Tales of

Sinnoh

Met een maiskorf in zijn ene hand en een smoothie in zijn andere liep Warren over het festival heen, zijn ogen speurend naar een tafeltje dat vrij was en waar hij kon zitten zodat hij rustig kon eten. Na vijf minuten had hij nog geen vrij plekje gevonden en dus besloot hij dan maar om naar de trekker te lopen die zich een klein beetje verderop bevond. Hij had de jongen niet eens gezien die in het wiel was gekropen en daar was gaan zitten, maar dat gold niet voor zijn Turtwig. De Turtwig schoot nieuwsgierig naar het wiel toe, waar hij glimlachend keek naar de blonde jongen met zijn Tepig. ”Wig, wig!” riep hij naar Warren, welke eigenlijk net wilde gaan zitten en zichzelf weer met een kreun overeind duwde. Hij keek zijn Turtwig vragend aan, waarna hij een paar stappen naar voren deed. Zijn blik gleed naar de jongen die in het wiel zag en die er uit zag alsof hij alleen gelaten wilde worden. ”Stoort hij jullie? Want dan zoeken we een ander plaatsje uit om te gaan zitten, hoor,” zei hij zo rustig mogelijk tegen de jongen terwijl hij zijn gezicht in de plooi probeerde te houden. Het vooruitzicht om weer terug iets te gaan zoeken nu dat hij eindelijk een zitplaats had gevonden, vond hij toch niet zo’n tof idee.

Fall kantelde zijn kopje nieuwsgierig toen dat de blonde jongen een geluidje maakte dat hij wel kon identificeren als dat van een Pokémon, al verstond hij totaal niet wat de jongen zei. Zijn blik werd nog vrolijker toen de Tepig van de jongen naar hem toe kwam en Fall begon in zijn eigen taaltje tegen de Pokémon te praten. Het zou Warren niks verbazen als zijn Turtwig erover bezig was hoe zijn trainer stiekem heel nerveus was voor anderen, maar net deed alsof dat niet zo was. Maar zijn Turtwig was eerder gebaren naar zijn omgeving aan het maken en keek totaal niet in Warren’s richting. Hmm, misschien ook niet. Zijn blik gleed naar de jongen, welke niks had gezegd, maar ook niet te kennen had gegeven dat hij het erg vond dat Warren hier stond. ”Ik neem aan dat jij de drukte ook maar niks vindt?” Het was meer een aanname dan een vraag. ”Als het niet voor mijn Turtwig was, was ik hier waarschijnlijk allang weer weg.” Hij grinnikte terwijl hij naar Fall keek, welke duidelijk liet zien hoe sociaal hij was.

Warren schudde zijn hoofd. ”Ik vind één op één gesprekken prima en ik hou ook wel van reizen, maar dan vind ik het leuker om de afgelegen plekken te bezoeken waar niet veel anderen komen,” vertelde hij. Hij knikte vervolgens toen de jongen vroeg of zijn Turtwig wel van druktes hield. ”Fall sleurt me altijd overal mee naartoe,” lachte hij, zijn blik kort naar de Turtwig gericht, welke inmiddels in een gesprek was verwikkeld met de Tepig van de jongen. ”Fall ook,” sprak Warren op een tevreden toon. Hij vond het fijn om te zien dat zijn Turtwig het naar zijn zin had. Dat zorgde ervoor dat hij zich ook automatisch wat relaxter voelde bij iemand in de buurt, al had hij dat bij de blonde jongen wel snel. Misschien omdat hij ook een beetje zoals Warren was. ”Ben je al lang hier in Sinnoh?” besloot Warren om het gesprek op gang te brengen, zijn donkergrijze blik weer richtend naar de jongen voor hem.

