Tales of

Sinnoh

Sinds het incident met de Tauros en het incident met de kraameigenaar van de horloges hield Warren zich zo goed mogelijk afzijdig wat de kraampjes betrof waar hij iets kon kopen of waar hij aan mee kon doen met één of ander spel. Fall probeerde hem wel over te halen door soms eens tegen zijn been te botsen met zijn kopje en dan naar een kraampje te rennen, maar hij kon Warren niet echt meer overhalen. Warren wilde niet constant van anderen afhankelijk zijn, dat ze hem steeds uit de problemen moesten halen omdat hijzelf net niet genoeg ballen had om volledig tegen iemand op te kunnen als diegene vervelend tegen hem deed. Hij probeerde altijd wel zo nonchalant en koeltjes mogelijk te reageren, maar hij wist zelf goed genoeg dat hij nooit naar iemand uit zou halen of verbaal heel sterk in zijn schoenen zou staan als iemand het hem echt moeilijk maakte. Maar zichzelf afzijdig houden, gaf blijkbaar geen garantie dat er ook niks zou gebeuren. Warren voelde zijn hart zowat in zijn keel schieten toen iemand die duidelijk te veel had gedronken tegen hem botste. De inhoud van zijn bier klotste over de rand heen en miste Warren’s schoenen op één haar na, maar dat kon niet gezegd worden van de schoenen van de ander. Voordat Warren tijd had om te reageren, was de voorkant van zijn kraag al vastgenomen en werd hij hard naar voren getrokken. ”Had je wat, sukkel?” werd er vervolgens in zijn gezicht gesnauwd en Warren omklemde de handen van de ander stevig en trok eraan om ervoor te zorgen dat hij wat lucht kreeg. Zijn lichaam leek wel als verstijf te zijn en er kwam ook geen reactie over zijn lippen. Hij stond als aan de grond genageld.

Warren voelde zijn hart in zijn keel kloppen toen niemand van de omstaanders iets deed. Zijn broer leek niet in de buurt te zijn en die vriendelijke jongeman die hem eerder had geholpen bij de Tauros was ook niet in de buurt. Warren’s blik flitste kort naar rechts, waar hij een jongen op een laag muurtje zag zitten. Zijn mondhoeken leken opgekruld te zijn en hij keek Warren recht aan. Voordat Warren iets kon zeggen of kon doen, barstte er een explosie van pijn aan de zijkant van zijn gezicht los. Warren verloor zijn evenwicht en viel op de grond, recht in de plas bier dat eerder over de rand van het plastic bekertje dat de man voor hem vasthield was gevallen. Fall besloot dat het deze keer wel een goed idee was om in actie te komen en met een strijdlustige ”WIG!” knalde hij vol met zijn kop tegen de been van de man aan. Het gaf Warren vooral een deja vu gevoel aan wat er eerder was gebeurd op het festival en hij, de pijn in zijn gezicht negerend, krabbelde haastig overeind. Zijn linkerarm zat vol onder het bier, maar dat was wel het minste van zijn zorgen. De man was inmiddels druk bezig met om zich heen aan het kijken van waar de klap vandaan kwam. De klap moest zeer hebben gedaan, maar toch stond hij nog overeind en Warren wist niet goed waar de bravoure vandaan kwam, maar hij gaf een klap tegen het bekertje van de man. Deze vloog uit zijn hand en landde op de grond neer en het moest weer zo zijn dat de inhoud precies in de richting van de jongen spatte die hem eerder op het muurtje had zitten uitlachen. Niet zijn bedoeling, maar Warren kon er ook niet rouwig om zijn terwijl hij Fall haastig wenkte en in de chaos weg probeerde te komen.

Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Niet alleen had hij de dronken man boos gemaakt, maar ook de man op het muurtje zocht nu ruzie met hem. Zowel zijn bier als het drankje dat de man vast had gehouden, was op de grond beland en Warren kon zien dat de twee Pokémon ook onder zaten. Terwijl hij een lichte paniekaanval op voelde komen, brak de stilte die volgde af door zijn Turtwig die het nodig vond om luidkeels te lachen. Er verschenen prettraantjes in zijn oogjes terwijl hij van de Houndour en de Rockruff naar de man keek. ”Fall, houd daar alsjeblieft mee op,” siste Warren smekend onder zijn adem door, maar zijn Turtwig deed net alsof hij zijn trainer niet hoorde en wierp in plaats daarvan een vrij nonchalante blik op de nog grommende Houndour. Warren stak zijn handen in overgave op naar de man, beseffend dat hij met wegrennen het niet ging redden. ”Luister, het is allemaal een miscommunicatie. Het spijt me van je broek, maar…” Maar wat? Hij was niet echt haastig genoeg om te zeggen dat hij wel een nieuwe zou kopen, want de man had hem daarnet nog staan uitlachen. Het was… het was eigenlijk een beetje zijn verdiende loon. En dus haalde Warren zijn schouders op. ”Ik denk dat ik maar ga,” meldde hij nog, waarna hij zich omdraaide en met haastige passen weg probeerde te komen. De dronken man leek genoeg bij zijn verstand te komen om zich weer naar Warren te richten en daar had hij geen zin in. Wegwezen hier!

Warren hield zijn hand tegen de zijkant van zijn gezicht gedrukt terwijl hij weg probeerde te komen. Al was het maar strompelen te noemen dan dat hij echt aan het lopen was; de klap was toch wel harder geweest dan verwacht en Warren knipperde verwoed met zijn ogen om de zwarte vlekken die zich voor zijn ogen verzamelden te doen verdwijnen. Het hielp ook niet dat de Houndour van de man het op dat moment nodig vond om vuur uit zijn bek naar Fall te laten schieten, die simpelweg ontweek door over de grond te rollen. ”Seed Bomb.” Het was een gemompelde commando, maar het was er wel een. Hoewel dat van dat bier zijn schuld was en Fall de Pokémon niet had mogen uitlachen, vond Warren het niet leuk dat ze nu Fall aan het belagen waren. Fall draaide zich met een ruk om en liet meerdere zaadjes schieten uit zijn bek naar de Fire type, welke explodeerden zodra ze impact maakten met de grond. Stofwolken laaiden op en gaven Warren de kans om weg te komen. Fall had zich inmiddels weer omgedraaid en begon ook weer te rennen. Warren zag een plek waar veel mensen zich verzameld hadden aan een kraampje met eten en omdat hij het gevoel had dat hij niet meer kon rennen, zakte hij in elkaar op een stoel, vlakbij een groepje jongeren die aan het kletsen waren met elkaar. Hier zou de man en zijn Houndour hem toch niks aan durven doen, hè?