Tales of

Sinnoh

Moe was een understatement. Kyle wreef de achterkant van zijn hand, nog altijd bedekt door de zwarte handschoen, even langs zijn oog. Zijn hoeveelste koffie was dit al? Vier? Misschien was hij de tel ergens kwijtgeraakt. Hij had na de akkefieten van die ochtend een dutje moeten doen, maar somehow was dat er nooit van gekomen. Of nou ja, somehow… Helaas wist hij precies waarom. De exacte reden waarom hij uberhaupt wakker was om het belletje aan te nemen. De reden waarom hij altijd wakker was.

Weggezonken in een wereld ver van hier, merkte Kyle niet eens op dat er iemand op hem af was gelopen. Pas toen er tegen hem werd gesproken, bewoog hij zich met een schok om. De helderblauwe ogen onderzochten het gezicht van de vreemde, voor hij zeker wist dat hij de man niet kende. En toen pas drongen de woorden die hij had gesproken tot hem door. De verbazing verdween van zijn gezicht, plaatsmakend voor een frons. Zijn mond trok hij in een strakke lijn, terwijl hij een stap naar achteren zette en zijn blik even over de man liet glijden.

“Dat is de slechtste pick-up line die ik ooit heb gehoord,” loog hij zonder enige moeite. Hij had één slechtere gehoord. Of wel, dat was niet echt een pick-up line, maar goed. “Probeer het morgen nog eens.” En met die woorden zette hij zijn sigaret weer aan zijn lippen, waarna hij zijn blik richtte op de mensen die van de tweede festivaldag genoten.

De sigaret werd van zijn lippen gevist, waarop Kyle een wenkbrauw optrok. Hij hoorde de woorden van de ander en trok zijn wenkbrauwen nu samen. Was deze man oké? Hij hoorde hoe hij meldde het morgen weer te proberen, waarop Kyle even geamuseerd humde. “Zeker. Zelfde tijd en plek?” vroeg hij nonchalant, alsof hij hier morgen nog zou zijn. Nee, morgen zou hij allang weer op weg zijn, weg van Twinleaf Town. Het festival was leuk geweest, maar niet zijn voornaamste reden om naar Sinnoh te komen.

De sigaret werd terug op zijn lippen gelegd en Kyle schudde zijn hoofd, maar deed er niets aan. In plaats daarvan viste hij zijn Holo Caster uit zijn broekzak.



Met een diepe zucht lockte hij het scherm weer, waarna blauwe ogen zich richtten op de man naast ‘m. “Je ziet eruit alsof je bent overreden,” merkte hij rustrig op. Hoe kon iemand eruit zien alsof hij zes dagen onder een rijdende vrachtwagen had geslapen en alsnog de audacity en bovenal de confidence hebben om te flirten?

En dan met zo’n pick-up line?

Met een schuin oog keek Kyle toe hoe de man vanalles uit zijn zakken gooide. Hij hief een wenkbrauw toen hij opmerkte wat er precies tussen de gevallen spullen lag en liet een zucht klinken. Hij keek nog even naar de groepschat, waarna hij zijn Holo Caster weer wegstopte en zijn blauwe ogen op de man focuste, geen intentie hebbende om te helpen met het tafereel wat zich aan zijn voeten afspeelde. Waarom zou hij ook? Hij was zelf miserabel genoeg, hij had weinig zin om zich in andermans miserie te mengen.

De Treecko was hem ook opgevallen en hij klemde zijn kaken even op elkaar, maar besloot er niet op te reageren toen deze weer terug werd gekeerd. Immers zorgde de volgende opmerking ervoor dat hij zijn neus in afschuw optrok. “Was dat alles?” besloot hij ongeamuseerd te vragen, terwijl hij zijn gezicht weer in de plooi trok en de man strak aan bleef kijken. Het was tijd voor deze maffo om zich om te keren en door te lopen. Hopelijk zouden ze elkaar dan nooit meer zien.