Tales of

Sinnoh

Met een licht onzekere blik in zijn ogen en zijn vuisten gebald, stond Warren voor de deur van het lab van professor Sarah Hazel. Hij was net van Johto naar Sinnoh gevlucht en het feit dat zijn Holo Caster constant aan het trillen was in zijn zak maakte hem nog meer nerveus. Hij had ’s avonds zijn tas ingepakt met de weinige spullen die hij mee kon nemen en was toen ’s nachts vertrokken, waar hij de nacht in een B&B door had gebracht voordat hij vanuit Olivine City vertrokken was met de boot naar Sinnoh. Het was een helse rit geweest en Warren had niet de tijd gehad om zijn broer een bericht te sturen, had dat ergens ook niet gedurfd. Hij had gemengde gevoelens wat zijn broer betrof. Schuldgevoel, maar ergens ook onbegrip en woede dat hij zo snel weg was gegaan en hij wist niet wat hij met die emoties moest. Warren hapte naar lucht en schrok op toen iemand aan hem vroeg of dat het ging. Hij gaf de oude vrouw snel een knikje en schonk haar een glimlach, waarna hij naar binnen ging. Hij kon daar immers niet voor altijd blijven staan. Hij liet zijn blik een tikkeltje onwennig door het gebouw glijden, waarna hij naar voren stapte en uiteindelijk tot stilstand kwam bij een vrouw en een tafel waar nog niks op lag. ”Ik kom mijn starter ophalen,” probeerde hij zo standvastig mogelijk te zeggen terwijl hij zijn donkergrijze blik naar haar richtte, zijn schouders rechtend zodat het overkwam alsof hij niet nerveus was. Of dat hoopte hij toch dat hij zo overkwam.

Warren glimlachte naar de professor toen deze drie Poké Ball’s voor hem op de tafel legde. Deze klapten open en Warren boog wat naar voren toen hij een Turtwig, een Pokémon die hij niet kende en een Rattata zag. Een glimlach gleed om zijn lippen toen de Turtwig meteen opstandig naar voren kwam om hem te begroeten terwijl de Pokémon die hij niet kende hem met een geniepige grijns aankeek en de Rattata eerder wat afstand hield. ”Ik kies de Turtwig,” zei hij uiteindelijk na kort twijfelen. Hij wilde liever geen Pokémon hebben die hij niet zo goed kende en de Turtwig leek hem echt wel leuk. De Turtwig sprong meteen van de tafel naar hem toe en Warren stak haastig zijn armen uit zodat hij de Pokémon op kon vangen. Hij zag dat het een mannetje was en dacht kort na over een naam. ”Is het goed als ik je Fall noem?” vroeg hij op een zachte toon. De rug van de Turtwig deed hem een beetje aan de bladeren in de herfst denken. De Turtwig gaf een enthousiast knikje aan hem en Warren gaf een knikje terug, een lichte glimlach om zijn lippen hebbend. Nu dat hij zo’n enthousiaste partner aan zijn zijde had, voelde hij zich toch iets relaxter om aan zijn reis te beginnen.