Tales of

Sinnoh

Nog één keer slaakte de jongen een diepe zucht en wikkelde hij zijn vinger rond de lange pluk haar. “Het is niet jouw fout,” mompelde hij zacht, maar toch was het lastig om zijn eigen woorden te geloven. Als hij niet met het nieuws binnen was gekomen, was zijn zus nooit geforceerd om tegen haar wil in ook op pad te gaan. Hij had erover na moeten denken dat het zo uit zou pakken.

“Het is niet jouw fout.”

Het was moeilijk te geloven, maar misschien dat als hij het vaak genoeg herhaalde, hij zijn eigen woorden zou gaan geloven. Hij trok zijn stropdas iets losser en trok de vingerloze handschoenen over zijn handen, waarna hij nog één blik op de spiegel wierp. Hij zag er… uit alsof hij aan het werk ging. Maar, dat was niets slechts, toch? Hij voelde zich comfortabel op werk. Dus dit moest helpen.

“Gaan!”

Tegen jezelf praten was niet vaak een teken van emotionele kracht, maar Alain had alles nodig wat hij krijgen kon. Hij keek nog één keer naar zijn eigen reflectie, voor hij zijn tas over zijn schouder sloeg en de trap af rende. “Dag mam!” riep hij nog, voor hij de deur iets te hard achter zich dicht trok. Oeps.

Eenmaal binnen in het lab was hij stil. Dit zorgde voor een ongemakkelijke, éénzijdige conversatie tussen hem en de Professor, maar uiteindelijk brak het moment dan toch aan waarop hij zijn Pokémon mocht kiezen. Drie Pokéballs werden op de tafel gelegd en…

Drie Pokéballs werden stuk voor stuk geopend. De eerste liet een wat angstaanjagende Pokémon zien, welke meteen liet zien dat hij erg goed zou zijn in… steken? Juist. Alain deed wat ongemakkelijk een stap naar achteren en legde zijn hand ongemakkelijk op de achterkant van zijn nek. “Kun je die terug laten keren?” vroeg hij zacht. Dat werd ‘m al niet. De professor keek even twijfelend, maar luisterde toch naar zijn verzoek.

De tweede Pokémon was vriendelijker. Een kleine vogel die op de tafel zat en direct zijn kant op vloog, om op zijn hoofd te landen. Wat verbaasd keek Alain omhoog, waarop hij zacht grinnikte. Die was leuker!

Hij kreeg echter de kans niet om er al te veel tijd aan te besteden, want toen kwam een derde Pokémon uit de Pokéball. Deze was te groot om op de tafel te landen en kwam ernaast terecht. Een Ponyta. Haar vacht was perfect en de vlammen lieten zijn ogen glinsteren in puur ontzag. Voorzichtig stak hij zijn hand uit naar de Ponyta, welke haar wang tegen zijn hand aan duwde. Hij voelde hoe de Taillow van zijn hoofd vloog en een volgende slachtoffer uitkoos, terwijl hij en de Ponyta zo in stilte bleven staan.

“Camellia,” noemde hij haar op dat moment. De rode Camellia stond voor liefde en passie - een vurig gevoel wat hij linkte aan de vlammen die om de Pokémon heen dansten. Zijn tweekleurige ogen vonden de Professor weer en hij liet een voorzichtige glimlach zien.

“Ik wil de Ponyta, graag.”