De man had een ijsje gekocht en zat hier nu lekker van te genieten terwijl hij zich wat van het festival had afgezonderd. Hij vond de drukte van het hele gedoe een beetje teveel momenteel en had dus gekozen om wat afstand te maken van de festiviteiten. Hoe dan ook bleef hij wel in de buurt van alles mocht er iets zijn dat hij kon doen. Myrth had een sterk gevoel om zichzelf te bewijzen en dus liet zijn hoofd het gewoon niet toe om op te geven. Hij wilde zich zo snel mogelijk bewijzen aan Crescent Moon. Hij wilde er staan met iets dat ze gewoon niet konden wegcijferen. Nee, dit zou niet nogmaals een fiasco zijn zoals bij het café toenertijd. Hij wist dat het ergens aan zijn temprament lag, maar hij was te koppig om dat ook daadwerkelijk toe te geven en aan te werken. Hij wilde zijn muren niet naar beneden halen, hij moest sterk en defensief blijven. Dat was immers hoe men overleefde in deze wereld. Kort keek de man even op naar Blath, die even hongerig naar het ijsje had zitten staren. Na een tijdje gemaald te hebben overhandigde de jongen dan ook zijn half opgegeten waterijsje aan zijn traited muis. Het beest nam het ding gretig aan en begon meteen enthousiast erop te sabbelen.
Het was toch wel een gek dingetje eigenlijk. Dat ze haar Wailmer in alle fonteinen rondom het festival ondertussen wel had neergezet. En dat Ceto het allemaal even prima vond ook al lag ze amper in het water. Gekke pokémon. Elin draaide zich weer weg van de grote blauwe bal en liep met Ares achter zich aan naar een bankje. Aan de andere kant zat al iemand maar dat maakte haar totaal niet uit. Ares daarentegen had door dat de pokémon die bij de man hoorde een ijsje vast had. Dat wilde hij natuurlijk ook. In plaats van zijn trainer daarover lastig te vallen besloot hij richting de Todegemaru te lopen. De Gible begon er vrolijk tegen te kwetteren dat hij het ijsje ook wilde hebben. Hij was nog net fatsoenlijk genoeg om het niet af te pakken.
Blathnaid maakte het haarzelf gemakkelijk door van zijn schouder te springen en rustig verder te nommen op het ijsje op de bank zelf. De man keek even naar haar, maar zijn aandacht werd al snel getrokken door een dame die een Wailmer in een van de fonteinen deed. Wel meteen begon de man te fronsen. Dat was best gevaarlijk, moest hij daar iets op zeggen? Het leek van wel. Het was uiteraard wel zijn geluk dat de dame naast hem kwam zitten op het bankje. Wel meteen keek hij even naar haar, waarna hij zijn boekje boven haalde en rustig neerpende 'Uw wailmer kan gevaarlijk zijn zo, misschien is het beter hem in de ball te laten?' Hij knipperde kort en stak zijn hand op waarna hij de dame even aantikte en vervolgens het boekje naar haar draaide om zijn woorden aan haar duidelijk te maken. Zijn gezicht stond echter best pissed off, een beetje boos zelfs. HIj vond dit best onverantwoordelijk gedrag namelijk.
Blath had in de tussentijd door gekregen dat iemand haar was benaderd en wel meteen was ze bang een paar passen naar achter gehopt, om zich al snel achter haar trainer te verstoppen. Rillend bleef de traited Togedemaru waar ze was, zachte piepjes van angst kwamen van haar af terwijl het ijsje langzaam begon te smelten.
Heerlijk zo, in het zonnetje, uit de wind. Dan was het allemaal nog heel goed te doen, ook al was het herfst. Ze was net aan het genieten toen ze een tikje voelde op haar schouder. De eerste paar seconden was ze verward door de man die een boekje haar kant op hield. Wacht, kon hij niet praten? Uiteindelijk begon ze te lezen wat er stond. 'Uw wailmer kan gevaarlijk zijn zo, misschien is het beter hem in de ball te laten?' Meteen verscheen er een geïrriteerde frons op haar gezicht. Misschien nog wel erger dan de boosheid die op zijn gezicht af te lezen was. "Claim je nu dat Ceto gevaarlijk is?" zei ze compleet flabbergasted. Hoe durfde hij dat te zeggen? Ceto was een van de meest vreedzame pokémon die ze ooit was tegengekomen. Die zou nog geen Cutiefly kwaad doen. Ze flapperde vrolijk met haar vinnetjes terwijl ze om zich heen keek. Rustig zittend in de fontein. In de tussentijd had Ares ook door dat de Todegemaru zijn ijsje niet wilde delen. Dat betekende echter niet dat hij de ander met rust zou laten. Vrolijk begon hij tegen de andere pokémon te brabbelen over van alles en nog wat.
