Tales of

Sinnoh

Ondanks dat hij zich altijd met zijn eigen zaken bemoeide en zich nooit ergens in mengde, was het voor Warren blijkbaar voor de één of andere manier op dit festival onmogelijk om niet bij het één of ander betrokken te raken. Er werd iets achter hem geroepen en voordat Warren de kans had om zich om te draaien, botste iemand vol tegen hem aan. Hij was zeker niet de kleinste en hij was ook vrij gespierd, maar zelfs hij kon zichzelf niet verweren of staande houden deze klap en hij verloor dan ook vol zijn evenwicht. Hij probeerde zichzelf nog te redden door zijn val te breken, maar het enige wat hij zag, waren houten spijlen van een hek die razendsnel op hem af leken te komen. Hij hoorde Fall naar hem roepen terwijl hij zijn ogen dichtkneep en het kleine stapje naar rechts was wat uiteindelijk voorkwam dat zijn oog gespietst werd aan de houten spijl van het hek. Wel kraste het langs zijn wang heen en toen Warren de grond eindelijk raakte, kon hij al aan het branden voelen dat het aan het bloeden was. Er werd verontwaardigd om hem heen geroepen en Warren probeerde in alle verwarring te zien wie dat hem omver had geduwd, maar het enige wat hij zag, was een waas voor zijn ogen en een vage schim die er van door rende met nog een paar schimmen achter zich aan. Warren kreunde zachtjes terwijl hij voorzichtig met zijn vingers onder zijn oog duwde, waar hij inderdaad een kras voelde dat diagonaal over zijn wang liep. Niet diep, maar best wel groot. Hij voelde zijn rug prikkelen ten teken dat er anderen naar hem keken en zijn kaken werden rood van schaamte terwijl hij zichzelf een houding probeerde te geven. Zijn lichaam wilde niet mee werken toen hij overeind wilde komen en dus nam hij maar zo’n nonchalant mogelijke zithouding aan door zijn been op te trekken en zijn elleboog erop te laten rusten terwijl hij met zijn andere hand het bloed weg probeerde te vegen dat uit de wond druppelde. Fall was inmiddels naar hem toe gerend en was bezorgd naar hem aan het roepen terwijl hij half op Warren klom om de schade te bekijken.

Het prikkende rug in zijn gevoel toonde aan dat er blikken op hem gericht waren. Nu dat Fall zo’n scène maakte, werd het er natuurlijk niet beter op en hoewel Warren wist dat zijn Turtwig het goed bedoelde en gewoon oprecht bezorgd was, kon hij het niet helpen dat hij er toch even om zuchtte. De spieren in zijn schouders spanden zich aan toen hij iemand iets aan hem hoorde vragen en hij draaide zijn hoofd naar boven, waar hij een knappe vrouw met lichtblauw haar naar hem zag kijken. Dat maakte het in zijn boek allemaal net dat tikkeltje erger en Warren voelde het schaamrood naar zijn wangen kruipen terwijl hij zich haastig overeind duwde, hierbij een excuus prevelend naar Fall omdat hij zijn Turtwig bijna omkegelde. ”Het gaat wel,” probeerde hij zo nonchalant mogelijk tegen de vrouw te zeggen. ”Het is maar een schrammetje.” Zijn hand gleed naar zijn wang toe en hij voelde met zijn vingers aan de schram. Het was niet diep, maar het was wel vrij breed over zijn gezicht getrokken en Warren onderdrukte een zucht. Nu dat hij overeind was gekomen, begonnen de meeste mensen zich gelukkig weer met hun eigen zaken te bemoeien, wat dan wel weer een goed ding was. ”Ik stond gewoon op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. Niks aan te doen,” zei hij grinnikend, al vond hij het allemaal zo grappig nog niet. Maar liever die façade ophouden dan aan haar tonen dat hij zich écht zeer had gedaan en dat hij ook echt geschrokken was.

Aan de ene kant vond hij het een beetje vies om zijn eigen bloed hier op te staan likken en met zijn vinger weer terug over de wond te gaan, maar aan de andere kant kon hij het ook niet zo laten zijn. Het bloed druppelde inmiddels vanaf zijn wang naar beneden en Warren wreef over zijn wang om het merendeel weg te vegen, al was hij er vrij zeker van dat hij enkel rode vegen achterliet op zijn wang. Hij concentreerde zich op de woorden die ze sprak en het was nu zijn beurt om een tikkeltje zorgelijk naar haar te kijken. ”Maar je hebt je toch geen pijn gedaan, of wel soms?” vroeg hij aan haar. Zich zorgen maken om haar leidde hem ook weer af van zijn eigen pijn en zorgen. Fall leek niet gekwetst te zijn door het feit dat zijn trainer hem bijna omver had gekegeld en keek in plaats daarvan met een zorgelijke blik naar boven, naar Warren’s wang. De drukte om hun heen werd er niet minder op en Warren pakte voorzichtig haar hand vast en leidde haar wat meer naar de kant toe toen er om hun heen geroepen werd. Hij kon niet goed horen waar het om ging en voor nu was dat ook niet zijn zorg. Hij liet meteen haar hand los nadat hij het idee had dat ze veilig aan de kant stonden en besefte nu pas dat hij haar vast had gepakt met de hand waarmee hij net aan zijn wang had gezeten. Wat was hij toch ook een oen. ”Sorry! Ik geloof dat ik hier wel een doekje heb,” zei hij haastig terwijl hij zijn rugzak van zijn rug liet glijden en fervent op zoek ging naar een doekje. Dadelijk was ze al helemaal vies van hem. Het idee gaf hem de zenuwen.

