Tales of

Sinnoh

Kalm liet hij zijn ogen over de bomen gaan. Het was laat in de avond en de zon was al achter de bomen gezakt. Het was stil in het bos, iets dat Lillian niet echt gewoon was. Hij was het gebruis en geruis van de stad gewoon, het gekibbel van mensen en het geluid van toeterende auto's. Kalm liet hij zijn blik over het tafereel gaan, waarna hij kort knikte naar Candy, die opvloog. Sage vloog ook op en volgde de roze eend nauwkeurig, hij had immers een beter zicht in de nacht dan haar. Zijn twee nieuwe aanwinsten, Dice en Alice, waren ook bij hem. Alice wandelde naast hem en de Murkrow zat op zijn schouder. Ook had Lillian het besluit genomen Stardust uit haar ball te laten. Ze was nu rustig aan het nappeen op zijn andere schouder. Kalm keek hij op toen hij wat geluidjes hoorde. De normaal erg slaperige Cody was erg actief aan het rond fladeren en het bos aan het verkennen. Een beeld die hij niet vaak zag.

Het was een aangename temperatuur, ookal was het best laat. De man liet zijn ogen even langs de bomen gaan en besloot om het bos dieper in te trekken. Hij dacht ergens wel dat dat het beste zou zijn om een eventuele Hoothoot te vinden. De uilPokémon was common dus was hij er zeker van dat hij er wel een zou tegenkomen, maar hij wilde uiteraard als breeder zijnde de ideale vogel vinden voor zijn programma. Hij knipperde en keek even op naar Cody die voorbij kwam gefladdert met gekrijs, gevolgd door Sage en Candy. Lillian merkte op dat de grasuil de nacht erg fijn vond, maar de shiny eend leek het erg moeilijk te hebben om nog zo laat bezig te zijn. Hij zou haar weldra wat rust aanbieden in de hoop dat dat haar gewoonlijke zelf weer boven zou halen. Maar voor nu leek ze het wel nog te trekken. Stardust daarintegen was tegen hem in slaap gevallen. De Swablu was blijkbaar niet zo'n nachtwezen, maar Dice en Alice, zijn nieuwe Pokémon, duidelijk wel. Hij was erg opgetogen om onder andere de Murkrow onder zijn hoede te hebben. Dice was immers traited en hij kon niet wachten om zijn eerste breed met de kraaiachtige te doen.

Al snel klonk er geritsel, waardoor de man zijn ogen oprichtte. Daar zaten ze dan, in zijn tientallen. Allemaal Hoothoot. De uiltjes hadden hun aandachtig gretig op de breeder gericht en langzaam begon de man te glimlachen. Wel meteen kwam hij tot een halt waarna hij zijn rugzak van zijn rug nam. Er waren maar een handvol aan dingen waar Lillian zijn held aan spendeerde. Dat was drugs, gambling en natuurlijk zijn vogels. Toen hij had besloten om vanavond uiltjes te gaan zien had hij speciaal uilensnacks gaan halen. Wat hielden die snacks in? Wel, heel simpel, vooral veel dode verse knaagdier Pokémon. De winkel had de Pokémon uiteraard klaargemaakt zodat het voor de normale klant geen kokhals fest zou worden. Niet dat Lil daar vies van was, in tegendeel. Hij vond het ergens wel fascinerend. Kalm pakte hij het eerste plastic in zijn tas en opende hij deze, waardoor de sterke geur van vlees over hem heen trok. Ok, dat wende wel nooit. Rustig nam hij een paar stukjes eruit, die hij op een schaaltje legde. Zo deed hij dat ook bij twee andere schaaltjes. Kalm liet hij zijn ogen langs de bomen gaan. Ah daar! Hij wist dat vogels niet graag op de grond kwamen eten, al helemaal geen Hoothoot. Daarom was het ook ideaal dat hij een dikkere tak had gevonden een beetje van de grond. De man wandelde er heen en plaatste een van de schaaltjes stevig tussen de takken, zodat de Pokémon zich er tegoed aan konden doen zonder dat het naar beneden zou denderen en zijn schaaltje zou breken. Vervolgens deed hij hetzelfde met de overige twee schaaltjes, waarbij hij ze allemaal in dezelfde boom had gezet, maar elk schaaltje was net een tak hoger dan de volgende. Tevreden klopte de roodharige zijn handen even uit, waarbij Alice hem even vragend aankeek. De man glimlachte even naar haar en nam een stap terug, afwachtend keek hij naar de boom, eens zien of hij een leuke Hoothoot eruit kon pikken. Nu ze nog zo hoog in de bomen zaten was het moeilijk te zien of er iets unieks tussen zat. Dice vernauwde zijn ogen bij dit aanzicht en kraaide wat dingen teder in zijn oor. Was hij hem aan het waarschuwen voor iets? Hm... Ook Cody kwam er voorizchtig bij, hij hield duidelijk zijn aandacht op de Noctowl, ergens niet op zijn gemak dat ze er waren.

