Tales of

Sinnoh

Ze stak haar vingers uit naar Indy om de Dragon Ghost te begroeten, maar ze hield haar blik gericht op Amélie. Wat een rare bedoening, wat had zij te zoeken bij professor Cypress? Niet dat Lu het erg vond hoor, alles behalve. Ze was alleen... Best wel lost qua wat Am hier deed.

Uiteindelijk kwam de verklaring, maar dat maakte het niet heel veel beter. "Een... Date?" herhaalde ze, haar wenkbrauwen wat optrok en naar de rood wordende professor keek. Nou, die arme man zag er alles behalve content uit met deze situatie, met zijn gestamel en excuses. Eerlijk, Am kennende had het ook nog best wel zo kunnen zijn. Ze besloot er niet op in te gaan. "Nou ja, wat jij en professor Cypress doen in jullie vrije tijd moeten jullie zelf maar weten," verzuchtte ze, waarna ze Comet op de grond zette. De Buneary stuiterde omhoog en probeerde de Dreepy aan te raken met haar pluizige oren. Sinds de Dreepy van die roodharige jongen op het festival, had de Buneary iets tegen Dreepies. "Comet kom op," merkte Lucie op met een zucht. De Buneary plofte neer op haar achterste en keek op met een verongelijkte blik.

Lucie negeerde dit echter, waarna ze naar professor Cypress liep om met de orde van de dag verder te gaan. "Maar goed, ik ben hier inderdaad voor mijn stage. Waar moet ik vandaag mee helpen?" Ze wierp nog even een zijlingse blik op Amélie, alsof ze half verwachtte dat zij met iets zou komen in plaats van de professor.

Er hing een vreemd soort spanning in de lucht. Lucie kon het niet helpen om er licht door te fronsen . Professor Cypress leek diep ongelukkig dat Amélie er was en wat ze allemaal vertelde. Hij was ondertussen zo bleek als haar Froslass geworden en Amélie bleef maar lachen. Ze had Amélie vaker bezig gezien, mannen treiterend. Het was altijd duidelijk wie de broek aan had in die 'relaties'. De tandwielen in haar eigen brein begonnen duidelijk wat te draaien, gevoed door verwarring. Er was iets, maar ze kon haar vingers er niet achter krijgen.

Een vragende blauwe blik ging naar Amélie toen Professor Cypress haar onderbrak over de financiën. Uiteindelijk zuchtte het meisje diep en liet ze haar handen door haar haren gaan. "Am, stop met die arme man te pesten, ik wil deze stage graag halen," merkte ze op, half grappend, al lag er nog steeds een vraag in haar ogen terwijl ze licht fronsend naar de paarsharige keek. Lucie was niet dom, ze voelde echt wel dat er hier iets meer aan de hand was. Maar ze had geen zin om hier op het moment aandacht aan te besteden. Dat kwam later wel. Als Professor Cypress er niet uit zag alsof hij per direct van zijn graatje kon gaan als er nog een woord gesproken werd. Kon die man überhaupt nog een stage beschrijving schrijven?

Ze richtte haar aandacht maar half op de professor. "Conservatiestrategieën lijkt me prima, Am, help je me vandaag of had je andere zaken met de professor?" humde Lucie. Ze kon het niet helpen om wel iets in de situatie in te haken. Nieuwsgierig enzo. Ze pakte een stapel papieren over van een professor die geen woord meer uit zijn keel kreeg. Dit begon Lucie eigenlijk wat te irriteren. Het was Amélie maar, verman jezelf een beetje Cypress.

"Migratiepatronen," merkte ze hardop op terwijl ze naar de bovenste stapel papieren keek. Swarms en andere veranderingen van habitat. Op zich heel relevant voor Sinnoh. "Prima, daar kan ik wel wat mee." Normaal zou ze nog wat meer willen uitvragen, maar het leek niet alsof de professor nog veel uitleg uit zijn mond ging krijgen. Daarom dat ze maar plaatsnam aan de tafel en even een blik op Am wierp terwijl ze de papieren begon te verspreiden. Cotton sprong naast haar op tafel, kijkend alsof ze zelf kon lezen. Lucie lette er echter niet zo op. Nu of nooit. Ze voelde een ander soort spanning door haar lichaam gaan. "Ik heb een Gym Battle ingeplanned voor volgende week."

