Tales of

Sinnoh

Een tikkeltje verward en nog altijd behoorlijk slaperig, keek Ivory naar de rug van zijn trainer. Het was dezelfde man die hem uit de Shelter had gehaald en die hem soms wakker maakte om hem eten te geven. Hij was een tikkeltje verward als waarom de man hem hier achter liet, maar het was niet iets waar hij zich direct zorgen over maakte. Hij voelde zich dan ook weer slaperig worden en hij zou ook zeker in slaap gevallen zijn ware het niet dat een Eevee met vreemde oortjes zijn aandacht trok. Ze krabbelde naar achteren toen een vriendelijk uitziend persoon haar op wilde rapen en Ivory kon alleen maar beamen dat vreemdelingen niet echt leuk waren om in de buurt te zijn. De Eevee leek net zoals hemzelf ook achter gelaten te zijn door haar trainer en Ivory vroeg zich af of hij nog terug zou komen. Hij schudde de vervelende slaperigheid van zich af zodat hij naar de Eevee kon rollen en mikte zijn lichaam op de handen die haar aan wilden raken. Hij wankelde licht op zijn poten terwijl hij uit zijn Rollout kwam en keek met een boos gezicht naar boven, naar het vriendelijke gezicht. Hij herinnerde zich nog de vriendelijke gezichten die op hem gericht waren voordat ze hem één of ander pokéblokje hadden gegeven voordat hij zo slaperig werd en daar had hij, zelfs na weken in de Shelter te hebben gezeten, nu nog steeds last van. ”Geen zorgen,” sprak hij in Pokémontaal tegen de Eevee achter zich. ”Ik bescherm je wel.”

Ivory trok een boos gezicht naar de vrouw, welke haar handen lachend in de lucht hield en wegliep. Zodra de vrouw weg was gelopen, voelde hij dat de slaperigheid hem weer over begon te nemen nu dat de meeste adrenaline uit zijn lichaam begon te vloeien. Hij knipperde echter verwoed met zijn ogen om zichzelf wakker te houden toen hij de fragiele stem van de Eevee achter zich hoorde. Hij draaide zich om zodat hij naar de Eevee kon kijken en dacht kort na. ”Mijn trainer is ook opeens weggegaan,” zei hij en hij merkte dat hij dat toch wel vervelend vond. Waarschijnlijk had hij liggen slapen toen Chase hem de situatie had uitgelegd, maar dan was het nog niet fijn. ”Maar ik geloof dat ze straks wel terugkomen,” verzekerde hij haar toen met meer zelfzekerheid dan dat hij zich voelde. Waren Zuko en Ira het misschien zat dat hij constant op hun rug mee reisde? ”Heeft jouw trainer niks tegen je gezegd?” vroeg hij vervolgens toch wel een tikkeltje hoopvol aan de Eevee. Zij leek immers geen slaapprobleem te hebben, dus misschien had zij wel goed opgelet.

Ivory gaf een bevestigend knikje. Nee, hij kon zich niet voorstellen dat Chase hem hier zomaar alleen zou laten en niet meer terug zou komen. En toen hij de woorden van de Eevee hoorde, kon hij zich ook niet voorstellen dat haar trainer dat zou doen. ”Ik denk dat ze ons hier gewoon een dagje laten spelen en over een paar uurtjes weer terugkomen,” zei hij twijfelend. Hij had een heel ander idee bij verwennen omdat de vreemde mannen dat ook altijd tegen hem zeiden voordat ze hem pokévoer gaven met een slaapmiddel erin, maar dat ging hij niet aan de Eevee vertellen. Dan zou ze enkel banger worden. ”Blijf maar heel de dag bij mij in de buurt,” zei hij op een stoere toon tegen haar. ”Dan zal je zeker niks overkomen.” Iemand beschermen die dat zelf niet kon, kon hij immers wel goed. Daar was hij zeker van. Als hij niet in slaap zou vallen, that is. Hij onderdrukte een gaap en keek om zich heen. ”Er zijn hier wel veel andere Pokémon,” merkte hij op, knikkend naar een groepje Pokémon bestaande uit een Pichu, Budew en Zubat verderop.

