Tales of

Sinnoh

Eindelijk had hij ze dan: zijn twee bloeddorstige waakhonden. Sylvester was een klein onderkruipsel, qua lichamelijke kracht ook niet erg imposant, Ludo kon niet altijd aan zijn zijde zijn - en sinds zijn constant brandende wond aan zijn been waardoor hij mankte, was hij helemaal flink in het nadeel. Twee grote gespierde guard dogs die met blikkerende tanden een waarschuwende blaf uit hun brede borst stuitten, om alles en iedereen op afstand te houden van hun invloedrijke baasje? Gurl, yes. Wie was hier immers de Munnafugging queen? Niemand zou hem nog met een vinger aanraken of over hem heenlopen. Geen albino Crescent Moon-snotters die hem vernederden in Pokémon Centers. Geen groenharige tweelingen die hem letterlijk de grond in stampten. Geen Bisharp Lyra's die hem een hak probeerde te zetten. Geen zogenoemde halfbroers meer die zijn plaats naast vader inpikten. Het enige wat hem nog te doen stond was om de twee Houndours te evolueren. En.. om de bond te fixen met Giorgio, die bij iedere gelegenheid de kans greep om te willen ontsnappen.

"You refuse to listen to me -" siste Syl tussen zijn hijgen door, "and I promise you, the consequences will be dire." De aftekeningen van zijn vele stola's en dikke bontjas wierp een ruige schaduw op de muur van het achtersteegje, ergens in Eterna City. Dreigend met zijn zweep zwiepend tegen een hand kwam hij dichterbij, geflankeerd door zijn laag grommende Growlithe en Poochyena. Ook de Galarian Zigzagoon om Syls nek die als zijn sjaal fungeerde, maakte een vals, sissend geluid. De ineengedoken, trillende Houndour werd opgeslokt in zijn schaduw. Niet dat dat veel uitmaakte, want Syl had Giorgio behalve gemuilkorfd ook geblinddoekt, zodat de arme 'Mon niet eens wist welke kant hij op kon rennen.

Die verdomde lui van de Black Market. Ze hadden het probleem van dit beest opzettelijk verzwegen. Maar ze onderschatten hem als ze dachten dat hij zijn pooches niet kon corrigeren. In een kleine worp gooide de coördinator de Luxury Ball op die in een Ball Capsule was omsloten, en in een regen van sterretjes zond hij zijn shiny Houndour vervolgens naar buiten. "Let's teach Giorgio the ways of our pack, shall we, Armani?" Met een zoet glimlachje op zijn hooghartige smoelwerk, boog Syl over de nieuwste aanwinst van zijn roedel heen om 'm vast te klikken aan een dual-riem. De eerste lijn was bevestigd aan Armani's halsband en de tweede - nou, Giorgio moest het er maar mee doen. Syl trok een keer ferm aan de riem, al was het venijnige glimlachje nog niet van zijn gelaat verdwenen. "Follow! We're on a very important mission today."

Terwijl Syl zijn 9 o'clock peuk uit een spiksplinternieuw vers pakje vanillesigaretten tussen zijn tanden klemde, viste hij Gustav zijn Pokédexje uit de zakken van zijn bontjas. To be fair.. had hij geen idee waar hij moest zoeken voor het doel dat hij voor ogen had vandaag. Moest hij ergens bij hoogspanningskabels op het dak van één van de kantoorcomplexen hier balanceren om een Yamperjong zijn kant op te laten dribbelen? Moest hij een Tinkerbell door tweeën knakken en fairy dust over zich heen sprinkelen om een Snubbull-pooch te lokken? ??¿¿ Geef nu info misschien iemand zou echt heel fijn zijn wel ergens. "Gustav!" kwijkte hij de achterbuurt wakker, gezien er verder niemand te zien was om hem die info te verschaffen. "Snubbull!"

'Snubbull, the Fairy Pokémon. By baring its fangs and making a scary face, Snubbull sends smaller Pokémon scurrying away in terror. However, this Pokémon seems a little sad at making its foes flee.'

"Snubbull, exact location!" Maar ditmaal bleef de mechanische stem zwijgen. Om z'n frustratie ergens op te botvieren, gaf de nijdige coördinator nogmaals een flinke yoink aan de riem van Giorgio en Armani. Snuivend duwde een vingertje een zonnebril op zijn neus terwijl hij zijn blik nors door het vieze, vieze nasty achtersteegje liet dwalen. Een omgevallen vuilnisbak. Snippers papier van vergeelde kranten. Een of ander kattenbeest dat uit een container sprong met een Magikarp-graat in zijn bek. Niet bepaald.. electrifying of magisch te noemen. Als hij dan al de ideale leefomgeving van een Yamper of Snubbull af moest tasten, dan was het hier zeker niet. Bovendien was die zon bijzonder fel zo vroeg in de ochtend, Mon Dieu. Zijn makeup vandaag was primerloos en boi, non: hij had niet een uur in zijn autootje gespendeerd om alles on fleek te krijgen, alleen om het weer uit te laten lopen. Hij snakte naar de schaduw van de hoge wolkenkrabbers even verderop. En ja, ook om het punt van hardverdiende aandacht te zijn tussen het grijs en het saaie. Zoals het hoorde.

Dus Syl legde Rococo en Noir tevens vast aan de riem, zodat hij nu al zijn aanwezige Pokémon aan een tros touwen voor zich uit liet lopen. Behalve Vuitton, uiteraard, die lekker sjaal mocht blijven. De ijzeren spalk om zijn been knarste zacht toen de kleine man zich weer rechtte en zich mankend (maar fashionable!) in de richting van de kantoorcomplexen baande. Eens zien hoeveel bewonderde blikken het arbeidersvolk hem vandaag te schenken had.


[ Syl gaat richting de kantoormuizen ]