Myrth wilde enkel zijn job doen en in zijn eerlijke oordeel vond hij een walvis in een fontein te gevaarlijk en vooral overdreven. Wat als iedereen zomaar hun gigantische Pokémon los liet op het festival? Juist ja, geen goed plan. Hij haalde dan ook diep adem en zuchtte even geïrriteerd toen de dame begon te spreken. De Wailmer in kwestie droeg blijkbaar de naam Ceto. Nou, goed en wel. De man draaide het boekje terug naar zichzelf en begon onder zijn eerste zin te schrijven. Hij zou dit veel vlotter kunnen doen als hij gebarentaal kon gebruiken maar hij was er haast zeker van dat ze dat niet kon. Na even te hebben geschreven draaide hij het boekje terug naar de ander. Onder de initiele zin stond een nieuwe pak woorden. 'Ja, als iedereen dat zou doen zouden er heel wat ongevallen kunnen gebeuren.' Even knipperde hij, waarna hij al snel het boekje terug draaide en nog iets erbij pende. 'Zelf als de Pokémon niet slecht is, ongevallen gebeuren snel' Hij draaide het terug naar de ander en keek haar streng aan, waarna hij even tikte tegen de Crescent Moon insigne die hij op zijn blazer had. Hij wilde niet een hele uitleg neerpennen dat hij bij de organisatie hoorde en dus ergens wel een verantwoordelijkheid had voor dit soort dingen. Hij kon enkel hopen dat ze genoeg begreep met wat hij bedoelde met dit simpele gebaar.
Blath knipperde enkele keren en begon zachtje te likken aan het smeltende waterijsje. De Gible begon echter blij tegen haar te praten, maar de traited muis bleef stil zitten waar ze zat, duidelijk erg schuw van de ander. Het was bijna alsof ze helemaal niet wilde socializen met andere Pokémon. Myrth keek even op toen hij dit opmerkte en maakte er snel een mentale notitie over. Ze had geen echte problemen met mensen, maar Pokémon blijkbaar wel... Hm...
Okay eigenlijk was ze te ongeduldig om op zijn antwoord te wachten. Ze begreep dat hij waarschijnlijk niets anders kon maar het helemaal opschrijven duurde zo ontzettend lang. Haar geduld was niet groot en als ze geïrriteerd was, was dat enkel nog kleiner. Uiteindelijk draaide hij zijn boekje weer haar kant op. 'Ja, als iedereen dat zou doen zouden er heel wat ongevallen kunnen gebeuren.' Elin's mond viel open maar voor ze wat kon zeggen draaide hij het boekje weer naar zichzelf toe en ging verder met schrijven. 'Zelf als de Pokémon niet slecht is, ongevallen gebeuren snel', las ze zodra hij het boekje opnieuw haar kant op draaide. Uit frustratie kon ze niet meer blijven zitten, ze moest staan. Daardoor negeerde ze compleet dat hij op zijn Crescent Moon insigne tikte. "Dat slaat nergens op, waarom mag ieder willekeurig persoon zijn pokémon wel uit hun pokéball hebben en ik niet?" reageerde ze vrij luid terwijl ze naar alle andere pokémon op het festival gebaarde. Het was niet haar bedoeling maar als ze geïrriteerd raakte ging ze simpelweg luider praten. En haar stem was al luid om mee te beginnen. "De kans dat jouw Todegemaru iemand elektrocuteert is groter dan dat er iets met Ceto gebeurd", vulde ze aan. Het was nog waar ook. Niemand ging een duik maken in de fontein met dit weer. En zijn pokémon leek bang te zijn van anderen dus de kans op een fight reactie was zeker mogelijk. Dat Ares er geen problemen mee zou hebben betekende niet dat het voor mensen het zelfde zou zijn.
