Tales of

Sinnoh

Er waren veel kraampjes op dit festival dat zijn aandacht trokken. Eerder was hij al bij een apart kraampje gaan kijken dat Farm Pokémon verkocht en hij had ook al een kraampje gezien waar je een nummer kon trekken en dan kon je een wilde rit doen op de rug van een Tauros. Hij had bij beide kraampjes enkel gekeken en niks gedaan, want hij vond het toch wel een tikkeltje intimiderend. Hij wist niet of hij genoeg ballen aan zijn lijf zou hebben om een Farm Pokémon in zijn team te temmen als deze agressief zou zijn en de Tauros had hij ook maar eng gevonden. En dan was er natuurlijk nog die man die had geprobeerd om hem op die Tauros te krijgen. Dat was echt een zenuwslopend moment geweest en Warren merkte dat hij dat specifiek onderdeel van het festival dan ook als de pest meed. Er was nog een kraampje dat zijn aandacht trok en hij keek verwonderd naar hoe een paar mensen druk bezig waren om een vogelverschrikker te bouwen. Sommigen waren al echt heel erg goed gelukt en Warren zag hoe Fall zijn kopje tegen het hek duwde, zijn blik nieuwsgierig glijdend naar het schouwspel voor hem. Daarna ging zijn nek naar beneden en kwam zijn kopje omhoog, waarop hij Warren smekend aankeek. ”Misschien een ander keertje,” zei Warren zo rustig mogelijk, proberend te verbergen dat het idee dat hij zich moest mengen in zo veel drukte en met zo veel ogen op hem gericht hem de stuipen op het lijf joeg. Hij probeerde dan ook zo nonchalant mogelijk over te komen met zijn handen in zijn zakken gestoken terwijl hij naar het schouwspel voor zich keek, alsof het hem allemaal niet zo veel deed. Alles om zijn angst en zenuwen voor druktes te verbergen en de kans om uitgelachen te worden te vermijden.