De blonde jongen gaf aan dat hij hier op school zat en dat hij één Pokémon mocht hebben. ”En waar studeer je dan voor?” vroeg hij aan de jongen. Omdat hij nog maar net in Sinnoh was, had hij geen idee dat er hier scholen waren die zich richtten op educatie van de verschillende beroepen die je kon doen. Hij dacht dan ook eerder dat de jongen voor een ander beroep oefende en dat hij gewoon een Pokémon mocht hebben die hem vergezelde. ”Ik ben afkomstig van Johto,” antwoordde hij. ”Daar heb ik heel mijn leven met mijn moeder en mijn broer gewoond en nu ben ik naar Sinnoh gegaan. Mijn broer loopt hier ook ergens rond, die is Bug breeder.” De jongen stelde zichzelf voor als Jörfi en Warren glimlachte. ”Mijn naam is Warren en die Turtwig daar is Fall.” Zijn Turtwig keek kort even op toen zijn naam werd genoemd, maar richtte zijn blik daarna algauw weer naar de Tepig voor hem. Die vond hij een stuk interessanter.

Warren gaf een knikje toen dat Jörfi aangaf dat hij studeerde om breeder te zijn. ”En lukt het studeren al een beetje?” vroeg hij met een lichte glimlach om zijn lippen. Hij was eigenlijk gewoon naar Sinnoh gekomen en aan zijn doel als trainer zijnde begonnen, zonder opleiding of iets dergelijks. Misschien was dat niet echt slim van hem geweest, maar Darren was ook zonder opleiding naar Sinnoh gekomen om breeder te zijn en Warren was ervan overtuigd dat als zijn broer hard kon werken voor zijn droom, dat hij dat ook wel zou kunnen. Hij glimlachte en knikte op de vraag van de jongen. ”Ik kan het gelukkig goed vinden met mijn broer,” zei hij. ”Hij is twee jaar ouder dan mij en ik kan altijd goed op hem rekenen. Ik zou het me niet voor kunnen stellen om geen broer te hebben.” Hij zou Darren erg missen als hij er niet meer zou zijn, wat ook één van de redenen was dat hij zijn broer achterna gegaan was. Hoewel ze beiden hun eigen wegen insloegen, konden ze nu wel nog contact hebben en kon Warren bij hem terecht als er iets was. En andersom natuurlijk ook, al dacht hij niet dat Darren snel naar hem toe zou komen als hij met iets zat. Zo was hij niet.

Warren keek een tikkeltje verrast naar de jongen toen hij aangaf dat hij er nog heen moest gaan. Hij dacht dat school nu wel alweer begonnen zou zijn, maar misschien had hij dat mis. Sinds dat hij zelf niet meer naar school ging, hield hij niet meer bij wanneer welke vakanties er waren en hoe laat school begon. ”Vind je het spannend?” vroeg hij aan Jörfi. Hij kon zich voorstellen dat als de jongen zich afzonderde op een festival, dat hij naar school vinden vast ook wel spannend zou vinden. Niet dat dat erg was. Warren zou het zelf ook behoorlijk spannend vinden als hij weer naar school zou moeten gaan. Hij hield niet van die druktes en hij zou blij zijn als dit festival voorbij was zodat hij zich een beetje af kon zonderen, het landschap van Sinnoh kon gaan verkennen en misschien al eens kijken voor een nieuwe Pokémon toe te voegen aan zijn team. En dan natuurlijk zijn eerste gym uitdagen, maar dat kwam allemaal wel. Stap voor stap. ”En kun je het goed met haar vinden?” vroeg Warren aan Jörfi toen de blonde jongen aangaf dat hij een jonger pleegzusje had. Dat was namelijk niet voor iedereen weggegeven. Hij had op dat vlak wel geluk gehad met zijn broer.

