Tales of

Sinnoh

Shit hij had een lamp mee moeten nemen. De dusiternis hing een stuk dikker om hem heen dan hij had verwacht. Het was zo simpel geweest, full confidence naar binnen lopen mensen negerend die hem tips wouden geven en de grotten trotseren. Maar hij liep nu met het zwakke licht van een leeslampje en hij liep op zichzelf in te praten dat het allemaal wel mee viel.

Hij was voor deze plek gekomen. Had besloten dat hij juist hier wou kijken of er nieuwe onderzoeksmogelijkheden waren. Natuurlijk was zijn studie over Mimikyu en Pikachu topprioriteit, maar geniale geesten zouden leeg komen te staan als ze te lang over 1 ding gebogen zouden blijven. Dus was een beetje avontuur er in gooien en zoeken naar wat nieuws om zijn gedachten mee te stimuleren wel zo belangrijk. Als hij dat nou gedaan had met een fatsoenlijke lamp erbij..

Hij was geleerd maar tussen snugger en slim zat toch een wereld van verschil en verstrooidheid hielp daar zeker niet bij..

Het doffe licht van zijn lampje ving een glinstering in de verte op en even stopte zijn hart. Het zou een goede dag zijn als hij werkelijk iets waardevols zou vinden op deze idiote excursie. Ja idioot, hij was het er nu ondertussen wel over eens dat dit een fools errand was geweest. Maar als hij zo snel al wat zou vinden waar hij werkelijk iets aan had in zijn studie dan zou hij volgende keer terugkeren met genoeg gear en voorraad om een week te overleven onder de grond. Zinlicht had hij toch niet nodig, sterker nog hij begon steeds meer te geloven dat hij een gezonde allergie aan het ontwikkelen was voor UV stralen.

Check zonnebrand kopen later, nu eerst. Zijn prijs.

Hij stapte op de glinstering af, tastte de muur af tot hij het kleine losse stuk gesteente voelde en pakte dit voorzichtig op. Een sunstone herkende hij het van dichtbij en moest even slikken. Het kon handig zijn om er een te hebben. Maar nee.. het was toch een lichte teleurstelling. Hij zou hier niet veel aan hebben, zeker niet met hoe zijn studies op dit moment liepen. Met een zucht plaatste hij de steen terug op dezelfde plaats waar hij deze had gevonden en draaide zich terug naar de duisternis van het grottenstelsel. Er moest iets meer te vinden zijn en anders kon hij op de terugweg altijd nog de steen meepakken, als hij zich zou herinneren waar deze lag.

De moed nog niet opgegeven te hebben liep hij rustig voort in de eenzame duisternis. Zijn ogen gefocust op de omgeving.

Ze zeggen altijd dat geduld loont maar hij moest eerlijk aan zichzelf toegeven dat het toch een beetje stak dat hij de Sunstone achter zich liet. Het zou een een mooie hoeveelheid geld op kunnen leveren en hij moest ook overleven.. Terwijl hij op zijn onderlip beet dacht hij na over toch terug gaan. Afwezig doorstappend tot hij een verschuiving onder zich hoorde. Meteen stond de jonge researcher doodstil en draaide zijn hoofd bij. Twee ogen reflecteerde in zijn licht en hij nam voorzichtig een enkele stap achteruit.

Met het doffe licht scheen hij over de bult met ogen heen en grijnsde zacht. Niet alleen was dit zeker een interresante pokemon om te onderzoeken, het lichte patroon over de schubben zei hem genoeg. Deze Silicobra liet hij niet achter in de grot. "Ik verwacht dat je niet vriendelijk in mijn pokebal kruipt als ik je dat verzoek hmm?" Sprak hij zachtjes tegen de pokemon en pakte een pokeball van zijn riem af. "Ground.. Sorry Pikachu, Mimikyu kan deze job beter handelen, hoewel dat tegen mijn onderzoek in gaat." Iet wat geirriteerd om dat kleine feit liet hij Mimikyu uit haar pokeball komen. De ghost type pokemon leek helemaal blij met het feit dat er geen pikachu naast haar stond en hij rolde even met zijn ogen. "Laat het niet naar je hoofd stijgen." Grapte hij voor hij zichzelf omhoog hief. "Mimikyu. verras hem. Shadow sneak." Fluisterde hij naar de pokemon zijn ogen gefocust op Silicobra die nog niet 123 door had dat hij in een gevecht zat voor zijn vrijheid. Mimikyu gehoorzaamde en gebruikte zijn schaduwen om om de berg heen te bewegen en die van achter aan te vallen waardoor de Silicobra een geschrokken geluid liet horen maar volledig in de openbaarheid lag voor zover Evan kon zien met zijn zwakke licht. Natuurlijk had hij niet verwacht dat de Silicobra het hiermee op zou geven en deze verdedigde zichzelf met een aanval naar Mimikyu toe. De Silicobra schoot naar voren en wrapte zichzelf om Mimikyu's nek geen. Waar hij echter vanaf donderde zodra de stof van Mimikyu's vermomming teveel gewicht had. De twee pokemon achterlatend met Mimikyu's 'hoofd' wat opzij hangend en de silicobra geschokken op de grond. "Mimikyu! Copycat nu." Beval hij de pokemon geen tijd gevend om zijn schaduwvorm weer in het hoofdje te krijgen. De schaduwen van Mimikyu schoten onder het stukje stof vandaan en deze wrapte zichzelf om Silicobra heen. Na een paar flinke samentrekkingen liet Mimikyu hem weer los en probeerde zichzelf in zijn eigen hoofd te proppen.

