Tales of

Sinnoh

Hij moest eerlijk toegeven: toen de drie keuzes van Pokémon voorgeschoteld werden, was hij in eerste instantie echt niet onder de indruk geweest van de Pokémon uit wie hij kon kiezen, maar nu was hij toch wel blij dat hij voor Ikari had gekozen. Niet alleen had de Meditite elke dag weer de drang om hem te pleasen en ontzettend veel doorzettingsvermogen, maar ook voelde hij haarfijn aan wie en op welke manier hij iemand kon kloten als ze daar kans toe zagen. Eerst moest Alex altijd zeggen wanneer hij zijn Confusion moest gebruiken, maar langzaamaan begon Ikari die mogelijkheden ook zelf te zien en het op eigen houtje te gebruiken. Zo lang hij daarbij niet betrapt werd, vond Alex het prima. Ikari wist dat er wat zou zwaaien voor hem als Alex een sanctie zou krijgen voor de misselijke grappen die hij uit zou halen en dus wist Ikari wel beter dan iets roekeloos te doen waar zijn trainer later last van zou krijgen. Alex had hem tot dusver nog geen klappen gekregen, maar de Meditite wist als geen ander hoe zijn trainer daar geen problemen mee zou hebben als hij dat nodig vond, gezien hij Ikari vaak een Pokémon die hem lastigviel weg liet jagen door hem pijn te doen. Maar hij was al gewend geraakt aan deze levensstijl en ondanks dat hij ergens bang was voor zijn trainer keek hij er ook wel naar op. Er was alleen één nadeel aan zijn trainer en dat was dan wel het volgende: een grijns kroop om Alex’ lippen toen hij een prachtige dame met lichtblauw haar de revue zag passeren. Lang, slank, uniek en helemaal zijn ding. Maar Alex zou Alex niet zijn als hij niet één of ander misselijk motief ergens voor had en dus knikte hij naar Ikari en daarna naar een tamelijk middelmatig steentje waar je best wel hard over kon struikelen. Ikari begreep wat de bedoeling was en in een snelle flits lag de steen voor de vrouw, bijna onmerkbaar, verplaatst door zijn Confusion. Alex stond al klaar om zijn arm naar haar uit te steken voor als ze zou vallen, maar eerst eens zien wat er zou gebeuren. Misschien zou hij haar wel gewoon op haar bek laten gaan. Leek hem ook wel grappig.

Alex klakte met zijn tong toen ze heel komisch vlak voor het steentje tot een halt kwam en zich vervolgens in een andere richting draaide. Zijn blik gleed kort naar Ikari, maar hij besloot dat hij de skills van zijn Meditite voor een beter doeleinde kon gebruiken en het gewoon the old fashioned way aan te pakken. Nu dat hij zich op haar focuste, meende hij dat hij haar wel eens eerder had gezien. Had zij niet ergens zelf iets hier op het festival…? Hij was er niet zeker van, maar het was wel een ideaal gespreksonderwerp dat ze konden hebben. Met haar blauwe haar was ze echt een godin om naar te kijken en een schittering verscheen in Alex’ ogen terwijl hij dichterbij kwam. ”Mag ik je eens wat vragen?” sprak hij haar een met een lichte grijns om zijn lippen, alsof hij niet verantwoordelijk zou zijn geweest voor een pijnlijke val als ze niet gestopt was voor dat steentje. Nou ja, dan had hij haar wel uit de lucht geplukt voordat dat had kunnen gebeuren, dus zo erg zou het nu ook weer niet zijn geweest. En als dat wel zo was, dan was dat in elk geval niet zijn probleem. ”Kan het zijn dat ik jou ergens van ken?” vroeg hij door, een vriendelijke glimlach om zijn lippen spelend terwijl hij ietsje dichter kwam staan. Ikari keek verveeld weg van de Oshawott, duidelijk geen zin hebbend om hem te gaan begroeten.