Warren was nooit echt goed geweest in de buurt van dames. Vooral niet als ze mooi waren. Dan werd hij rood in zijn gezicht, ontzettend onhandig en wist hij zichzelf dikwijls geen houding meer te geven. De blauwharige tegenover viel zeker wel in het categorie van “knappe dames” en het was daarom des te dommer van hem dat hij haar vast had gepakt met zijn bebloede hand. In elk geval was ze niet gevallen, dus dat was dan weer een goed ding. De Buneary die ze bij zich had, viel hem nu pas op en een glimlach gleed om zijn lippen terwijl hij kort naar de Pokémon keek. ”Ben je soms ook een trainer?” vroeg hij aan haar. Fall kwam zelf ook wat dichterbij om de Buneary te bestuderen, een glimlach om zijn lippen hebbend. Hij voelde inmiddels weer iets over zijn wang naar beneden glijden en zette zijn zoektocht naar zijn tissues voort. Uiteindelijk vond hij een verfrommeld pakje waar tien tissues in zaten en hij pakte er eentje uit, waarna hij eerst zijn hand afboende en daarna voorzichtig over zijn gezicht begon te wrijven. Hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij begon te sissen toen zijn zakdoekje de snee raakte en voorzichtig depte hij om de wonde heen, al was het natuurlijk puur op de tast en kon hij niet zien of hij het bloed verder uit smeerde over zijn gezicht of dat het daadwerkelijk hielp wat hij deed. En haar om hulp vragen, wilde hij al helemaal niet doen. Dat zou niet mannelijk zijn.

De vrouw gaf aan dat ze een researcher was en Warren gaf een begrijpend knikje. Hij wist dat je in Sinnoh meerdere kanten uit kon gaan en hoewel het in Johto niet zo heel vaak voorkwam, was het hier in Sinnoh bijna de norm dat er aan research gedaan werd door jonge personen. ”Waar doe je dan research naar als ik vragen mag?” vroeg hij geïnteresseerd aan haar. Hij nam aan dat ze aan zijn woorden wel af had kunnen leiden dat hij wel een trainer was, dus hij vond het onnodig om dat er nog bij te vermelden. Zijn wangen werden een tikkeltje rood toen ze aangaf dat zij het wel voor hem zou doen en iets wat mismoedig liet hij zijn hangen naast zijn zij vallen. ”Sorry,” verontschuldigde hij zich zachtjes. ”Ik ben soms nogal een kluns.” Daar was hij in Sinnoh vaak genoeg gepest voor geweest. Zijn moeder had zich daar nooit iets van aangetrokken en had altijd naar hem geroepen dat hij harder moest zijn, dat hij zich meer moest afreageren, maar hij had dat om één of andere reden nooit echt goed gekund en had daarom maar op Darren geleund, die er altijd voor hem was. Totdat hij de druk van hun moeder blijkbaar niet meer aan had gekund en halsoverkop naar Sinnoh was gegaan. Fall keek inmiddels ook geïnteresseerd naar de verbanddoos en kwam dichterbij, waarna hij met een ”Wiiiig!” en glinsterende ogen liet weten dat hij ook graag wilde helpen.

Warren deed zijn best om haar niet met een domme vragende blik in zijn ogen aan te kijken toen ze aangaf naar waar ze research deed. Gelukkig leek ze zelf in de gaten te hebben dat haar eerste woorden hem niet veel zeiden, want ze begon het al snel uit te leggen en Warren was blij dat hij dankzij Chloe te weten was gekomen wat een Traited Pokémon was. ”Dat lijkt me een interessant onderwerp, maar niet al te makkelijk,” zei hij op een voorzichtige toon. ”Dat soort Pokémon komen toch niet zo heel vaak voor in het wild?” Aan de Buneary die ze bij zich had, leek in elk geval niet veel speciaals te zijn en Warren vroeg zich af of ze al een Shiny of Traited Pokémon in haar team had zitten. Fall nam ondertussen zijn nieuwe taak die hij had gekregen van de blauwharige heel serieus op; met een plechtig knikje naar haar ging hij als een soort van bodyguard voor haar verbanddoos staan, zijn blik geringschattend van de ene kant van het festival naar de andere gaande om potentiële indringers in de gaten te houden en eventueel ook af te weren. Hoewel hij zich nog steeds een beetje schaamde, kon Warren het niet laten om zachtjes te grinniken om de houding van zijn Turtwig, al verging het lachen hem al snel toen zijn wond heftig begon te prikken. ”Het valt wel mee,” probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, maar zijn ogen die hij voor een paar seconden even dichtkneep, zeiden toch iets anders, evenals de spanning in zijn opgezette schouders. ”Als ik het ver wil schoppen als trainer, dan moet ik wel tegen een stootje kunnen.” Hoewel hij dat stoer had gesproken, hoopte hij toch dat hij niet te veel van dit soort dingen zou meemaken. Hij dacht namelijk niet dat zijn hart dat aan zou kunnen.