Tales of

Sinnoh

Het was niet verstandig om Ash er uit te laten, die maakte te veel herrie en was te groot. In plaats daarvan had hij Salem uit haar Pokeball gelaten. Hij had van een man in Veilstone een tip gekregen, iemand die de foto van zijn broer herkend had. Iets dat Alaric nooit verwacht had. Hij wist ook niet of de man de waarheid gesproken had. Iets over een verlaten kamp in de bossen dat hij gespot had. Hij had het echter ook al gereport aan Crescent Moon dus het kon elk moment opgeruimt zijn. Voorzichtig bewoog Alaric zich door de bossen heen, samen met Salem opzoek naar misschien een dood spoor van zijn broer.

Hij was ook dom dat hij hier aan het zoeken was met informatie die misschien wel vals was. Geïrriteerd veegde de jongeman een pluk haar uit zijn gezicht en keek vooruit. Maar een mist begon op te trekken en dat was iets dat hem nog harder ergerde. Maar geen een mist kon zo snel optrekken door 'gewoon het weer'. Alaric vermoedde dat ergens een Pokemon zat die dit veroorzaakte. De vraag was alleen of er een trainer bij hoorde. "Blijf bij me in de buurt Salem, ik vertrouw dit niet." de Vaporeon gehoorzaamde gelukkig, misschien door de ernstige toon in zijn stem. "Probeer is of je de mist wat uit kan spreiden met Water Pulse." Salem schoot de waterringen voor zich uit, maar of het veel ging helpen betwijfelde hij. Maar hij kon niet goed zien welke kant hij op moest lopen en hij had niet veel tijd te verliezen.

En met een straal water was hij kletsnat. Zijn jas, zijn trui, alles. Misschien zelfs tot zijn onderbroek. Geirriteerd draaide de jongen zich om om te zien wie de dader was. Hij wist dat Salem wel beter wist dan zulke streken leveren terwijl hij in zijn concentratie zat. Hij zag zijn Vaporeon er niet voor aan om zoiets te doen. Zijn oog viel op een Panpour die hij nog net de boomtoppen in zag duiken. Boos klemde Alaric zijn kaken op elkaar. Hij was te laat om de Pokemon nog een koekje van eigen deeg te geven, dus hij besloot het er bij te laten. Salem maakte een kwaad geluid, alsof ze achter de Pokemon aan wou gaan. "Laat gaan Salem, ik droog wel op." maar het was wel koud. Alaric balde zijn vuisten en probeerde het rillen tegen te houden, iets wat heel veel moeite kostte. Hij moest verder. Want in de verte kon hij iets zien dat op een bouwkeet leek. Zou hij het makeshift lab gevonden hebben waar de oude man het over had? Of was het gewoon een verlaten bouwkeet van werkzaamheden die nooit opgehaald was?

Salem stond naast hem stil toen hij zijn ogen over de tenten liet gaan. Verscholen achter een boom stond hij dan te kijken. Doodstil was hij aan het luisteren, maar het was stil. Het klonk niet alsof er nog een levende ziel was. Er was nog niks opgeruimt, niks aangeraakt. Dit was zijn kans. Koud plakte zijn kleren aan zijn lichaam, maar dat was hij nu helemaal vergeten. De jongen stond strak van de adrenaline. "Jij staat op de uitkijk Salem, als je iemand hoort dan kom je meteen naar mij en gaat we weg." fluisterde hij naar zijn Pokemon.
Toen begon het grote graven. Voorzichtig stapte hij tussen de spullen en de apparatuur door. Hij kon niet goed zien waar dit voor gebruikt werd, maar hij zag wel nog de papieren liggen die er bij hoorde. Alaric pakte wat hij kon bij elkaar en bekeek het vluchtig. Notities, handgeschreven briefjes en aantekeningen. Hij wist niet echt zeker of hij hier wel iets mee kon, maar hij kon het meenemen en later verbranden als hij het niks was. Toen hij dacht dat hij de belangrijkste dingen wel had maakte hij een geluidje naar Salem, die naar hem omkeek. "We gaan, kom op." Alaric stapte tussen de troep weg en ging verder de bossen in. Als hij maar niet nog een keer tegen die Panpour aan zou lopen, want dan zou hij het ding een lesje leren. Toen hij weer op een gewoon wandelpad kwam nam hij de tijd om de papieren die hij gevonden had goed weg te stoppen in zijn tas. Alaric voelde zich nog steeds iets duizelig in zijn hoofd van de spanning. Als Crescent Moon hem daar gepakt had was hij de Morelull geweest.

Het moment dat hij echt stil stond leek kort te duren, in de verte hoorde hij stemmen aankomen. Kon hij het nog op een rennen zetten? Nee. Hoe raar zou dat er uit zien voor de groep. Daar bij wist hij niet wie het was, voor hetzelfde geld was het Crescent Moon die de kampeerplaats op kwam ruimen die de oude man gemeld had. Alaric slikte en veegde een hand door zijn natte haar heen. Hij moest een koel hoofd houden en gewoon door lopen. Alsof hij met Salem had staan trainen en nu op weg terug was. Dat was de enige manier waarop het goed kon gaan. Langzaam begon hij te lopen en al snel kwam hij de groep tegen. Inderdaad Crescent Moon, als hij de uniformen moest geloven. Alaric stak een handje op en liep verder, alsof er niets aan de hand was. Naast hem liep Salem en het was eigenlijk net alsof hij een wandeling met zijn Pokemon aan het maken was. "Laten we naar richting huis gaan Salem, ik heb het wel gehad voor vandaag." Alaric dacht dat het goed gegaan was. Niemand had hem terug gefloten.

Hij bleef nog even gefocust op de groep achter hem, maar het leek inderdaad niet alsof ze hem van ook maar iets verdachtte. Heel fijn. Alaric wou eigenlijk draaien om een ander pad in te slaan, eentje die terug zou leiden naar de stad. Maar toen had hij het gevoel dat er iets of iemand naar hem aan het staren was. Ook Salem leek het niet ongaan, haar finnen trilde ongemakkelijk op haar kop. "Waar dan Salem?" hij wist niet of de Pokemon iets van een geur kon oppikken. Ergens wou hij doorlopen, maar ergens wou hij ook de confrontatie aan gaan. De adrenaline van net zat nog steeds vrij hoog en hij banjerde ook zonder echt na te denken door te struiken om te kijken wat er zat. "Hallo? Zit hier iemand?" snauwde hij pissig terwijl hij met zijn handen door de struikjes ploegde. Als iets hier zat, dan was het nu bang weggegaan of het kwam vast tevoorschijn.

Hij was wat met zijn hand door de bosjes aan het gaan, maar er was volgens hem niet veel te bekennen. Fijn. Totdat hij ineens een klap tegen zijn hoofd ontving uit het niets. Alaric klapte steil achterover en toen hij weer iets overeind gekrabbeld was zag hij pas welke Pokemon er tegenover hem stond. Oh nee, hell nee. Aan die Pokemon zaten slechte herinneringen gelinkt. Dit ging hij niet doen. No way in hell. Want overal waar dat konijn was, was hij ook. "Als je denkt dat ik nog een keer in je smerige geintje trap dan heb je het fout. Ga maar een ander zoeken om dit bij te flikken." bye forever. Alaric draaide zich om en maakte dat hij weg kwam bij de Lopunny. Het kon hem niet schelen of het echt een wilde was of die van die vent, hij wou er niks van weten. Geen moment.

- Ik rond hem af Lianne. B) Ik dank u zeer voor deze journey. Tot het volgende trauma.