Tales of

Sinnoh

Hij was erg blij dat hij een geod pak geld van moeder had gekregen voor hij het vliegtuig was gestapt. Uiteraard had hij nog het geld van zijn jobje bij het café, maar veel was dat niet... Hoe dan ook wist hij wel dat hij niet zou vergaan in zijn nieuwe thuisregio. Hij was zelfstandig genoeg om zijn plan te trekken en wist dan ook precies wat hij moest doen. Als hij in geldnood kwam kon hij altijd ergens een job vinden. Ondanks dat het moeilijk was met zijn handicap wist hij wel een hartig woordje op papier neer te zetten om zijn punt te maken naar een potentiële werkgever. Kort legde de man zijn hand even in zijn nek en liet hij even zijn hoofd heen en weer rollen, waardoor deze even kraakte. Hij was stijfjes van zijn reis, maar nu hij zijn baggage had afgezet in het hotel wilde hij eerst zijn partner gaan ontmoeten. De man pakte dan ook al snel zijn jas en ging erop uit.

De kleine man kwam al snel bij het lab, zijn ogen gleden even naar de papieren die hij in zijn handen had. Hij vond het fijner om ook te schrijven dan gebarentaal te gebruiken, aangezien niet iedereen de laatste kende. Immers kon iedereen wel gewoon lezen, wat wel zo handig was voor hem. Daarom dat de man ook altijd een boekje in zijn achterzak had mocht hij echt willen communiceren met de mensen rondom hem. Rustig stapte hij het gebouw binnen, waarna hij knikte naar een recopionist en stil zijn papieren aan haar aangaf. Het duurde even, waarbij ze wat vragen aan hem stelde, maar hij haalde al snel het eerder genoemde boekje boven en pende zijn naam neer. De vrouw knikte en overhandigde de aangevulde papieren terug aan hem waarna hij verder werd begeleid in het lab.

Myrddin keek even rond naar de apparatuur die in de kamer stond en haalde diep adem. Hij had nog overwogen om researcher te worden, maar ergens dacht hij dat zijn handicap hem daar ook wel zou bemoeilijken... Misschien in de toekomst dat hij het zou wagen. Dan nog, zou hij echt heel duidelijk moeten weten wat hij zelf zou willen researchen. Een stem van een nieuwe vrouw liet hem opkijken, waarbij hij even naar de dame knikte als begroeting. De vrouw stelde zich voor als professor Willow, waarom Myrth zijn boekje boven haalde en het eerder ingevulde papiertje toonde aan de dame. Zo leerde ze ook zijn naam kennen. Ze glimlachte begrijpelijk naar hem en na enkele tellen presenteerde ze hem dan ook de befaamde 3 ballen.

Uit de eerste ball kwam al iets heel intressant; een soort van egeltje. Als hij het goed was dit een Togedemaru, maar hoorden die niet een andere kleur te zijn? Toen WIllow de vragende blik in zijn ogen zag, begon ze meteen enthousiast te vertellen over de trait van de Pokémon. Dit was immers haar specialiteit, traited Pokémon, en dat was goed te horen aan haar gepraat. Hij keek dan ook even kort van de professor naar het beestje en knielde even bij haar neer. De man stak zijn lange vingers naar haar uit, waardoor ze al snel even een pasje naar voren zette en snuffelde aan zijn hand. Het duurde niet lang voordat ze meer naar voren kwam en Myrth haar kon aaien. Ondertussen bleef de dame maar door rammelen en gaan. Myrddin had ondertussen wel al genoeg gehoord en had zijn keuze al gemaakt. Het was een uitzonderlijk mooi exemplaar en daarbij was ze ook nog eens lief. Ze zou op zijn schouder kunnen zitten of hij zou haar in de armen kunnen dragen, daarbij was ze klein en compact en zou ze in winkels en gebouwen binnen mogen. Ze was de ideale partner voor hem.

Willow keek even op toen ze zag hoe de twee al aan het bonden was. Kort merkte ze op dat er nog twee opties waren, maar de man stak zijn hand op en knikte naar de steel type als teken dat zijn keuze gemaakt was. Deze zou het worden, daar was ie zeker van, hij moest de rest niet eens zien om dat te weten.