Tales of

Sinnoh

Alex liep met zijn handen in zijn zakken richting Eterna Forest terwijl hij een blik wierp op de Poké Ball dat aan zijn riem hing. Hij had de Turtwig verkregen op het Harvest Festival en in eerste instantie was hij er tevreden mee geweest, maar hij wist niet of hij de Grass type ging houden of hem de Wonder Trade in zou gooien. De Grass type leek net een tikkeltje te zachtaardig voor zijn team en Alex had al gemerkt dat de Turtwig zich niet echt op liet jagen, hoe veel Alex ook dreigde om Ikari zijn Confusion op hem te laten gebruiken. Dan kon hij beter het nutteloze ding in de Wonder Trade gooien en zien of er iets anders uit zou komen. Hij was momenteel in Eterna Forest omdat hij had gehoord dat hier ook een paar Pokémon rond liepen die hij wel toe wilde voegen aan zijn team. Met name een Zangoose, die hij met zo veel TM’s kon boosten als hij dat wilde. Een Pokémon die meerdere aanvallen kon leren, krachtige aanvallen, zou een waardigere toevoeging aan zijn team zijn dan een Turtwig die eigenlijk nauwelijks luisterde. Alex had hem omgedoopt naar Setchi, maar hij had niet het idee dat Setchi lang in zijn team zou blijven. De jongen liep nonchalant met zijn handen diep in zijn zakken door het bos en koos één of ander pad dat afsloeg naar rechts. Hij zou waarschijnlijk wel verdwalen, maar dan had hij Ikari nog altijd bij zich. En de Pokémon zou het maar beter uithouden heel de dag, anders zwaaide er wat voor hem.

Alex keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de mengelmoes van bladeren die zich bij elkaar verzamelden en dan vermengd werden met zand, welke in zijn richting kwamen. Hij stak zijn arm op en keek weg toen het zand in zijn ogen dreigde te gaan en hij zuchtte eens diep. Een zandstorm in een bos? Hoe was dat nu weer mogelijk? Nou ja, hij stelde zich er geen vragen bij. Ikari leek er een stuk minder last van te hebben en Alex zag ook al snel waarom: de gloed om hem heen toonde aan dat de Meditite zijn Detect gebruikte om het zand af te weren. ”Het is maar zand, Ikari,” sprak Alex een tikkeltje kortaf tegen zijn Meditite. Daarna stak hij zijn arm wat hoger voor zijn gezicht en besloot hij om de kleine zandstorm te trotseren. Het zou zijn trots immers behoorlijk krenken als hij zich nu om zou draaien door een klein beetje zand dat in zijn gezicht kon waaien. Maar goed, vervelend was het natuurlijk wel. Daar kon hij niet omheen.

Alex kneep zijn ogen dicht toen de zandstorm heviger leek te worden. Hoe het in Arceus’ naam kon dat een zandstorm zich plaatsvond in een bos ging hem te boven, maar dat was toch wel echt wat dit was. Opeens voelde hij iets aan zijn been en hij richtte zijn blik naar beneden, waar hij de blik ontmoette van een angstige lelijke Pokémon die hij nog niet eerder gezien had. Het zag eruit als een eekhoorn, maar dan wel de lelijkste die hij ooit had gezien. En zeker niet iets dat hij aan zijn team toe wilde voegen. ”Rot op,” sprak hij op een koude toon en hij schudde met zijn been, maar de Pokémon klemde zijn nageltjes zodanig in Alex’ broekspijp dat hij het door zijn huid heen voelde gaan en hij siste van de pijn. Een donkere blik verscheen in zijn ogen en hij richtte zijn blik op Ikari, welke de uitwisseling al had gezien. ”Zorg dat het pijn doet,” sprak hij laag en gevaarlijk tegen zijn Meditite, welke een knikje gaf en een gloed om de lelijke eekhoorn heen liet schijnen. Meteen begon de Pokémon te piepen van de pijn en liet het hem los, waarna het in allerlei bochten begon te wurmen. ”Zo is wel genoeg, denk ik,” sprak Alex op een tevreden toon en hij keek toe hoe de lelijke Pokémon wegschoot, weg van de zandstorm en waarschijnlijk ook ver weg van hem. Mooi zo. ”We gaan door,” sprak hij tegen Ikari, alsof hij daarnet niet een Pokémon had mishandeld. Hij draaide zich om en liep weer door, zijn arm weer voor zijn gezicht richtend.