Ivory glimlachte toen ze vertelde dat haar moeder Chloe was en haar vader een Phanteon en dat zijn naam Birr was. Hij trok even een moeilijk gezicht toen ze aan hem vroeg wie zijn ouders waren. ”Ik… weet het niet,” zei hij zacht en zijn stoere blik maakte heel even plaats voor een pijnlijke. Heel even maar. ”Mijn trainer, Chase, heeft me van een plek gehaald waar veel Pokémon waren die fysiek of mentaal gewond zijn. Ik ben als baby bij een groep vreselijke mensen terechtgekomen die allemaal experimenten met me deden en ik kan me mijn ouders niet eens herinneren.” Het deed pijn om daarover te praten en misschien was ze ook wel veel te jong om dat te begrijpen. Hij begreep ook niet goed van zichzelf waarom hij het erover had terwijl hij haar juist ging beschermen. ”Mijn naam is Ivory,” zei hij tegen haar. Hij drukte zijn lichaam op zijn beurt bemoedigend tegen haar aan en liet zijn blik langs de vele Pokémon glijden. ”Zullen we even kennis met ze gaan maken of wil je liever gewoon onder ons tweetjes praten?” vroeg hij aan haar. Hij voelde dat zijn kopje weer zwaar werd en hij knipperde verwoed met zijn ogen. Nee, hij mocht nu niet in slaap vallen. Hij had een Eevee om te beschermen!

Zoals hij al wel verwacht had, begreep de Eevee niet waar hij het over had. Dat hoefde ook niet en was misschien alleen maar beter zo. Ivory knipperde wat verbaasd met zijn oogjes toen de Eevee aangaf dat haar trainer Chase lief vond. Chloe, Chloe… Het was een naam dat hem niks zei. Hij was het merendeel ook aan het slapen dat Chase hem uit zijn bal liet, dus hij ving dat soort gesprekken niet op en eerlijk gezegd leek zijn trainer ook niet iemand die daar vol over zou babbelen. ”Oh ja?” was dan ook het enige wat hij verbaasd kon uitstoten. Zou zijn trainer die Chloe ook lief vinden? Als ze zo aardig was als Meg kon hij zich dat bijna niet anders voorstellen dan dat het zo was. Meg gaf inmiddels aan dat ze wel naar de andere Pokémon wilde gaan en Ivory stelde zich dapper op door voor haar uit te lopen. De gesprekken van de andere Pokémon vielen stil zodra ze zich bij hun voegden en ondanks dat er vriendelijke gezichten te zien waren, waren er ook Pokémon die hun afwachtend of zelfs een tikkeltje vijandig aankeken. ”Wat heb jij voor een rare oren?” hoorde hij iemand vragen, maar hij was te sloom en te slaperig om zich te focussen op wie het was. ”Horen die niet rechtop te staan?” Hij dwong zijn slaperige kop om helder te blijven en zette beschermend een stap voor Meg, een dreigende blik in zijn ogen hebbend. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om naar het groepje Pokémon te gaan. ”Houd op met die onzin,” commandeerde hij. ”Ze ziet er leuk uit zoals ze is. Als je niks zinnigs hebt te zeggen, zeg dan niks.” Hij had Chase al een keertje assertief zien zijn toen een man een jongen lastig had gevallen. Zo wilde hij ook zijn!

Een woedende blik verscheen in zijn ogen toen Meg begon te huilen en wegrende. Er werd nog gelachen en deze keer wist hij precies wie dat het gedaan had. Oké, Ivory. Nu moest hij zich focussen! Hij haalde diep adem, sprong naar voren en rolde zich op in een bal, waarna hij in een rotvaart naar voren bewoog. De Pokémon die het hardste had gelachen, vloog niet veel later naar achteren en belandde recht in een klein pondje verderop. Ivory sprong uit die houding en landde ietwat wiebelig op zijn poten. De Pokémon, een Treecko, keek hem geschrokken aan, zijn lichaam nat van het pondje waar hij door Ivory in gevallen was. Ivory wierp hem nog een hooghartige blik toe, waarna hij zich omdraaide en achter Meg aanrende. Het lachen van het groepje achter hem was verstomd en in plaats daarvan hielden ze nu duidelijk angstig hun afstand van hun. Mooi zo. ”Rustig maar, Meg,” suste hij haar. ”Ze zal vast wel zo terugkomen en tot die tijd ben ik er om je te beschermen. Kijk daar eens.” Hij knikte naar de Treecko. ”Die zal je nu niet meer lastigvallen.” Hij hoopte dat de doorweekte Treecko haar een beetje op zou vrolijken. Hij drukte zijn lichaam zowel beschermend als troostend tegen het hare aan en deed zijn best om zijn ogen open te houden. Die aanval had hem echt veel kracht en energie gekost en hij voelde dat de slaperigheid zijn spieren zwak maakten. Maar hij mocht niet in slaap vallen, want dan was Meg helemaal alleen met die Pokémon en dat wilde hij niet. Dat wilde hij niet!