Evan pakte een lege pokeball en keek naar de Silicobra. "Ben je klaar om het op te geven?" Vroeg hij met een grijns. Wetende en deels hopende dat de Silicobra rond level 5 zat en geen aanval had die werkelijk invloed zou hebben op Mimikyu's ghost type.

Tssk, voor een enkele seconde had hij gedacht, gehoopt, dat de Silicobra van hem was. Maar de pokemon wist uit zijn pokeball te komen en maakte zichzelf groter. Klaar voor toch nog een gevecht. Of afstraffing? Hij wist het niet helemaal maar Mimikyu wist het wel. Het pikachukleedje zat ondertussen weer goed over haar heen en met een zelverzekerde zwiep van haar 'staart' liet ze hem weten dat ze er klaar voor was. Hij moest toegeven. Ze deed veel om hem te pleasen. Hij maakte een mentale notitie dat hij daar een fysieke notitie van moest maken zodra hij de tijd had.

"Oke dan Silicobra. Ronde twee it is." Knikte hij naar zijn tegenstander. "Mimikyu scratch!" Beval hij de ghost pokemon zette zich schrap toekijkende hoe Mimikyu uithaalde met haar geestgevormde klauwen. De Silicobra ontweek het met de move minimize. De move waar Evan op gehoopt had. "Nu Mimikyu Astonish!" De fysieke aanval zorgde voor dubbel zoveel schade bij Silicobra dankzij zijn gebruik van Minimize. Dom geluk of strategie. Hij zou trainer moeten worden. Echter herstelde de Silicobra nog genoeg om een sand attack uit te halen op Mimikyu. Zacht grommend kon Evan niets anders dan toekijken hoe Mimikyu's volgende scratch finaal naast de Silicobra ging en deze opnieuw een wrap probeerde uit te voeren op Mimikyu wat gelukkig geen effect had op haar ghost type. "Mimikyu Astonish nog een maal!" Hij beet zijn tanden hard op elkaar en haalde opgelucht adem. Mimikyu herstelde zichzelf van de sand attack en wist de aanval succesvol uit te voeren. "Kom op nog een maal." Mompelde hij boos tegen zichzelf en wierp een tweede pokeball terwijl de Silicobra op zijn rug lag flinched van de astonish aanval.

1..2...3.. De spanning was om te snijden en onbewust hielt Evan toch zijn adem in. Pas toen hij de welbekende klik hoorde zuchtte hij uit. "Dank Mimikyu." Mompelde hij, het toch niet helemaal eerlijk vindende naar de pokemon om deze zonder bedankje weer terug te stoppen in haar pokeball. Ze had goed haar best gedaan en dat moest hij noteren. Ze deed alles om te pleasen.. "Nu jij dan." Een grijns lag op zijn lippen terwijl hij de pokebal oppakte. "Welkom bij de familie, we zullen een nieuw project voor je moeten opstarten maar een shiny Silicobra. Daar kan ik meer dan genoeg op bedenken wat mij nog verwonderd." Hij knikte zichzelf toe en stopte de pokeball weg aan zijn riem.

De zielige batterij van zijn lampje was ondertussen zo dim geworden dat hij zeker wist dat die het niet lang meer ging redden. Met een zucht draaide de man zich om en begon zijn weg naar de uitgang te vinden. In de tussentijd was hij compleet de sun stone vergeten. Dit was een veel betere prijs.