Ze had ondertussen haar papieren uitgespreid over de tafel, zodat ze snel een overzicht kon vinden. Een snelle scan van de papieren maakte duidelijk dat de professor al aardig ver was met zijn datasets, maar dat er nog wat verbindingen gelegd moesten worden. Lucie, wie nooit problemen had gehad met haar brein, maar wel met haar eigen zelfvertrouwen, liet zichzelf alvast wat verzinken in de data terwijl ze nog vaagjes opmerkte dat Am naar de professor toeliep.

Eventjes keek ze over haar schouder heen, waarna ze met haar ogen rolde. Gross Am. Ze kon nog net de woorden van haar tong houden dat Am en Cypress anders maar een eigen kamertje moesten gaan zoeken en liet haar emoties naar buiten in een korte zucht. Dit geluk had zij weer. Zolang Am haar er niet in trok, kon ze haar compusure echter prima houden en het alleen maar zeer ongemakkelijk vinden. Ze pakte een markeerstift en begon wat outliers te markeren, waarna ze al snel een laptop erbij pakte om de dataset te verwerken. Eerst de data valideren, zorgen dat het uniform werd, daarna op zoek naar plafond effecten en kijken of de verdeling niet scheef was. Op basis daarvan kon je betrouwbare analyses draaien. Stap voor stap, zoals ze geleerd had.

Ze keek op van het scherm toen Amélie bij haar kwam zitten. Professor Cypress besteedde ze al helemaal geen aandacht meer aan. Haar irritatie was al groot genoeg dat de man zich zo van de wap liet brengen en haar geen duidelijke opdracht had gegeven. Ze had altijd wel enig respect voor professor Cypress gehad, maar de professionaliteit was ver te zoeken. Ook bij Am trouwens, maar dat was Am en Am was slechts een coördinator, niet het hoofd van het lab. Cypress zou beter moeten weten en de orde moeten behouden. Tevens was Lucie minder goed in geïrriteerd zijn tegen haar beste vriendin. "Ik overwoog Jubilife of Canalave, aangezien die redelijk in de buurt zitten van Twinleaf Town," humde Lucie. "Ik heb immers geen appartement meer." En dan, was de enige optie, zelfs in Sinnoh, niet alleen in Nederland, om weer bij je ouders in te trekken. "Maar ik heb ook de Gym hier overwogen, die is immers voor beginners." Ze haalde haar schouders wat op waarna ze naar haar Buneary keek. Deze was al van een relatief hoog level. Werd ze op haar huidige licentie rang echter nog als beginner gezien? Ze wilde niet cheap zijn.

Ze klikte nog een paar keer door op haar scherm, de data van de verschillende Pokémon bekijkend. "Er schijnt nu een hogere aanwezigheid van Riolu te zijn op Iron Island," ze richtte haar blik even naar Am. "Jij komt daar nog wel eens toch? Zag je wat geks? Was er al een hoge piek aan Riolu?"

Amélie leek helemaal niet te luisteren naar wat Lucie haar vroeg. Het blauwharige meisje wilde er een opmerking over maken. De woorden lagen al op het puntje van haar tong. Ook haar wenkbrauwen had ze al iets vragend omhoog getrokken. Maar voordat ze haar intentie kon opvolgen, brak vulkaan Amélie alweer los.

Lucie haar woorden stierven af op haar tong toen Amélie haar handen beetpakte en met een onmogelijk enthousiaste blik haar kant op keek. De vraagtekens stonden nog net niet fysiek rond Lucie's hoofd totdat Amélie losbarstte in enthousiast geratel. Het was moeilijk om niet aangestoken te worden door het tomeloze enthousiasme van Am en Lucie voelde haar eigen glimlach ook al snel breder worden.

Het voorstel wat Amélie gaf was zo aanlokkelijk. Het klonk ontzettend gezellig en niemand kon betwijfelen dat Am in een villa woonde en dat het het toppunt van luxe was. Ze had nog niet met haar vader overlegd ook of ze daar weer in kon trekken en hij was ook veel van huis omdat hij nu een researcher was. Lucie beet op haar onderlip terwijl ze het overwoog, de stage papieren voor nu vergeten.

