Tales of

Sinnoh

Met een vuile blik in zijn ogen keek Evan naar het vage litteken op zijn arm. Nog één van de overblijfselen van het humeur van zijn vader. Hij kon zich niet meer voorstellen hoe het zo snel bergafwaarts waren gegaan. Eerst woonden ze in een rijke villa in de rijkste buurt van Sootopolis City en het volgende moment leefden ze in een simpel hutje in Fortree City waar bamboe moest dienen als een deur, waar de kou nauwelijks verdreven werd wanneer het regende en waar het zo weinig geïsoleerd was dat Evan alles had kunnen volgen van een paar hutten verderop. Het was geen leuk leven geweest en het feit dat zijn zogenaamde vrienden hem daarom getreiterd hadden, was het laagste van het laagste geweest. Toen hij dan ook nog een tatoeage onder zijn oog had moeten laten zetten om de schade van zijn vader te maskeren, was de maat voor hem vol geweest. Hij had de geheime spaarpot, waar zeker twee maandlonen in hadden gezeten, geplunderd en had de eerste boot naar Sinnoh genomen. Hij had geen briefje achtergelaten en de nummers van beide ouders geblokkeerd zodat ze hem niet konden traceren. Hij voelde geen spijt dat hij ze met niets had achter gelaten. Zijn moeder had haar blik afgewend toen hij het zwaar had en zijn vader… daar wilde hij het niet over hebben. Hoe ze van zo’n gelukkig gezin naar zo’n destructieve familie waren gegaan, ging zijn boekje te buiten, maar nu was hij hier. Hij had simpelweg besloten om een trainer te worden omdat dat hem de gemakkelijkste manier leek om zo veel mogelijk geld te verdienen. Gewoon wat battles winnen en hup. De jongen liep dan ook naar binnen met een arrogante grijns om zijn gezicht, wat maar een façade was, maar dat hoefden anderen niet te weten. ”Ik kom voor mijn starter,” verklaarde hij luid en duidelijk, waarna hij zijn arrogante blik naar de professor liet glijden en zijn wenkbrauwen verwachtingsvol op trok. Wat had ze voor hem?

Er werden drie Poké Ball’s geopend en Evan liet zijn blik glijden naar de Pokémon die tevoorschijn kwamen. Een Chespin, een Charmander en een Squirtle. De Chespin viel al af; dat vond hij maar niks. Dan bleven de Charmander en de Squirtle over. Zijn blik gleed twijfelend tussen de twee, maar uiteindelijk keek hij toch net wat langer naar de Squirtle. Een Squirtle zou zeker geen slechte eerste partner vormen en de blauwe kleur deed hem denken aan de heldere waters van Sootopolis City, de plek waar hij was geboren. ”Ik kies jou,” sprak hij dan ook met zijn diepe stem, waarna hij naar de Squirtle knikte. Deze stak haar armpjes vrolijk naar hem uit en Evan twijfelde zichtbaar. Hij keek snel om zich heen, maar zag dat er niemand in de buurt was die dit kon zien buiten de assistentes en de professor, dus hij gaf toe en pakte haar op. Ze was best wel zwaar, maar Evan ging hier niet op zijn bek gaan door haar naar de grond te laten zakken en hield haar in plaats daarvan een beetje uitgestoken. ”Ik noem je Virta,” zei hij uiteindelijk, na heel even nadenken. De Squirtle reageerde door plechtig te knikken, waarop Evan haar een grijns schonk. Prima, dat was dan geregeld.