Omdat het toch wel vrij onmogelijk was om zijn broer ergens in een grote regio te kunnen vinden terwijl hij letterlijk overal kon zijn, had Warren toch maar een berichtje gestuurd dat hij op het Harvest Festival in Twinleaf Town was en dat hij in het rustigere gedeelte zat waar allemaal banken, stoelen en tafels waren om aan te zitten. Het was hier een stuk rustiger dan op het festival zelf en Warren liet zijn blik kort naar de kraampjes glijden die overal gestationeerd waren. Het zag er allemaal wel leuk uit zo, maar hij wist niet of hij zich al direct in het publiek durfde te mengen. Het zag er toch maar druk uit zo. Fall leek het op zijn beurt geweldig te vinden en de Turtwig leek niet te begrijpen waarom ze hier maar saai aan de kant zaten terwijl ze zich ook gewoon onder de mensen konden mengen. ”Nee, Fall. Nog niet,” berispte Warren zijn Turtwig zachtjes toen deze zijn kopje weer ongeduldig tegen Warren’s voet stootte. ”Heb nog heel even geduld.” Al mokkend ging de Turtwig onder Warren’s stoel zitten en Warren glimlachte toegeeflijk naar hem, waarna hij zijn blik weer naar voren richtte. Hij ging iets rechter zitten toen hij het witte haar van zijn broer meende te herkennen tussen de menigte en onbewust begonnen zijn handen over elkaar te wrijven, een nerveuze tic die hij al van kinds af aan had. Wat ging hij zeggen als zijn broer hier was? Wat kon hij zeggen? Zijn handen begonnen klam aan te voelen en zijn hart hamerde in zijn keel terwijl hij zag hoe het witte haar steeds dichterbij kwam. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee.
Hij had niet verwacht een bericht van zijn jongere broertje te krijgen dat hij in Sinnoh was en ook nog eens op het harvest festival. Clara en de Sizzlipede had hij uit hun pokeballs op het moment en de Beautifly vloog rustig mee, terwijl de Sizzlipede zich weer eens dicht tegen hem aangeplakt had. Hij was toch lichtelijk verrast om te horen dat zijn broertje het voor elkaar had gekregen om hem te volgen naar Sinnoh, want hij was bang geweest dat hun moeder hem niet zou willen laten gaan. Niet nadat ze hem eruit gegooid had. Hij maakte zijn weg naar een rustiger deel van het festival en kon zijn broertje al zien zitten. Hij wist niet heel goed wat te voelen, maar hij was toch blij dat Warren het voor elkaar had gekregen om weg te geraken van hun moeder. Dat was tenslotte hetgeen waar hij het meeste bang voor was geweest, dat alle druk die op hem gezeten had naar zijn broertje gegaan zou zijn. "Hey Warren." Begroette hij zijn broertje en ging op een van de andere stoelen zitten. Hij wist nog niet goed wat meer te zeggen op het moment.
Warren kneep zijn hand stevig dicht toen het witte haar inderdaad dat van Darren bleek te zijn. Hij had ook niks anders verwacht. Er waren niet veel mensen op de wereld met hetzelfde spierwitte haar als dat Darren had en zelfs zijn eigen haar leunde meer naar het zilveren dan het spierwitte. Zijn broer begroette hem en ging naast hem zitten en Warren probeerde over zijn ergste zenuwen heen te komen terwijl hij op een onderwerp probeerde te komen. De Beautifly en de Sizzlipede deden hem ongemerkt glimlachen en Fall kwam onder zijn stoel tevoorschijn terwijl hij nieuwsgierig van zijn trainer naar de vreemdeling keek. ”Wig?” vroeg hij en hij verhief zich op zijn achterpoten, waarna hij aan Darren’s been snuffelde. ”Hij was het dichtste wat in de buurt kwam van een Bug type toen ik kon kiezen uit drie Pokémon,” zei Warren zachtjes tegen zijn broer. Hij dacht toch niet dat de vreemde Pokémon die zo geniepig naar hem had gelachen een Bug type was geweest. En de Rattata was dat zeker niet, dat wist hij gewoon. Bug en Grass waren niet helemaal hetzelfde, maar er waren ook veel types die Bug en Grass waren. Dacht hij. Hij slikte. ”Het spijt me,” zei hij uiteindelijk na een korte stilte, zijn blik naar zijn schoot richtend. Het spijt me dat mama je zo behandeld heeft. Het spijt me dat je uit huis gezet bent. Het spijt me dat je al die jaren alles voor me op moest vangen. Hij kneep de stof van zijn broek stevig in zijn hand terwijl hij tranen achter zijn ooghoeken voelde branden.
De Turtwig kwam naar hem toe en stond overeind tegen zijn been. Hij aaide de pokemon kort over zijn kop heen. ”Je hebt een goede partner gevonden.” Hij had niet verwacht dat zijn broertje op deze manier een pokemon zou kiezen. Maar het was een goede keuze, dat kon hij aan de pokemon zien. De volgende woorden deden hem echter naar zijn broertje kijken, want dat klopte gewoon niet. Hij was degene die schuldig was aan het feit dat hij zijn broertje achter had gelaten daar. ”Ik zou sorry moeten zijn.” Voor je achter te laten bij onze moeder. Voor je niet hier direct mee naartoe te nemen. Voor alles eigenlijk, maar die woorden kon hij er niet uit krijgen.
De goedkeuring van zijn broer deed hem meer dan hij wilde laten zien. Een deel in hem was nog steeds boos op hem omdat Darren hem zomaar achter had gelaten bij hun moeder, ook al wist hij hoe vreselijk ze kon zijn. Aan de andere kant voelde hij ook veel schaamte omdat hij Darren al die jaren alles alleen had laten ondergaan. Hoe vaak had hij wel niet op Darren’s kamer gezeten, stilzwijgend starend naar zijn broer terwijl deze de woede weg probeerde te slikken, probeerde te verbergen voor zijn jongere broertje? De krop in zijn keel werd heviger toen Darren zijn excuses aanbood en Warren keek op. ”I-Ik denk dat er hier maar één schuldige is,” murmelde hij vervolgens. En dat was hun moeder. Fall leek ondertussen blij te zijn met de aandacht die Darren hem gaf en met een vastberaden blik liep hij wat stappen terug, waarna hij hard rende en een poging deed om op de schoot van Darren te springen. Het resulteerde in Fall die met zijn kop tegen de knie van Darren knalde en onhandig op zijn rugje viel, maar zelfs daar kon Warren niet echt om lachen. ”Hoe gaat het met je?” vroeg hij terwijl hij zichzelf dwong om zijn broer aan te kijken, ook al was dat moeilijk. Er was zo veel dat hij wilde zeggen en dat hij gewoon niet gezegd kreeg. Hopelijk zou dat uiteindelijk wel komen.
