enthousiaste piepgeluid als toen ze de benen nam. ”Nee nee, je begrijpt me verkeerd.” Hij knipte met zijn vingers, om de aandacht van de pokémon te wekken. ”Niet wegr-” het kwam pas veel te laat tot hem door dat de Chikorita niet doelde op het wegrennen, maar op een naderende pokémon. Vlijmscherpe tanden boorden door zijn broek, en prikten in zijn kont als vervelende, pijnlijke naalden. Een wilde schreeuw rolde over zijn lippen, een die zijn keel gevoelig achter liet. Een wijd scala aan scheldwoorden volgde, en terwijl zijn Chikorita met wijde ogen toekeek, probeerde hij de Arceus verdomde boosdoener van zijn achterwerk te slaan. What the Muk.

Als scherpe naalden zette de boosdoener de tanden in zijn achterwerk, een pijnlijke schreeuw als gevolg. Hij probeerde met zijn armen naar de boosdoener te meppen, maar het leek niet te helpen. Een blik over zijn schouder gaf hem niet veel duidelijkheid - het was uitermate lastig om naar je eigen kont te kijken vanuit deze angle - maar de waas aan zwartblauw was genoeg om aan te duiden dat het in ieder geval geen mens was. I mean, dat had hij ook wel kunnen concluderen aan de pijn, maar dat was een verhaal voor een andere dag.

Niet veel later werd hij overrompeld door een andere pokémon, die zich op zijn hoofd zette en zijn bandana nieuwsgierig omhoog trok, waardoor de wilde plukken van zijn haar onderdoor vielen. Arceus! ”Schiet op, verdomme!” Vloekte hij naar wie hem poogde te helpen.  Het gewicht van de boosdoener verdween, en voordat hij het wist had hij zich omgekeerd tot de persoon achter hem. In zijn rode waas van woede maakte Azrael nooit onderscheid tussen man en vrouw, mens en pokémon, boosdoener en hulp. Hij zag een target, een potential threat, en die persoon gaf hij een duw waar men u tegen zegt. De impact leek de pokémon bovenop zijn hoofd van haar stuk te brengen, waardoor ze naar onder tuimelde en regelrecht in zijn beide armen viel. Een schild tegen nieuwe bijters! Wacht- wow. Wat was deze pokémon schattig.

Zodra de scherpe pijn niet langer aanwezig was, draaide hij zich soepel rond en duwde de eerste persoon die in zijn blikveld verscheen: de boosdoener, of nouja, de trainer van de boosdoener. Het maakte hem niet zozeer uit wie het was, want alles wat hij zag was rood. Hoe durfde ze háár pokémon op hem los te laten en zijn prachtige kont te beschadigen?

Hij wilde een stap dichterbij zetten, maar werd uit zijn woede getrokken toen iets van zijn hoofd viel en in zijn armen terecht kwam. De pokémon in kwestie leek op een Minccino, een pokémon die hij al veel vaker in Unova had gezien, maar .. er was iets anders aan. Hij vernauwde zijn ogen, terwijl hij de aparte pokémon eens goed bestudeerde. Oh! Zijn blik schoot naar Rye, wie sociaal snuffelde aan de twee pokémon die hem tegenmoet waren gekomen. Cha, on the other hand, keek de Riolu met priemende ogen aan. Oh. De stem van de vrouw zorgde ervoor dat hij zijn blik op haar wierp.

Arceus! ”Sorry, ik liet me een beetje meeslepen met de aanval..” Verontschuldigde hij zich, terwijl hij een wuivend gebaar naar haar riolu maakte. Hij hield zijn hand uit, in de hoop dat ze zijn verontschuldiging zou accepteren, en wellicht.. een zou maken voor de acties van haar irritante riolu. Speaking of, hij bracht zijn wenkbrauwen dichter bij elkaar in een gepijnigde uitdrukking. Auw. Dit ging nog een hele tijd pijn doen.

Waar hij zijn levenskeuzes nu wel degelijk aan het heroverwegen was, leek Rye totaal in zijn nopjes te zijn. De pokémon snuffelde vrolijk aan de andere twee pokémon, en wiebelde vervolgens speels met zijn herfstkleurige lichaam, alsof hij al helemaal klaar was voor een spelletje. Misschien zodra hij zelf een groter team had, zou Rye minder snel wegrennen met het idee dat Azrael wel zin had om een wedstrijdje of tikkertje te spelen.

Toen de vrouw haar excuses aanbood voor het gedrag van haar Riolu, richtten zijn cyaanblauwe ogen zich gauw op de blauwkleurige pokémon. Deze maakte een nette buiging als verontschuldiging, waardoor Azra voorzichtig zijn wenkbrauwen optrok. Oh? Dus dat snapte hij wel? Hij schudde licht zijn hoofd, waarna hij zijn aandacht weer op de vrouw richtte. Voorzichtig zette hij de Mincinno met enige tegenzin want hij was zo schattig weer op de grond. ”Dat is niet nodig,” sprak hij, terwijl hij zijn eigen vest uittrok en deze om zijn middel bond. ”Het kan vrij koud worden vanavond.” En wie was hij om de jacket van een vrouw te stelen om zijn kont te bedekken? Nee. Dat was niet de gentleman way.

”Waar heb je die Mincinno vandaan?” Vroeg hij uiteindelijk, want dat trok zijn interesse het meest.

Het was niet nodig om de jas van de vrouw aan te nemen. Immers was dat niet hoe hij opgevoed was door zijn ouders, of eigenlijk, door zijn nanny, want veel opvoeding van zijn ouders had hij niet gehad. Het zou niet beleefd zijn om haar jas aan te nemen en haar in de kou achter te laten, dus trok hij zijn eigen vest uit. Onder zijn vest droeg hij nog een simpel zwart t-shirt, en alhoewel hij de kou al aan zijn armen voelde trekken, waren er ook pluspunten aan het niet dragen van een vest. Nu kon iedereen genieten van zijn figuur - sorry not sorry, als je ervoor traint, wil je het graag tonen.

Ze verklaarde dat ze de pokémon had gekocht bij een breeder, net zoals Snow. Zijn blik gleed over de groep pokémon die de vrouw bij zich had - het waren er immers best veel - tot deze eindigden bij een sneeuwwitte pokémon. Dat moest Snow zijn, dan. ”Ah, een albino?” Net zoals die ene die ze eerder had gezien. Dus Albino pokémon waren niet meer zo speciaal hier in Sinnoh? Apart. ”En je Riolu? Laat me raden, die ben je op straat tegengekomen.” Gaf weer aan dat je beter gefokte, goed opgevoede pokémon kon kopen. Vuile kontbijter.