Tales of

Sinnoh

Fall had het vanaf het begin al heel duidelijk gemaakt dat hij geen fan was van een Poké Ball en dat hij liever naast Warren liep, dus gaf de man de Pokémon zijn zin. Hij vond het ergens ook wel fijner om de Pokémon naast zich te hebben lopen. Hij was er achter gekomen dat de Pokémon een Egg move had en dat deze Seed Bomb was, wat hem wel een veilig gevoel gaf om gewoon zo over straat te lopen. Het was immers een onbekende regio en hij zou liegen als hij zei dat hij zich geen zorgen maakte over de mensen die hier rond liepen. Hij was net zoals zijn broer niet echt iemand die van druktes hield, al vond hij het in tegenstelling tot Darren geen probleem om een rustig één op één gesprek met iemand te hebben. Vanaf dat er meerdere mensen bij kwamen, had hij al snel de neiging om dicht te klappen en zich buitengesloten te voelen, al zou hij dat nooit hardop toegeven. Maar goed, momenteel wandelde hij dus door Route 202 met Fall aan zijn zijde. Hij was van plan om zijn broer zo snel mogelijk te gaan zoeken en hij had zo het idee dat deze misschien naar het Harvest Festival was gegaan in Twinleaf Town, maar zeker weten deed hij dat niet. Nou ja, hij zou wel zien. Hij was sowieso nog niet op de woorden gekomen die hij wilde spreken tegen zijn broer, dus dit gaf hem ook wat meer tijd om daar over na te denken.

Warren liet zijn blik kort naar de hemel glijden en een klein glimlachje kwam om zijn lippen toen hij zag dat er geen wolkje aan de lucht te bekennen was. Dan zou hij dadelijk niet opeens natgeregend gaan worden of zo, al was hij daar wel op voorzien omdat hij een vest met capuchon droeg. Hij stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij verder wandelde, maar zijn Turtwig besloot opeens dat het een goed idee was om een andere richting op te schieten. ”F-Fall?” stotterde Warren terwijl hij een tikkeltje onzeker om zich heen keek. Zijn Turtwig was in geen velden of wegen te bekennen en even twijfelde of hij zou wachten tot zijn starter terug zou keren, maar toen besloot hij toch maar om de Turtwig achterna te gaan. Misschien had zijn Grass type wel iets interessants ontdekt of zat hij momenteel in de problemen en Warren wilde in beide gevallen liever niet wachten tot daar iets uit zou komen. Hij schoot dan ook het pad in waar zijn Turtwig in was gegaan en kneep zijn ogen samen terwijl hij probeerde te ontdekken waar de Grass type was. Toen hij iets kleins en groens voor zich uit zag rennen, wist hij dat hij op het juiste pad zat en hij versnelde zijn pas zodat hij hopelijk snel genoeg bij zijn Turtwig kon zijn.

Warren voelde steken in zijn zij toen hij achter zijn Turtwig aanrende. Het deed hem beseffen dat hij misschien iets minder met gewichten moest trainen en wat meer aandacht moest richten op iets van hardlopen of zo, want dit was wel heel triest. Gelukkig voor hem had zijn Turtwig gevonden wat hij moest hebben en Warren zuchtte toen hij zag dat het Fall enkel om een poel water ging waar hij kon drinken. De jongen verstijfde echter toen hij een boze Pokémon die hij niet kende tegenover zijn Turtwig zag staan. De Pokémon schraapte met zijn hoef over de grond en keek Fall woedend aan. Fall richtte zijn kopje naar boven, waarna hij de situatie natuurlijk weer liet escaleren in plaats van het beter te maken. Zijn Seed Bomb belandde net op het punt voor de Pokémon, waardoor er water in diens gezicht spatte. Een paar seconden heerste er stilte. Toen liet de vreemde Pokémon een woedende kreet ontsnappen en rende Warren naar zijn Turtwig toe. Hij griste zijn Turtwig van de grond af en zette het vervolgens op een rennen, naar een pad dat voor hem totaal onbekend was. Hij hoorde het geluid van hoeven die over de grond schraapten achter hem en het zweet brak hem uit terwijl hij zijn best deed om zijn paniek te bedwingen. Hij keek achterom naar de vreemde Pokémon en dat had hij beter niet gedaan; het pad voor hem helde net iets te ver naar beneden en als hij naar voren had gekeken, had hij zijn voeten nog juist kunnen zetten onder hem. Maar hij had het niet gezien en werd totaal verrast door het feit dat het pad hier naar beneden helde. Hij verloor zijn evenwicht en klemde Fall wanhopig steviger tegen zich aan terwijl hij op de grond viel. Zijn geschreeuw ging in koor met die van zijn Turtwig terwijl ze naar beneden rolden en uiteindelijk in een modderpoel tot stilstand kwamen, waarbij Warren zijn blik nu haast angstig naar boven richtte. Liet die vreemde Pokémon daar alsjeblieft niet achter hem aankomen… hij dacht niet dat zijn hart dat aankon.