Ze begon hardop te lachen en schudde grijnzend haar hoofd. "Kalm aan, je praat als een Ninjask op volledige Speed Boost." Haar blik verzachtte iets terwijl ze daadwerkelijk over het aanbod ging nadenken. "Het klinkt heel erg verleidelijk," zei ze, waarbij je de 'maar' al in de lucht kon voelen hangen. "Maar zou je vader dat oké vinden?" Ze vouwde haar armen over elkaar en leunde iets over de tafel heen. "En je weet dat ik huur betalen geen probleem vind he? Ik voel me anders een verschrikkelijke freeloader." Haar ogen schitterden echter wel van de pret. Ze had er al niet zo heel erg veel zin in gehad om weer in huis te wonen, ondanks dat haar vader verschrikkelijk lief was. Ze was toch gewend aan de zelfstandigheid.

Als ze nog grote twijfels had, was het moeilijk om die überhaupt staande te houden in de storm van enthousiasme die Amélie haar toewaaide. De glimlach van de paarsharige was erg aanstekelijk en Lucie boog wel vaker mee met haar storm in plaats van dat ze op haar plek bleef staan. Am was nou eenmaal een force of nature en als je daar genoegen mee nam, was het leven een heel stuk makkelijker.

En eerlijk? Inwonen met je beste vriendin? Dat klonk eigenlijk wel heel erg prima. Meer dan prima, het klonk gezellig. Lucie had zelf een klein appartementje in Hearthome gehad, zo eentje waarvan je nog net blij mocht zijn dat er geen schimmel door het plafond heen kwam. Elke avond kwam je alleen thuis, op je Pokémon na. Nee, dat was überhaupt eigenlijk vrij eenzaam geweest. Haar ogen begonnen langzaam ook te glimmen, meegezwiept in het enthousiasme van Am. "Nou als je het zo graag wil.. Wie ben ik dan om nee te zeggen?" humde ze. Eerlijk, Am's huis was een villa. Lucie was helemaal niet gewend aan dit soort luxe, maar oh Arceus, er een tijdje in wonen? Dat was dikke prima.

Ze voelde blije vlinders door haar buik dansen terwijl ze zich bedacht dat ze dit echt ging doen. De documenten voor haar op tafel was ze even vergeten terwijl haar planning helemaal omgegooid werd op een positieve manier. Ja, Am kon af en toe een beetje veel zijn, maar ze had het altijd verschrikkelijk gezellig met haar. Kon alleen maar goed gaan. Ze liet Am dan ook haar gang gaan toen ze haar vader ging appen.

Haar ogen schoten over het scherm heen en het bericht van Am liet haar wenkbrauwen iets omhoog gingen. "Eindelijk?" humde ze, haar toon plagerig. "Je zou bijna zeggen dat je er een meerjaren plan van hebt gemaakt om dit voor elkaar te krijgen." Ze leunde wat naar achteren op haar stoel en lachte zachtjes, alsof ze het zelf nog niet helemaal kon geloven. Eerlijk, ze kon het ook niet geloven. Ze liet het geratel van Am dus ook maar een beetje over zich heen komen terwijl ze het een beetje op een rijtje probeerde te zetten.

De naam Ruby leek haar eventjes opkijken. "Oh ja, die had ik nog te goed," merkte ze al lachend op, waarna ze haar hoofd schudde. "Ik heb ook nog een paar nieuwe Pokémon die ik je nog wil laten ontmoeten," humde ze. Ze had haar onderzoeksveld gekozen en bleef erin hangen. Dat betekende dat haar Pokémon bestand ook aan het uitbreiden was. Maar goed dat ze Am's tuin tot haar beschikking kreeg. "Er staan nog wat dozen bij mijn vader, maar niet heel veel." Ze was immers zelf heel bescheiden opgegroeid.

Ze leunde naar achteren in haar stoel en aaide Comet over haar oren. "Dus, wanneer zou ik in kunnen trekken?" Ze wierp even een blik op Professor Cypress, om te zien of deze niet mopperig werd door haar gebrek aan progress, maar de beste man leek allang blij te zijn om niet meer in de lichtbundel van Am's aandacht te zitten.

