Tales of

Sinnoh

De kleine man had zich op een muurtje geplaatst die half afgebroken was. Hoe hij erop was gekomen met zijn kleine maat was vrij simpel, gewoon zijn spieren gebruiken. Myrth mocht dan wel een gremlin zijn, hij had genoeg spieren om dat tegen te werken.? Kort streek hij even langs zijn wang, waarna hij naar voren leunde en Blath even vastnam van zijn schouder. De traited Togedemaru liet het toe en het bolletje zat al snel op zijn schoot. De man aaide het grijze ding even, voordat hij zijn helderblauwe ogen oprichtte. Hij was nog steeds op het festival om een oogje in het zeil te houden. Ze hadden hem gezegd dat hij nog niet ervaren genoeg was voor een echte patrol te doen of beveiliging van het festival, wat met een lichte aanvulling kwam dat ze eerst zijn kunnen wilde testen op het veld met een quest. Myrddin kon het niet laten om zich toch wel wat boos te voelen, iets in hem zei dat het puur was omdat hij mute was en daardoor gewoon problemen zou hebben met mensen. Maar ze hadden ongelijk. De blonde gast kende zichzelf vrij goed en wist wat hij deed. Hij snoof dan ook even boos en liet zijn handen rusten op de grijs blauwe Pokémon. Het was zo oneerlijk.

Toen er opeens iemand hen benaderde, keek hij op. Al snel zag hij echter dat de persoon een kwestie, een redhead, achter een Shaymin aanzat. Hij had er nog een gezien op het festival en had al snel bij elkaar gepuzzeled dat dit de zeldzame Pokémon van het doolhof moest zijn. De man kantelde zijn hoofd wat terwijl hij de groene egel aankeek. Het was een schattig wezen, maar hij vroeg zich af hoe handig ze echt was. Je kon ze niet breeden en daarbij had hij gehoord dat ze in deze vorm niet veel voorstelde. Was er niet een soort van sky form? Zijn ogen gingen terug naar de roodharige kerel, waarna hij een boekje uit zijn achterzak viste. Kalm begon hij te pennen op het papier, waarna hij het ding naar de ander omdraaide om de tekst aan hem te presenteren. 'Shaymin vanuit het doolhof?' stond er zodat hij daar zeker van kon zijn de volgende keer als hij er een zag. Blathnaid daarintegen had minder interesse in de egel, sterker nog, ze was op zijn schot gekropen en had haar kopje tegen hem aangedrukt in een poging haarzelf te verstoppen.