De dame leek niet echt al te blij te zijn door zijn woorden en ook nog eens het feit dat hij er zo lang over deed om alles neer te pennen. Dit was gewoon hoe hij communiceerde met mensen die geen gebarentaal konden. Hoe dan ook begon de dame helemaal door het lint te gaan, waardoor de man even een bozere uitdrukking kreeg. Hij klemde even zijn kaken op elkaar en snoof zachtjes. Op momenten zoals deze had hij ook zijn stem willen vergeven. En dat kon, ja, maar het zou niks meer zijn dan geschreeuw en rare geluiden zonder veel context. Hij kon immers wel geluiden produceren, het probleem zat hem bij echt woorden vormen. Hij begon dan ook al snel gebaren te maken uit automatisme waarbij hij duidelijk probeerde te maken dat het de grootte was van haar Wailmer. Gebarentaal was immers niet iets dat ze waarschijnlijk kende en dus stopte hij midden in zijn zin en legde hij zijn hand terug neer op zijn schoot, zo ook het boekje. Echter had de dame niet genoeg en begon ze verder te gaan, te schreeuwen. Hij gromde dan ook even zachtjes, een geluid die frustratie onderdrukte.
Snel sloeg hij een pagina om waarna hij weer begon te pennen. Deze keer snel en krachtig. 'Wailmer groot' was het enigste dat er stond toen hij het boekje omdraaide en geïrriteerd naar haar keek. Er waren oneindige scenarios waar de fontein kon breken en het ding weg kon rollen en kraampjes kapot kon maken. Of de Wailmer kon verschieten en heftige destructie toebrengen aan het festival. Daarbij was het beest volledig gebonden aan het water, waardoor het gewoon niet veilig kon zijn als dat water werd verwijderd. Toch niet in zo'n locatie. Uitdagend en boos keek hij dan ook streng naar de dame. Onbewust had hij zijn vrije hand voor Blath gehouden, die zich wat meer tegen hem aan had gedrukt. Het verschil zat er hem in dat hij haar wel zou terugkeren als hij zag dat ze te ver ging, maar dat gevoel had hij nog niet echt gehad.
De man begon boos met zijn handen te wapperen. Dat was gebarentaal of niet? Ze begreep er geen zak van dus gaf het haar tijd om iets te kalmeren. Zelfs Ares besloot zich bij zijn trainer te voegen. Hij merkte dat de situatie toch wel heel gespannen was. Ceto daarentegen, had er helemaal niets van door en keek nog steeds vrolijk om zich heen in de fontein. De man leek gelukkig snel door te hebben dat ze het niet begreep en besloot terug te gaan naar schrijven. 'Wailmer groot' stond er al snel in zijn boekje. Elin rolde met haar ogen. "Ja no shit. Daarom zien mensen haar ook. In tegenstelling tot die Todegemaru van jou, die dus makkelijker een probleem kan vormen dan Ceto." Het was simpelweg een heel solid argument en ze kon er totaal niet tegen dat hij er niet op in ging. Hij bleef enkel maar de zogenaamde 'problemen' van haar pokémon benoemen terwijl hij de problemen van de zijne compleet leek te negeren.
Hij vond het geen leuk iets, het feit dat hij niet eens zijn gebarentaal kon gebruiken. maar goed, hij was in de minderheid en hij was dus degene die zich moest aanpassen. Dat was hoe het altijd in elkaar stak. HIj zuchtte dan ook even gefrustreerd. HIj probeerde enkel zijn best te doen, dus hij snapte ergens niet waarom deze dame zo boos uit de hoek kwam. Zag ze zijn redenering dan niet in? Zag ze de gevaren van een walvis in een fontein niet in? Hoe simple minded was deze bitch wel niet? Hij klemde dan ook zijn kiezen op elkaar terwijl ze vrolijk haar mond aan het openen was. Teveel woorden kwamen eruit en de man wenste stil dat er meer mensen zoals hem, met minder spraak en meer inzicht. Ze had ergens inderdaad een punt, maar ze kende Blath niet echt, dus pakte hij het boekje waar bij hem en begon hij te pennen wat hij in gedachte had. Deze keer duurde het langer, heel wat langer, waarbij hij af en toe eens opkeek of de ander ervandoor ging of niet. Ze bleef maar beter waar ze was of hij zou echt uit zijn slof schieten.