Alex keek nog even met een grijns achterom om de angstige lelijke Pokémon weg te zien rennen. Alleen maar om een nog lelijkere Pokémon te zien toen hij voor zich keek. Maar deze herkende hij deze keer wel. Een Seviper, ook een Pokémon van Hoenn. ”Hmm,” zei hij nadenkend terwijl hij zijn ogen wat samenkneep. Dat zou geen slechte toevoeging zijn aan zijn team en pit had de Pokémon zo te zien zeker. Maar toch… Hij was niet zeker of hij deze Pokémon wel wilde. Er waren andere Pokémon die hij meer in zijn team zag zitten. De Seviper had inmiddels besloten dat hij geen zin had om te wachten en kwam dichterbij, waarop Alex zijn ogen dreigend samenkneep. Wat dacht die Seviper wel niet? Dat hij het op kon nemen tegen Ikari? ”Detect,” sprak hij kortaf toen de Seviper aanviel. De aanval werd afgeweerd en hij knikte naar Ikari. Zonder dat Alex iets hoefde te zeggen, verscheen er een blauwe gloed om Ikari heen, een paar seconden later gevolgd door een blauwe gloed om de Seviper. De slang siste gepijnigd terwijl Ikari zijn aanval intenser probeerde te maken door zich nog beter te concentreren. ”Rot op of je krijgt nog zo’n aanval voor je kiezen en dan ben ik minder mild,” beet Alex de Seviper toe, waarna hij hem achteloos voorbij wandelde. Hij zag aan het bewegen van de Seviper dat deze confused was en hij grijnsde. Mooi, net goed. Hij knikte naar Ikari ten teken dat ze door zouden wandelen, wat hij dan ook deed. De Seviper achter zich latend.

Alex’ gedachten waren net helemaal weg van de Seviper achter hem toen hij plotseling een scherpe pijn in zijn been voelde. Een zwak gevoel nam hem over en hij zakte op één knie, sissend van de pijn terwijl hij een giftige blik naar achteren richtte. Zijn ogen ontmoetten die van de Seviper en zijn pupillen werden groot. Toen verscheen er een blauwe gloed om de Seviper heen en siste de slang van de pijn. Het sissen ging over naar schreeuwen toen Ikari zijn hand een klein beetje draaide en de ogen van de Seviper begonnen te rollen in hun kassen ten teken dat hij confused geraakte. Alex voelde daarna hoe hij zijn lichaam niet meer kon controleren en zag een blauwe gloed om zich verschijnen. Zijn blik schoot naar zijn Pokémon en even vreesde hij dat hij dezelfde pijn ging voelen als de Seviper, maar deze bleef uit. Ikari gebruikte zijn Confusion om Alex met al zijn macht op te tillen en weg te krijgen uit de buurt van de Seviper. De zandstorm en het feit dat ze in een bos aanwezig waren, hielp wel om een goede schuilplaats te zoeken en Alex zuchtte toen Ikari hem neerzette. Zijn blik ging peilend naar de Meditite en een lichte, oprechte glimlach gleed om zijn lippen, al viel deze weer weg toen hij de stekende pijn in zijn been voelde. Zijn blik gleed naar zijn been en hij zag hoe kleine bloeddruppeltjes uit de gaatjes die de tanden van de Seviper achter hadden gelaten naar beneden liepen. ”Verdomme,” schold hij geïrriteerd, waarna hij overeind probeerde te komen en zijn broek weer naar beneden liet zakken. Het bloed dat wellicht op de binnenkant van zijn broek zou verschijnen, was hem een zorg. Hij was nog niet klaar hier en hij was ook geen watje. En dus begon hij weer verder te strompelen, in de gaten gehouden wordend door Ikari, die wachtte op het moment dat hij moest ingrijpen als zijn trainer toch niet verder kon wandelen.

Het was niet bepaald een ideale situatie, maar natuurlijk wist Alex dat er soms vervelende consequenties aan zijn gedrag zaten. Het was niet de eerste keer dat anderen hem pijn deden omdat hij zijn ware aard liet zien, maar het was toch altijd wel vervelend als hij geraakt werd. Meestal wist hij dit soort dingen wel te omzeilen, maar hij had simpelweg niet verwacht dat de Seviper zo’n sterk karakter zou hebben en even overwoog hij om terug te gaan om de Seviper te gaan zoeken, om hem alsnog toe te voegen aan zijn team. Zijn blik gleed kort over zijn schouder, maar de zandstorm had het zicht achter hem weer opgeslokt en Alex richtte zijn goudkleurige ogen weer naar voren, waar hij een donkere stip zag bewegen. Hij kneep zijn ogen kort samen en richtte daarna zijn blik naar Ikari. ”Detect,” droeg hij zijn Meditite op terwijl hij begon te strompelen in de richting van de zwarte stip. Hij was niet iemand die terugkeerde op zijn schreden en het feit dat hij gewond was, deed daar ook niet veel aan. Wel wist hij beter dan zonder bescherming zomaar op iets af te stevenen, wat ook de reden was dat hij Ikari het schild om hun heen op liet zetten zodat ze beiden beschermd waren tegen wat daar dan ook was. Hopelijk een goede Pokémon, anders was dit echt complete tijdverspilling geweest.