De bron van zijn ellende werd hem al snel duidelijk toen hij een Wooloo naast hem zag staan in de modderpoel. Toen Warren naar boven keek, zag hij de woedende blik van de Dubwool naar hem gericht zijn. Zelfs al zou hij een Wooloo willen, wat hij niet wilde, dan zou hij het nog niet over zijn hart verkrijgen om deze baby te vangen. Fall maakte zich van hem los terwijl Warren overeind kwam en zijn handpalmen in een teken van zelfverdediging naar de Dubwool draaide. De moeder – hij ging er toch vanuit dat het een vrouwtje was – moest weten dat hij haar baby niks aan ging doen. Hij vond het dan ook een slimmer idee om zijn weg van de modderpoel naar beneden te maken in plaats van stroomopwaarts, waar de moeder hem ongetwijfeld weer op zou wachten. De kleine Wooloo mekkerde vrolijk naar haar moeder en deed een poging om de helling op te klimmen, maar Warren keek niet over haar schouder om te zien of het hem lukte of niet. Hij moest hier wegkomen. Zijn lichaam voelde beurs aan door de val van de helling en hij durfde te wedden dat hij hier en daar wel wat schrammetjes had. Zijn kleren waren nat en de kou van de modderpoel was in zijn huid getrokken waardoor hij rillend zijn armen over elkaar heen sloeg. Dit was… niet hoe hij zich zijn eerste avontuur voor had gesteld en hij voelde een brok in zijn keel verschijnen. Hij merkte niet eens dat Fall bezorgd naar hem opkeek terwijl hij zijn best deed om niet te beginnen snikken. Was Darren maar hier. Die zou wel weten wat hij moest doen. Warren koos ervoor bij een splitsing om naar rechts te gaan, zijn armen nog steeds rillend om zichzelf heengeslagen.

Warren verstijfde toen hij het geluid van hoeven achter zich hoorde. Hij richtte zijn blik kort over zijn schouder en schreeuwde het letterlijk uit van angst toen hij zag dat de Dubwool achter hem aan kwam gerend. Tranen van schrik verzamelden zich in zijn ogen en hij draaide zich om, waarna zijn blik viel op een hek. Hij was groot genoeg om er over heen te springen, maar hij wist niet of hij dat in één keer kon zonder dat hij geraakt zou worden door de Dubwool. Dat moest hij er dan maar op wagen. Puur door zijn adrenaline zette hij het op een rennen. Fall kwam haastig achter hem aangerend en Warren haalde klunzig zijn Poké Ball tevoorschijn, waarna hij de Turtwig over zijn schouder terugkeerde. Hij nam een aanloop en sprong tegen het hek aan. Hij moest zichzelf vastklemmen om te voorkomen dat hij viel toen de Dubwool ook vol tegen het hek aan ramde, gelukkig nog net niet groot genoeg zijnde om hem te raken vanaf zijn perspectief. Warren wist niet hoe snel hij over het hek moest klimmen om veilig aan de andere kant neer te komen en liet Fall er pas uit toen hij zeker was dat de Dubwool niet door het hek heen kon gaan. Warren richtte deze keer wel zijn lichaam naar de Dubwool terwijl hij achterwaarts weg begon te stappen, hopelijk naar een veiligere haven gaande. Want waar hij nu weer terecht was gekomen, wist hij ook niet.

Een geluid naast hem deed hem opschrikken. Zijn blik gleed verward naar een schattig uitziend leeuwtje dat om zijn ellende leek te lachen. Fall gaf hem boos commentaar in zijn eigen taaltje, wat het leeuwtje nog harder deed lachen. Warren was de Dubwool alweer vergeten terwijl hij zijn handen tegen zijn knieën legde en het leeuwtje nieuwsgierig bestudeerde. Hij haalde zijn Pokédex tevoorschijn en checkte de info over het leeuwtje. Het bleek een Litleo te zijn en een Fire type. Warren dacht kort na en liet zijn blik naar zijn Turtwig glijden, welke een uitdagende blik in zijn ogen had. ”Zou je misschien bij mijn team willen komen?” vroeg hij aan de Litleo. Fall verduidelijkte wat hij bedoelde door in hun eigen taaltje tegen de Litleo te praten. Hij had een uitdagende blik in zijn ogen en een uitdagende houding aangenomen. Een Seed Bomb dat niet veel later voor de Litleo ontplofte maakte duidelijk waar Fall op doelde en Warren zuchtte eens diep. Hij had eerlijk gezegd gehoopt dat hij dit op kon lossen zonder geweld en dat hij de Litleo met woorden in zijn team kon krijgen, maar hij nam aan dat de training voor Fall niet slecht kon zijn en liet zijn blik naar het leeuwtje glijden. Het ging afwachten worden wat de Litleo zou willen, want Warren ging hem niet dwingen.

Warren’s hart sloeg over toen de Litleo opeens een verschrikt gezicht trok en het op een rennen zette. Hij wisselde een verwarde blik met zijn Turtwig uit, maar zette toen de achtervolging in. ”W-Wacht!” riep hij bijna wanhopig terwijl hij zijn benen dwong om sneller te gaan zodat hij de Litleo in kon halen. Omdat de Litleo een stuk kleiner was dan hem werkte het gelukkig ook nog en kon Warren hem inhalen, waarop hij met uitgestrekte armen voor het kleintje ging staan. ”R-Ren alsjeblieft niet weg,” smeekte hij de Fire type. ”Ik weet dat mijn Turtwig je heeft laten schrikken, maar geef ons alsjeblieft een kans. Ik beloof dat ik een waardige trainer voor je zal zijn.” Zijn wonden deden zeer, hij had het gevoel dat hij morgen overal blauwe plekken zou hebben en zou vergaan van de spierpijn, maar toch probeerde hij een vastberaden blik op te zetten terwijl hij naar de Litleo keek. Litleo zou een goede Pokémon zijn om toe te geven aan zijn team en Warren hoopte dat Fall het nu niet verpest had door zijn temperament op te laten spelen. Zijn blik gleed dan ook naar zijn Turtwig, welke het op veilig besloot te spelen en op een afstandje bleef staan. Dan zou zijn trainer het maar even moeten afhandelen, maar hij wilde niet dat Warren teleurgesteld in hem zou zijn. Dat was niet de bedoeling.