Na zijn verhaal neer gepend te hebben, scheurde hij het papiertje uit zijn boek en gaf hij deze aan de ander. Afwachtend keek hij naar haar, ergens hopende dat dit voldoende zou zijn om op z'n minst zijn kant van de situatie beter te begrijpen; 'Blathnaid is inderdaad heel bang maar kan geen electric moves, ze is nog vrij jong en heeft nog nooit moves gebruikt. Ze is enkel bang van Pokémon, niet van mensen. Jouw Wailmer is inderdaad groot zoals elke Wailmer en het probleem daarmee is niet dat zij aggresief kan zijn, maar andere Pokémon wel. Anderen die niet destructief zijn kunnen iets veroorzaken waardoor jouw Wailmer onverwacht reageert. Ik geef maar een voorbeeld; stel dat de fontein breekt omdat een Sandshrew rollout ertegen doet. De fontein lekt, breekt open en je Wailmer rolt eruit. Ze rolt zo wat kraampjes omver waardoor de schade meteen groter word. Snap je dat?' Zijn hand deed pijn en dus begon hij dan ook zachtjes zijn rechterhand te masseren. Ugh... MIsschien dat hij dit beter met zijn holo caster had gedaan, maar dat vertikte hij dus.
Hij begon opnieuw in zijn boekje te pennen. Deze keer duurde dat lang. Super. Lang. Meerdere keren kwam het in haar op om gewoon weg te lopen. Maar ja, Ceto lag nog steeds in de fontein en was nogal makkelijk te vinden als ze haar in een andere fontein zou stoppen. Uiteindelijk kreeg ze een afgescheurd blaadje met een hele lap tekst er op. 'Blathnaid is inderdaad heel bang maar kan geen electric moves, ze is nog vrij jong en heeft nog nooit moves gebruikt. Ze is enkel bang van Pokémon, niet van mensen. Jouw Wailmer is inderdaad groot zoals elke Wailmer en het probleem daarmee is niet dat zij aggresief kan zijn, maar andere Pokémon wel. Anderen die niet destructief zijn kunnen iets veroorzaken waardoor jouw Wailmer onverwacht reageert. Ik geef maar een voorbeeld; stel dat de fontein breekt omdat een Sandshrew rollout ertegen doet. De fontein lekt, breekt open en je Wailmer rolt eruit. Ze rolt zo wat kraampjes omver waardoor de schade meteen groter word. Snap je dat?' Droogjes keek ze de man aan. "Dus mijn pokémon is gevaarlijk omdat de pokémon van anderen gevaarlijk zijn?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Een zucht rolde over haar lippen, ze kon niet geloven dat ze dit moest gaan uitleggen. "Wailmer zijn groot maar absoluut niet zwaar. Ceto weegt zo'n 125 kilo. Ik durf te wetten dat er op dit festival minstens één mens is die rond dat zelfde gewicht zit." Mensen dachten dat Wailmer altijd zo zwaar waren, terwijl dat helemaal niet het geval was. Ze werden pas echt zwaar op het moment dat ze evolueerde. "Zelfs een Wailord is helemaal zo zwaar nog niet, zo'n 400 kilo." Ze kon zo uit haar hoofd een hoop pokémon opnoemen die veel zwaarder waren. Alolan Exeggutor, Snorlax, Avalugg, Stonjourner, Metagross, Copperajah en Mudsdale. En waarschijnlijk waren er nog wel een hoop meer ook. "Zou het jouw taak als Crescent Moon dan überhaupt niet zijn om de pokémon te stoppen die de problemen zouden kunnen veroorzaken? In plaats van een tussenpersoon aanspreken?"