Hij keek tevreden naar de uilen die zich tegoed deden aan het eten. Ah. Dit was echt het enigste dat hem echt geluk bracht, of niet? Het zien van vogels, ze bezig zien en gewoon ze observeren. Ondanks dat hij zelf genoeg vogels had, kreeg hij er nooit genoeg van als hij ze in het wild zag. Met een tevreden glimlach keek hij dan ook naar de bende vogels die verder aten. Tot de Noctowls zich begonnen te mengen. Lillian keek even verrast toe hoe een van de uiltjes viel. Wel meteen rende hij naar voren en knielde hij neer bij het arme ding. "Ah.. Oh... Lieverd, alles ok? Hier," Wetende dat een wilde Pokémon aanraken misschien niet de slimste zet was, haalde hij rustig een zak uit zijn tas, waar hij nog wat van het eten in had zitten. hij pakte het vast en legde het voor de kleine uil neer met een glimlach. Zijn getekende gezicht schitterde in de aanwezigheid van dit wezen. Zelf als hij geen Pokémon zou vangen vanavond zou hij er toch een goede ervaring aan overhouden. In zijn ogen geld zeker goed gespendeerd. Gefladder klonk en al snel voelde hij hoe Dice op zijn schouder lande en voorover keek naar de Hoothoot. Ook de Vullaby waggelde erbij en kantelde haar kopje, een bedenkelijke frons op gaar gezicht. In zijn ooghoek zag hij nog net hoe Cody echter heen en weer fladderde en zonder veel boe of ba tegen een van de etende Noctowl botste. Wel meteen keke hij op en verstijfde hij. Oh nee... Het was maar hopen dat dat de Noctowl niet boos zou maken.

Ondanks dat hij wat gespannen was van wat er zojuist was gebeurd, liet hij zijn hoofd wat zakken. De uil was niet al te tevreden met Cody hm. Hij zuchtte zachtjes en schudde het hoofd. "Cody, kom hier jongen," De Zubat flapperde met zijn vleugels en kwam voorzichtig naar hem toe. De redhead opende zijn armen en nam het wezentje aan, waarna hij hem naar de grond begeleidde en rustig aaide. Hij nam wat van de snacks erbij en de blinde Pokémon snuffelde eraan voordat hij ervan begon te eten. Hij keek rustig naar het beestje, aaide het nogmaals over zijn bol en zuchtte. Wat een handvol kon een Pokémon met beperkingen toch zijn.

Na een tijdje kwam de man overeind en keek hij tevreden rond naar de Pokémon. De Vullaby naast hem kraaide even en keek schuin op, zo ook de Murkrow die wat verder in een boom zat. Ze keken hem vragend aan, waren ze aan het wachten tot hij eindelijk een Hoothoot zou vangen? Hm. Hij pakte een Pokéball erbij en glimlachte zachtjes. "Ik weet niet wie van jullie mee met me zou willen gaan maar..." Hij stapte naar voren en legde de ball neer, waarbij hij rustig een pas terugnam. "Ik beloof goed voor je te zorgen als je kiest om met me mee te gaan." Of er daadwerkelijk nog een uil naar voren zou komen om het ook werkelijk te doen, was iets anders. Zijn blik gleed even naar de Noctowl, waarna hij zijn ogen vernauwde. Hij vroeg zich af wat er door de kop van het prachtige beest ging. Ooit, op een dag, zou zo'n wezen ook van hem zijn. Althans, daar hoopte hij op.