Tales of

Sinnoh

Hij kon het ook niet laten, om te gaan neuriën als het te stil was om hem heen. Nu had hij nog niemand gevonden die de liedjes herkende, wat hem zowel blij als bedroeft maakte. Hij vroeg zich af hoe de andere jongens zich redden en of de band door zou gaan nu hij was vertrokken. Binnenkort moest hij ze maar eens bellen, zien wat er allemaal gaande was. Als zijn ex-manager dan tenminste niet naar hem ging schreeuwen. Die was er immers niet blij mee dat hij was vertrokken. Nou ja, voor nu vond hij het prima om gewoon als coördinator door het leven te gaan. Al moest hij er wel wat werk van gaan maken. Binnenkort moest hij eens gaan zoeken naar een geschikte outfit, voor hem en voor zijn pokémon. HIj aaide de Petilil eens onder haar kinnetje, voordat ze bij een kraampje bleven staan en keken naar de waar. Er was weinig van interesse te vinden op dit festival en alles waar hij aan mee wilde doen, werd gezegd dat 't niet mocht. Dus dat was nog een dingetje. Uiteindelijk zuchtte Scorpius, haalde een hand door zijn haar heen en liep met zijn handen in zijn zakken verder. "Oh, sorry," zei hij rustig, toen zijn schouder tikte tegen iemand anders.