Warren zuchtte zachtjes toen Jörfi eerlijk toegaf dat hij veel mensen bij elkaar niet fijn vond. ”Ik ook niet,” gaf hij toe. ”Maar ik denk dat als ik nog lang met Fall wil reizen, dat ik me daar wel overheen moet zetten.” Zijn Turtwig schonk hem een blik alsof hij vond dat Warren gelijk had, waar Warren dan wel weer een beetje om moest lachen. Het was hem vanaf moment één al duidelijk geweest dat de Turtwig een sterk karakter had en hoewel Warren zich daar soms wel aan kon ergeren, zou hij zijn Turtwig voor niemand anders inruilen. Zijn blik gleed naar Jörfi toen deze over zijn pleegzusje sprak en hij humde zachtjes. Dat klonk als hemzelf toen hij nog jong was. Zijn broer had hem altijd gerustgesteld en had hem soms letterlijk ergens mee naartoe moeten sleuren omdat Warren niet echt durfde. Hij was er vrij zeker van dat als zijn broer hem niet mee had gesleurd zo nu en dan, dat hij nu nooit alleen op reis was durven gaan. ”Ze is nog jong, dus misschien wordt het wel beter,” zei hij zachtjes. ”Ik weet dat ik vroeger ook geen gemakkelijk kind was en ik heb veel aan mijn broer gehad toen hij me geduldig uitlegde wat ik moest weten. Misschien dat je pleegzusje ook gewoon nood heeft aan een goed voorbeeld?” Hij ging natuurlijk niet bepalen hoe Jörfi om moest gaan met zijn zusje, maar hij kon wel aanhalen hoe het voor hem was geweest toen Darren hem hielp.

Warren’s blik werd een tikkeltje zorgelijk toen hij Jörfi van hem weg zag kijken, een beschaamde blik hebbend in zijn ogen. Het lukte hem niet goed. Warren had geen jonger zusje en in zijn geval was Darren altijd zijn voorbeeld geweest, dus hij had geen idee hoe het dan was om een voorbeeld voor iemand anders te zijn. Hij kon zich voorstellen dat als je een moeilijk zusje had, dat het moeilijk was om daarmee om te gaan. Hij zou daar zelf ook moeite mee hebben, waarschijnlijk. ”Het komt vast wel goed,” was het enige bemoedigende dan ook wat hij wist te zeggen, want voor de rest had hij geen idee waar hij de jongen mee kon helpen. Geen woorden leken hier goed genoeg voor, zeker niet uit zijn mond. Dan maar over iets anders beginnen. ”In wat voor Egg group wil je je gaan specialiseren?” vroeg hij aan de jongen, knikkend naar de Tepig. Hij wist niet veel van Egg groups, behalve dat die van zijn broer de Bug type was.

Jörfi leek al net zo weinig een plan te hebben als Warren zelf, wat de zilverharige wel kon begrijpen. Zelfs met een beroep kon je nog tig kanten uit gaan, ook als het om een simpel beroep als trainer ging. Dan moest je nog gaan nadenken over wat voor soort team je op wilde bouwen en hoe dat strategisch allemaal in zijn werk ging. ”Ik denk dat het zeker ook geen must is om het al te weten,” zei hij naar waarheid tegen Jörfi. ”Ik ben op pad om trainer te worden, maar verder dan weten waar de gyms ongeveer zijn, ben ik ook nog niet gekomen. Ik weet niet eens wie ik als tweede teamgenoot wil hebben. Ik laat het allemaal maar een beetje op me afkomen, denk ik.” Hij was sowieso geen type dat dingen echt vooruit plande, in tegenstelling tot Darren. Die had altijd wel een plan klaar voor alles. Bij hem was het meestal maar op stom geluk als hij iets deed wat in zijn voordeel uitdraaide, hoe knullig dat dan ook klonk.

Warren humde meteen instemmend nadat de blonde jongen zijn woorden had gesproken. ”Ik zou sowieso nooit een Pokémon dwingen om met me mee te gaan. Ik zou het altijd aan de Pokémon zelf vragen en dan zie ik wel of ik ze moet vangen of dat ze vrijwillig meegaan.” Hij dacht eerlijk gezegd dat er weinig Pokémon waren die zonder gevecht mee wilden gaan, maar wie weet. Hij had Fall aan zijn zijde en hij was er vrij zeker van dat de Turtwig wel een goede strijd voor hem kon leveren als er Pokémon waren die liever het gevecht met hem aangingen om zichzelf te bewijzen dan dat ze zomaar mee zouden gaan. Daar maakte hij zich niet zo druk in.