De vrouw bleef maar door ratelen en hij irriteerde zich mateloos aan haar gedrag. Ze wilde niet luisteren omdat ze vond dat de Wailmer niet gevaarlijk was terwijl die dat in feite wel was. Zelf als ie niet zo zwaar was en er zwaardere Pokémon waren, was het een beest dat zich amper zou kunnen manoevreren. Myrddin begon dan ook weer te schrijven in zijn boekje. Hij had zijn best gedaan maar zijn geduld raakte op en hij wilde niet langer in discussie zijn met deze dame. 'Die Pokémon worden dan ook aangepakt, net als de jouwe. Laat hem terugkeren.' stond er enkel op het papiertje waarna hij zijn ogen vernauwde en besloot rechtop te staan. Als ze het zelf niet zou doen zou hij hoofdkwartier contacteren om te vragen of hij de situatie heftiger mocht aanpakken en misschien de Pokémon van de dame in beslag te nemen. Hij wist dat hij niet fout zat, zij was fout en wilde koppig doen. Daar zouden zeker gevolgen aan vasthangen.
En hij begon weer te schrijven. Was het niet veel sneller om het te typen op een holocaster ofzo. Het leek haar van wel, dan hoefde je veel minder handbewegingen te maken. Maar nee, blijkbaar was schrijven de oplossing. Ze wilde niets zeggen over zijn disability maar het was behoorlijk irritant om zo behandeld te worden op een papiertje. 'Die Pokémon worden dan ook aangepakt, net als de jouwe. Laat hem terugkeren.' Een geïrriteerde zucht verliet haar mond. De man ging staan en keek haar met fijngeknepen ogen aan. Hij was een stuk kleiner dan haar dus veel indruk maakte het niet echt. Elin rolde met haar ogen voor ze zonder wat te zeggen naar haar pokémon liep. "Ceto, help eens een handje", zei ze terwijl ze haar handen tegen de pokémon zette. De Wailmer hield haar vin stevig zodat Elin die als opstapje kon gebruiken. Zo zat ze binnen de kortste keren bovenop haar pokémon. De Wailmer was er alleen maar blij mee en maakte een vrolijk geluidje. Ares was in de tussentijd op de rand van de fontein gaan zitten. "Nu blij? Dan kan ik recht ingrijpen in die minuscule kans dat er iets gebeurd en jij je werk niet goed doet." Elin kruiste haar armen terwijl ze nu wel heel erg op de man neerkeek.
Wat een trut was het toch. Ze kwam in beweging en hij verwachtte dat ze zou luisteren, maar dat deed ze helemaal niet. De man sloeg zijn armen over elkaar en keek met een boze blik naar de dame die in vol protest gewoon blij op haar Wailmer klom. Blathnaid was achter haar trainer aan gehobbelt en klemde zich vast aan zijn been. De ogen van de ranger vernauwde zich waarna hij een bericht begon te typen naar het hoofdkwartier met de vraag of hij de Wailmer in beslag kon nemen voor de rest van het festival. Hij wist dat zijn oordeel niet fout was. De walvis Pokémon was gewoon niet stabiel genoeg om hier te zijn. Daarbij nam het bijna de hele fontein in. Het moest niet gemakkelijk voor het wezen zijn om daar te zijn. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat zijn theorie van eerder werkelijkheid werd. In zijn ooghoek zag hij een drietal phanpy blij rond rollen langs het publiek. Twee botsten tegen elkaar waardoor eentje van hun originele route kwam. Het ollifantje die blij rollout aan het gebruiken was ramde tegen de rand van de fontein aan en kaatste toen ergens anders heen. Wel meteen stapte de ranger dichter naar het tafereel toe waarna hij neerknielde bij de beschadigde stenen rand van de fontein. Gelukkig was er-
Bam. De phanpy van eerder kwam vanuit een andere hoek naar hun toe gestuiterd nadat het een kraampje omver had geknald. De man liet een geschrokken geluid horen waarna hij meteen naar achteren viel om de aanval van de Pokémon te ontwijken. Hoe dan ook zorgde dit ervoor dat de stuiterende olifantenbal recht op de dame en haar Wailmer af gingen. Nou, als ze op haar bek ging was dat haar eigen schuld. Hij had haar gewaarschuwd. En wie ging er nou op een Wailmer staan op een festival, idiot.