Meermaandenplan. Lucie lachte om de verbetering en schudde haar hoofd. Eerlijk, het klonk gezellig, intrekken bij Amélie. ”Als je huis echt zo leeg is, dan moeten we daar maar wat aan gaan doen toch?” humde het blauwharige meisje met een glimlach. De papieren die over de tafel gestrooid waren, was ze alweer vergeten om eerlijk te zijn. Het idee om bij Amélie in te trekken, om daar te wonen, daar in dat paleis.. Het was bijna te mooi om waar te zijn, zeker omdat ze dan gewoon bij haar beste vriendin in zou wonen. Het zou zoveel minder eenzaam zijn, niet dat vieze verschimmelde halletje door om bij haar appartementje te komen, niet weer in te passen bij haar ouders. Het was de ideale oplossing. En met Am wist ze, ze hoefde niet te vragen of het niet vervelend was. Am deed niet aan leugentjes om bestwil.

Lucie knipperde wat verbaasd met haar ogen toen Amélie zelfs aanbood om de spullen op te laten halen. Ze twijfelde even, weer de instinctieve reactie hebbend dat ze niet teveel tot last wilde zijn. ”Nou als dat zou kunnen.. Ik heb niet heel erg veel, dus ik kan ook gewoon zelf met de taxi heen en weer,” beloofde Lucie, ”Dan hoef je ook niks te regelen.” Macht der gewoonte. Het waren vooral boeken, wat kleding, een knuffel van haar jeugd… Ja oké misschien waren boeken wel zwaar.

Alles ging ineens heel rap. Zo keek je naar geflirt tussen je vriendin en de professor waar je onder moest werken en zo was je ineens een verhuizing aan het plannen. Lucie lachte kort. ”Nou ja.. Ik kan intrekken wanneer het maar uitkomt? Dit weekend?” Vlinders van blijdschap fladderden door haar buik heen. Wat zou dit gezellig worden. Ja, Am’s vader was een klein beetje intimiderend, heel klein beetje. Maar hoeveel zou ze daar nou mee te maken hebben? En het was niet alsof ze heel lastig was.

Een diepe zucht verliet Lucie’s mond bij het horen van Amélie’s woorden. De dame tegenover haar had geen enkel besef van hard werk. Ze hoefde maar met haar vingers te knippen en alles werd voor haar gedaan. Nee, schrap dat, voordat ze met haar vingers hoefde te knippen, straks werden haar vingers moe. Desondanks moest Lucie erom glimlachen. ”Ooit sterven je spieren nog af door het gebrek aan fysieke activiteiten,” merkte ze op terwijl ze haar tong kort uitstak naar de paarsharige. Maar toch, verhuizen was stom, dus warschijnlijk ging ze het alsnog wel doen.

Ze leunde wat naar achter in haar stoel en lachte kort in de lucht bij de gedachte dat ze bij haar beste vriendin ging inwonen. Het was moeilijk voor te stellen, maar desondanks had ze er ontzettend veel zin in. ”Dit wordt zo leuk,” merkte ze op, waarna Amélie haar weer terug naar de aarde bracht. Een enigszins wrange glimlach verscheen op haar gezicht. ”Als jij daar al niet voor gezorgd hebt,” merkte ze op, plagend, waarna ze zuchtte en glimlachend met haar hoofd schudde. Van Amélie kon ze het hebben, desondanks richtte ze haar volle aandacht weer op de papieren voor zich. ”Zouden die type changes vergelijkbaar zijn met Alolan en Galarian vormen?” besloot ze zich hardop af te vragen

Lucie humde wat instemmends. Misschien kon ze Amélie wel meenemen op wandelingen ofzo. Samen de natuur in, op zoek naar Pokémon. Als de paarsharige dame daar tenminste trek in had. Misschien moest ze het woord Iron Island in de mond nemen. Dan zou Am vast wel opspringen om wat te gaan doen. Wist zij veel dat haar vriendin binnenkort keihard aan het werk moest. ”Je hebt me duidelijk meer in je leven nodig,” humde Lucie met een grijns, waarna ze zich weer tot haar papieren wendde.

Maar al snel raakte ze weer in gesprek met Amélie. Dit keer wel met wat meer oplossingen wat gericht was op onderzoek. Dus wat Lucie betrof, was het dit keer goedgekeurd. Het blauwharige meisje verwijdde haar ogen kort. Ze was helemaal vergeten dat Am zulke zieke connecties had. ”Nou als dat zou kunnen sla ik dat niet af,” humde Lucie met een glimlach. "Wie weet is daar een link." Ze pakte een papiertje erbij, klaar om een holocaster nummer op te schrijven.