Als Ikari al in de gaten had dat de Oshawott hem met een vreemde blik aankeek, dan besteedde hij daar weinig aandacht aan. Alex had zijn aandacht te erg op de blauwharige vrouw gefixeerd om de uitwisseling tussen de Oshawott en zijn Meditite door te hebben. Als Ikari al lelijk deed tegen de blauwe Pokémon, dan zou hij daar toch zo weinig mogelijk van proberen te zeggen, want dat soort gedrag kon hij alleen maar aanmoedigen. Hij humde zachtjes toen de blauwharige haar antwoord gaf en grijnsde. ”Ja, het moest vast daarvan zijn dat ik je ken,” zei hij en hij humde nogmaals instemmend, alsof hij er echt diep over na had gedacht. ”Heb je dat kraampje enkel voor speciale gelegenheden zoals deze of reis je er ook echt mee rond?” vroeg hij vervolgens. Niet dat het hem ook maar echt interesseerde, maar voor nu leek ze wel leuk tijdverdrijf te zijn en wie weet. Als hij veel interesse toonde en ze vond hem ook interessant, konden daar misschien wel andere… ahem, interessante dingen van komen. Hij maakte een mental note dat hij, zo lang het festival nog duurde, misschien toch even langs moest gaan bij het kraampje. Gewoon om te zien of hij ergens iets stiekem kon verpesten. Dat zou hem ontzettend grappig lijken, namelijk.

Een lichte smalende grijns verscheen om Ikari’s lippen toen hij de teleurstelling van de Oshawott opmerkte. Het was zeker niet genoeg om hem ertoe aan te zetten om wel met de Oshawott om te gaan, maar het was wel genoeg om hem er sadistisch over te laten voelen. Net zoals zijn trainer had hij er geen problemen mee om anderen pijn te doen, of dat nu mentaal of fysiek was. Misschien was dat iets wat zijn trainer hem aan had geleerd, maar Ikari merkte dat hij zijn trainer zo het beste kon dienen en dat was dan ook iets wat hij met volle overgave deed, want hij wist wat het alternatief was als hij het niet zou doen. Alex’ blik gleed naar de blauwharige toen ze haar uitleg gaf en hij gaf een knikje. ”En wat ben je dan van plan om te doen na het festival?” vroeg hij met een lichte frons aan haar. Want ja, als het kraampje enkel voor het festival was… En ze had een Oshawott bij zich, maar iets zei Alex dat ze geen trainer was of iets in die trant.

Alex deed moeite om geen gezicht te trekken toen de blauwharige aangaf dat ze een café thuis had en dat ze die weer terug open zou gooien. Moest hij soms ruiken dat ze thuis een café had, of wat? Domme gans. ”Ah, je merkte enkel iets op over een kraampje,” zei hij met een vriendelijke glimlach tegen haar, proberend om zijn irritatie te onderdrukken. ”Ik wist niet dat je een café had.” Hij kon zich tenminste toch niet herinneren dat ze iets over een café had gezegd. Niet dat het hem ook maar iets interesseerde. ”Woon je hier vlakbij in de buurt?” vroeg hij uiteindelijk maar omdat hij geen idee had wat hij anders aan haar kon vragen. Ze had vanaf een afstand interessanter geleken dan dat ze werkelijk was, concludeerde hij. En als dit zo doorging, dan zou hij gewoon weggaan en zijn moeite er verder niet in stoppen. Met dit soort personen praten was zelfs voor hem vermoeiend.

Alex kopieerde de houding van de blauwharige door zijn eigen schouders ook op te halen. Als ze het zo wilde spelen, kon hij dat prima nadoen, hoor. Ze gaf in elk geval aan dat ze van Pastoria City afkomstig was, een plek dat Alex vrij weinig zei omdat hij niet van deze regio was. Maar het zal allemaal wel. ”Ik ben nog maar net uit Hoenn naar hier verhuisd, dus nee,” antwoordde hij met een lichte grijns op haar woorden. ”Ik heb Ikari opgehaald in het lab in Sandgem Town en hoorde dat hier een festival was, dus daarom ben ik nu hier. Maar het oorspronkelijke doel is om uiteindelijk champion te worden, al heeft dat allemaal niet zo’n haast. Ik vind het ook leuk om de steden wat te verkennen en nieuwe mensen te ontmoeten.” En te zien hoe veel mensen hij kon kloten voordat ze hem in de gaten hadden, maar dat zei hij er natuurlijk niet bij. Dan zou hij zijn ware aard wel heel snel laten zien en daar was niks leuks aan.