Droogjes keek ze hem aan. Hij kon leuk haar kant op komen maar verplaatsen zou hij haar niet. Zij en haar pokémon hadden net zo veel recht om hier te zijn als al die andere mensen met hun pokémon. Alsof Ceto het enige gevaar was. Ironisch genoeg werd haar gelijk bewezen toen een pokémon tegen de fontein aan knalde. Dit was dus precies waarom ze hem had verteld dat hij op andere pokémon moest letten en niet op Ceto. Ares was bij de man gaan staan en aan het kijken naar de scheur die in de fontein was gevormd. Het was gekomen door een Phanpy die rollout deed. Welke gek liet zijn pokémon dan ook zo'n destructieve move uitvoeren in een bevolkt gebied?
Vanuit haar hoge standpunt zag ze het volgende probleem aankomen. Nog een Phanpy die rollout deed. "Hou hem tegen!" riep ze naar Ares. Elin hield haar hand boven Ceto's pokéball zodat ze de Wailmer terug kon stoppen in het geval dat het echt een probleem werd. Ares focuste zich op de Phanpy die zijn kant op kwam gerollt. Ares ving de pokémon met zijn bolle lijfje op maar schoof al recht een heel eind achteruit. Het was maar de vraag of hij de Phanpy volledig tegen zou kunnen houden.
Als hij kon had hij zitten roepen naar haar, maar helaas was dat helemaal geen optie voor de blonde kerel. Hij haalde dan ook diep adem en schoot overeind toen hij zag hoe de Gible een poging deed de Phanpy tegen te houden. Het zou vast niet voldoende zijn om de hele vaart tot een halt te brengen. Hele doemsnerio's begonnen zich al af te spelen in zijn hoofd waarbij hij begon te malen maar zijn voeten waren sneller dan zijn hoofd. HIj voelde hoe zijn lichaam in beweging kwam en hij zich afzette tegen de rand van de fontein. Met een duikbeweging probeerde hij op de twee Pokémon te springen; zijn gewicht zou ze uit traject brengen en zelf als het momentum nog te ver zou uitlopen, zou het op zijn minst de bal van een walvis niet raken. Met een luide plons kwam hij dan ook in de fontein. Onder hem was het olifantje, die met een zacht gelkuid haar kopje bovenwater duwde en blije geluiden begon te maken. Zijn ogen schoten even heen en weer, was de Gible mee gekomen in zijn poging om te helpen? Hmpf... Al snel gingen zijn ogen echter boos naar de dame. Zelfs zij moest ingezien hebben dat het uiteindelijk een botsing zou zijn. Dus waarom, waarom... Waarom?
Ze had niet echt verwacht dat hij volledig in het water zou duiken om de pokémon tegen te houden. Ze moest dan ook haar best doen om haar lach in te houden terwijl hij bovenwater kwam. De Phanpy protesteerde natuurlijk, die was er niet echt blij mee. Ares was in het water beland en besloot dat het nu geen tijd was voor een bad. Met een hupje sprong hij op de rug van de man en vervolgens op de rand van de fontein. "Sorry, maar vanwaar de duik? Ik had haar terug kunnen halen als de pokémon doorkwamen?" zei ze terwijl ze met de pokéball in haar hand zwaaide. Met en tikje op de rug van haar pokémon, stak Ceto opnieuw een vin uit. Via de vin sprong ze op de rand van de fontein en stak een hand naar de man uit. "Hulp nodig?" Dat ze door zijn opmerkingen over haar pokémon geïrriteerd was geraakt, betekende niet dat ze een naar persoon was. Heck, ze was super behulpzaam. Al zou ze niet toegeven dat ze daardoor ook haar neus iets te vaak in de zaken van een ander stak.
Verdrietig gepiep klonk van Blathnaid af, die meteen op de rand van de fontein ging zitten en bang naar haar half verzopen trainer keek. De man hoestte wat en probeerde zijn lange, nu erg natte en wilde haren wat naar achter te duwen. Het hielp niet echt. HIj zou hier een heel werk aan hebben eenmaal hij terug thuis was. Hij haalde diep adem en zuchtte even waarna zijn hand naar de Phanpy ging en hij deze van onder zich drukte. De Pokémon proeste en ging naar de rand van het water, waar ze uit kroop en zich even uitschudde. Myrddin's ogen ging echter al snel naar de vrouw, die hem leek uit te lachen. Een geïrriteerde expressie was wel meteen te zien in zijn helderblauwe ogen. Ze stak echter al snel een hand uit en kort twijfelde hij, waarna hij met lichte tegenzin toch de hand aannam en de andere hand tegen de rand van de fontein zette. Hij kwam rustig overeind en zuchtte even luidkeels, waarna hij zowat meteen op het droge sprong. Compleet verzopen was hij. Zijn kleding plakte aan zijn lijf waardoor het wat duidelijker werd dat hij wat breder en gespierder was dan men op eerste zicht zou denken. HIj gromde wat zachte gluiden uit frustratie en probeerde zijn boekje erbij te nemen, maar die was ook verzopen. Een verslagen expressie verscheen op zijn gezicht waarna hij even zuchtte. Great... Zijn hand ging naar zijn holo caster, die het ook zo goed als niet meer deed door de duik. Geen communicatie dus meer voor hem, zo bleek. Hij beet daarom ook even nerveus op zijn onderlip. Wat nu?
