Ze kon nog steeds niet helemaal bevatten welke pokemon ze gevonden had in de Maze. De Shaymin was tenslotte niet een pokemon die je zomaar tegen kwam en eigenlijk alleen maar verhalen over hoorde. Ze was dan ook wat onzeker om de pokemon er nu al uit te laten. Hoe graag ze ook haar band met de pokemon op wilde bouwen. Ze had het gevoel dat het veel aandacht zou trekken. Voor nu had ze dan ook alleen Jade en Sapphire eruit gelaten, ook al klampte de Oshawott zich zoals gewoonlijk weer aan haar vast. Ze moest hier iets aan doen, dat wist ze, anders zou de pokemon niet geschikt gaan zijn voor shows.
Alex wandelde met zijn handen in zijn zakken gestoken over het festival. Zijn blik gleed zo nu en dan langs de mensen die dat er waren, maar geen van hun was interessant genoeg voor hem om er op af te stappen. Zijn mondhoeken krulden zo nu en dan omhoog in een vriendelijke glimlach wanneer hij de ogen van iemand anders ontmoette, maar hij liep dan vervolgens door en deed geen poging om iemand aan te spreken. Zijn blik bleef echter kort hangen op een vrouw met zowel een Treecko naast zich als een Oshawott. Twee starters nog wel. Waar had ze die vandaan? Hij liet zijn blik kort over de vrouw glijden, concluderend dat ze niet lelijk was ook niet. Het verband dat om haar heen zat, was een tikkeltje apart om te zien, maar dat was juist des te meer reden voor Alex om er op af te stappen. Wie weet zat daar wel een emotionele reden achter en begon ze straks te janken als hij er naar vroeg. Dan was dat nog vermakend ook. Met die gedachte in zijn hoofd liep hij met een lichte grijns op haar af. ”Hey,” begroette hij haar op een charmante toon, gevolgd door een licht knipoogje. ”Ik moet zeggen dat je met die twee Pokémon en je uiterlijk in het algemeen wel een interessante verschijning bent. Hopelijk vind je het niet erg als ik even met je kom praten?” Niet de meest standaard openingszin, maar hij was dan ook niet de meest standaard man. Daar zou ze wel achter komen, uiteindelijk.
Wanneer ze de kans had om alleen te zijn zou ze de Shaymin eruit laten. Dan konden ze elkaar beter leren kennen, maar voor nu waren Jade en Sapphire de enige die ze eruit had. De twee trokken blijkbaar ook genoeg aandacht, want er kwam een jongen naar haar toe die haar en haar pokemon een interessante verschijning noemde? Dat was ook een eerste keer dat ze dat hoorde. Interessant was vaak niet waar ze mee beschreven werd. Sapphire verbergde zich nog erger achter haar, terwijl Jade de jongen aanstaarde. Het was niet dat ze het erg vond dat iemand met haar wilde praten, het feit dat hij haar interessant noemde maakte het wel wat vreemder. "Interessant?" Vroeg ze dan ook als eerste. "Dat is de eerste keer dat dat gebruikt is om me te beschrijven." Nee, interessant vonden ze haar vaak niet op het eerste gezicht.
Als een volleerde acteur legde Alex zijn hand tegen zijn borst toen de witharige haar antwoord gaf. ”Niet? Je hebt prachtige ogen die me doen denken aan gesmolten goud en wit haar dat me doet denken aan sneeuw. Is dat dan geen interessante combinatie?” Hij trok zijn lip even kort samen, waarna hij zijn wenkbrauwen fronste. ”Hmm, nee, misschien heb je ook wel gelijk. Misschien is interessant niet het goede woord dat ik zoek, maar ik bedoel eerder dat je mooi bent.” Terwijl de werkelijke reden dat hij haar interessant vond, was dat ze erbij liep als een ingewikkelde mummie die rechtstreeks uit het graf van Toetanchamon gelopen kwam, maar goed. Dat ging hij natuurlijk niet hardop zeggen. Dat zou grof zijn en dan zou hij meteen al zijn ware aard aan haar tonen. Zijn blik gleed kort naar Ikari en hij onderdrukte een grijns toen hij zag dat de Meditite verveeld in een andere richting keek. ”Ben je hier al lang in Sinnoh?” vroeg Alex aan de vrouw, een glimlach spelend om zijn lippen terwijl hij zijn eigen goudkleurige ogen weer naar haar richtte.
Dit was precies iets waar ze niet mee om wist te gaan, wanneer iemand haar complimenten leek te geven. Ze wist nooit goed of ze gemeend waren of niet. Dat laatste is waar ze meestal mee te maken had, vooral door het verband dat ze op haar lichaam had. Maar dan probeerden ze dichter naar haar toe te komen om dichter naar haar vader te komen of haar familie. Maar nooit om haar. Dat eerste kwam eigenlijk nooit voor, daar was ze vrij zeker van. Ze gaf er verder dan ook geen reactie op, dat was meestal de beste optie om te doen. ”Een paar maanden nu.” Ook al was ze nog niet echt veel verder gekomen wanneer het op contests aankwam moest ze eerlijk toegeven.