Het leek erop dat hij het juiste had gezegd, want de licht defensieve houding verdween en de vriendelijke glimlach kwam terug. Ah, zie je wel dat hij goed was met mensen? Het fijne aan mensen was dat ze meestal geloofden wat ze wilden of zagen wat ze wilden zien. Er waren er maar een paar die rationeel konden redeneren en een psychopaat of een narcist herkenden wanneer die voor hun stond. Niet dat Alex zichzelf meteen in één van die categorieën wilde plaatsen, maar… tja, hij had al van een paar kennissen uit Hoenn vernomen dat zijn gedrag niet aan het normale strookte, zeg maar. Oh well. Hun probleem. ”Ik denk dat ik uiteindelijk overal wel kom als ik bij alle gyms wil zijn geweest, maar mijn eerste doel is om naar Eterna City te gaan. Daar bevindt zich de eerste gym en ik wil daar eens in de buurt kijken of ik mijn eerste Pokémon kan vangen,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. Dat was trouwens niet eens gelogen: daar wilde hij écht naartoe gaan. ”En vanaf dan is het een beetje zien waar één van mijn volgende doelen ligt. Ik heb de kaart van Sinnoh nog maar heel kort bestudeerd, dus vergeef het me als ik niet alle namen ken van de steden,” zei hij grinnikend. Hij had wel andere dingen te doen met zijn tijd dan zich daar als één of andere nerd over die kaart te staan buigen, maar goed. Hij moest met een excuus komen en die had hij nu.

Alex lachte om de woorden van de vrouw. ”Gelukkig maar. Dan ben ik in elk geval niet de enige,” zei hij en hij schonk haar een plagerig knipoogje. In Hoenn had het hem ook allemaal weinig geïnteresseerd wat waar lag. Als hij ergens naartoe moest, dan regelde hij wel een taxi en voor de rest had je gelukkig nog het internet of een gids. Buiten het feit dat het hem wel interessant leek om te weten welk type welke gym had, maakte het hem voor de rest niet veel uit wat hij waar ging uitdagen. Hij was ervan overtuigd dat hij toch wel zou winnen. Hij deed net alsof hij goed nadacht toen ze haar volgende vraag stelde. ”Ik wil sowieso een variatie in types hebben in mijn team, dus een Psychic of Fighting type is al uitgesloten,” zei hij met een glimlach. Het was niet eens gelogen, maar hij keek meer naar een Pokémon dat hij waardig vond in zijn team dan dat hij zomaar elke random Pokémon in zijn team zou nemen. ”Ik zou een Zangoose eigenlijk wel gaaf vinden. Die heb ik eens een keertje gezien in Hoenn en het lijkt me echt een stoere Pokémon om in mijn team te hebben.” Niet dat hij per se wilde hebben dat heel zijn team van Hoenn zou komen, al zou dat zo slecht nog niet eens zijn. Hij knikte naar de Oshawott van de vrouw, die nog altijd stoïcijns genegeerd werd door Ikari. ”Zou jij graag nog een Pokémon erbij willen?” vroeg hij.

Alex onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen toen ze vroeg of er ook Zangoose in Sinnoh waren. Nee, die zaten er niet, maar hij ging ze wel tevoorschijn toveren, nu goed? Toch hield hij zijn vriendelijke glimlach op zijn gelaat en gaf haar een knikje. ”Ik heb gehoord dat je ze in Eterna Forest kon vinden,” zei hij. Niet meteen de eerste plaats waar hij zou gaan zoeken, maar goed. Als ze daar te vinden waren, dan was dat ook de volgende plaats waar hij naartoe zou gaan. Ze gaf aan dat ze ook een katachtige Pokémon wilde hebben voor de hulp met de bediening. Het leek hem een behoorlijk saai leven als je het hem vroeg, maar goed. Dat moest ze allemaal zelf weten. ”Zoals een Meowth of een Glameow?” Hij grijnsde. ”Het lijkt me wel bad ass om een Persian rond te hebben lopen. Die hebben ook nog eens de move Pay Day, dus als een klant moeilijk doet of je bedreigt, kun je die aanval gebruiken en je krijgt er nog geld door ook.” Dat waren dan weer de dingen waar hij zijn Pokémon voor zou gebruiken, maar hij wist dat anderen lang niet zo sadistisch zoals hem waren. Jammer genoeg.