Gelukkig pakte hij haar hand aan en stond ze niet helemaal voor schud. Elin hielp hem overeind vanaf de rand van de fontein, waar hij zelf ook al snel op klom. Alle pokémon en mensen weer op het droge, behalve Ceto dan. Het was echter in zijn ogen te zien dat hij de humor van de situatie niet in zag. Of in ieder geval niet zoals zij die wel zag. Hij wilde zijn boekje weer tevoorschijn halen maar ook dat was verzopen. Het zelfde lot was zijn holocaster overkomen. "Die wil je in rijst leggen", zei ze terwijl ze haar tas naar voren haalde. Ze plukte een pakje tissues en haar holocaster er uit. Eerst reikte ze een paar tissues zijn kant op. "Hier, droog je handen. Dan mag je typen", zei ze terwijl ze met haar holocaster zwaaide. Hey, ze mocht hem niet echt maar dat hield haar niet tegen om toch wat behulpzaam te willen zijn.
De dame keek naar hetgeen waar hij ook naar keek. Zijn doorweekte holo caster en zijn verdrenkt boekje. Dit was hopeloos, ja, compleet hopeloos. HIj zuchtte even en haalde een hand op om deze door zijn haren te halen. Ze waren ook doorweekt, natuurlijk. Als een verzopen hond zag hij eruit. NOrmaal een stuk beter met die dikke bol haar van hem, maar nu niet zo. Hij wilde naar huis toe, maar hij wist dat hij nog een lange dag voor hem had. Hij wilde dan op z'n minst weg van haar. De dame gaf hem aan dat ie het rijst wilde leggen, maar Myr was al aan het denken dat hij gewoon een nieuwe holo caster zou kopen. Hij wilde het risico niet nemen dat het kapot was en al die tijd zonder zitten. Nee, was niks voor hem. Hoe dan ook volgde er iets dat hij niet had verwacht, ze reikte hem een paar tissues en haar holo caster aan. Twijfelachtig knikte hij even naar haar waarna hij eerst even de zakdoeken overnam en zijn handen afdroogde, om vervolgens het apparaatje aan te nemen. Hij begon te tikken, af en toe opkijkende naar de ander, voordat hij het naar haar draaide. 'Dankjewel. Waarom heb je me geholpen?' Hij was oprecht nieuwsgierig, want de twee waren niet echt goed van start gegaan. Hij wilde dan wel weten waar ze vandaan kwam.
Natuurlijk hield ze elke beweging van de man in de gaten. Als hij zou proberen om met haar holocaster weg te rennen zou ze er geen problemen mee hebben om hem tegen de grond te tackelen. Of Ares zijn benen te laten vasthouden met zijn tanden. Dan zou hij ook niet ver komen. Worst case kon ze nog gaan bowlen met Ceto. 'Dankjewel. Waarom heb je me geholpen?' liet hij uiteindelijk zien op haar holocaster. Elin haalde enkel haar schouders op. Ze gaf Ceto een paar klopjes voor ze toch maar besloot was duidelijker te antwoorden. "Luister, dat ik niet moet hebben dat je tegen Ceto discrimineert betekend niet dat ik een onredelijk mens ben." Sterker nog, ze was juist een heel vriendelijk en behulpzaam persoon. Al zou ze dat natuurlijk niet hardop over zichzelf zeggen. Ze kon het simpelweg niet hebben als mensen negatief waren over haar pokémon. En al helemaal niet als ze niets fout deden.
