Tales of

Sinnoh

Het was misschien niet zijn beste idee om heel deze weg af te wandelen zonder een break te nemen of goede voorbereidingen te treffen. Rani had wel vaag een idee waar hij heen moest, maar zijn been deed pijn, hij was moe en het was koud. De enige die zich leek te amuseren was Legoshi, hij was vrolijk rondjes aan het lopen en toen hij het ondergrondse meer had gespot, duurde het niet lang voor hij erin sprong.
Rani klaagde niet, hij nam het moment om even neer te zitten op een grote rots. Het vrolijke geblaf van de Houndour galmde door de grot en wist toch een glimlach op te wekken. “Zie dat je niet verdrinkt, ik kom je niet helpen,” waarschuwde Rani, al zou hij waarschijnlijk het water wel inspringen moest er wat gebeuren. Of hij er zelf nog uit zou geraken zonder te verdrinken, dat was een andere vraag.
Hij keek kort om zich heen en probeerde te zien wat er om hem heen was, maar zelfs met een zaklamp was het hier zeer donker. Waarom wilde hij ook alweer een grot betreden?

Ze konden hier niet voor eeuwig blijven zitten, en hij had ook geen zin in een verkouden pokémon omdat eentje dacht dat het een goed idee was te zwemmen. Rani haalde even diep adem vooraleer dat hij recht stond en zich strekte. “Kom, we moeten verder gaan,” riep hij naar Legoshi, al zag het er niet naar uit dat het beest zin had om af te komen. Waarom wilde hij ook al weer pokémon?
Het zag ernaar uit dat ze niet alleen waren, in de verte hoorde hij het gefladder van vermoedelijk een pokémon. Rani had al verhalen gehoord over wilde zubats en hoe vervelend ze konden zijn, en hij had niet veel zin om ze tegen te komen. Als het al zubats waren. “Legoshi,” riep hij even streng, zich terug richtend op het water waar hij zijn pokémon nergens kon zien. “Legoshi?” vroeg hij twijfelachtig. Zijn hart sloeg een tel over, maar dan hoorde hij het bekende geblaf en slaakte hij een diepe zucht. Rot beest dat het soms was. Hij scheen in de richting van het geluid en zag hoe zijn pokémon weg liep in de richting van het gefladder. “Nee! Kom terug!” riep hij tevergeefs want de pokémon verdween uit zijn zicht. Zo snel hij kon, liep hij in de richting waar hij Legoshi het laatst gezien had.

Waar was dat domme beest heen? Er waren zoveel plaatsen waar hij kon zijn en Rani wist niet waar dat hij moest beginnen zoeken. “Legoshi!” riep hij door de grot, maar tot zijn grote ongenoegen kwam er niet direct een reactie. Het deed hem zijn tanden op elkaar klemmen terwijl hij verder wandelde. Muk. Dit was niet een situatie die hij ooit voor wilde hebben. Dadelijk was dat domme ding ergens in gesukkeld, vond hij het nooit terug en ging het dood. Nee, Rani zou blijven doorzoeken want dat mocht niet gebeuren.
Eenmaal hij bij een splitsing aan kwam, keek hij in elke richting. “Legoshi!” probeerde hij nogmaals, maar met hetzelfde effect. Zijn ogen vielen op de rare tekeningen op de muur en hij kantelde kort zijn hoofd. “What the actual Muk?” Voorzichtig raakte hij de afdrukken aan. Zoiets had hij nog nooit van zijn leven gezien. Misschien dat Legoshi het ook gezien had en zich er vragen bij gesteld had. Waarom ook niet. Zonder er langer bij stil te staan ging hij naar rechts om te zien waar dat hem bracht.

Rani dook naar beneden met zijn armen boven zijn hoofd wanneer er plots iets voorbij vloog. Een zubat was zijn eerste gedachte, maar nadat hij zijn zaklamp in de richting van de pokémon scheen, merkte hij dat het veel te pluizig was daarvoor. “Ksst, weg jij,” zei Rani luid, zwaaiend met zijn armen in de richting van de pokémon om het weg te krijgen. Aan dat ding had hij dan ook helemaal niks, wat de evolutie ervan ook mogen wezen.
Zwaaien met zijn armen leek niet te helpen om de pokémon weg te jagen. Voorzichtig zakte hij wat door zijn knieën om enkele steentjes op te rapen. “Hup, wegwezen jij.” Steen na steen gooide hij op de pokémon af zodat het weg zou vliegen en hij verder kon wandelen. Zonder Legoshi in de buurt, wilde hij liever niet voorbij de pokémon wandelen in zijn eentje, dus moest de pokémon voor hem uit de weg gaan. Enkele stenen wisten de pokémon in elk geval te raken en met een tevreden grijns keek Rani toe. Dit moest vast genoeg zijn toch.

Shit. Waarom was hij zo’n sukkel? Stenen gooien naar een pokémon was nooit de goede optie en toch had hij het gedaan. De windvlaag die op hem af kwam, gooide hem bijna te grond op. Als hij niet snel genoeg was geweest, zou hij er minder goed vanaf gekomen zijn, maar Rani wist zich vast te houden aan één van de rotsen. De aanval sneed nog steeds langs zijn gezicht en hij klemde zijn kaken op elkaar. Aangenaam was het in geen geval.
In de duisternis en tussen de windvlagen door, zag hij een rode flash naast hem en al snel verscheen Floyd. De pokémon liet er geen gras over groeien en liep op de woobat af om hem een harde kopstoot te geven. Ah! Zijn verdiende loon. “Doe er maar een bite bovenop! Leer dat mormel een lesje!” Dit was wat hij wilde voorkomen, maar hij zou het beest niet zomaar hiermee weg laten komen. De rockruff deed gelukkig was er van hem werd gevraagd en plante zijn tanden diep in de andere pokémon. Het beeld alleen, bracht een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. “Dat krijg je ervan!” riep Rani, die ook naar de woobat wees. Stom mormel had maar gewoon weg moeten gaan toen dat hij de kans kreeg. “Weetje, zet je tanden er nog maar eens in.” Hij had de smaak te pakken nu. Na vandaag zou dat stom mormel beter weten dan toevallige voorbijgangers aan te vallen.

Met een triomphantelijk glimlach keek hij toe hoe de woobat het af bolde. “Dat krijg je ervan, sukkel!” riep hij luid. Ook Floyd blafte de pokémon na, duidelijk trots op zijn eigen prestaties. Al dit omdat hij wat steentjes had gegooid naar de pokémon. Rani had geluk eigenlijk geluk, want het had helemaal anders kunnen aflopen als hij minder geluk head.
Langzaam verdween de glimlach van zijn gezicht terwijl hij terug naar de donkere grot keek. Zijn pokémon was nog steeds spoorloos en hij begon zich nu toch zorgen te maken. Waar was dat ding.

Een luid gejank vulde kort het gangenstelsel. “Legoshi?!” riep hij gepanikeerd. Dat moest hem wel zijn toch. Het was te gevaarlijk om hier te lopen, dus zo snel als hij in staat was, wandelde hij in de richting van het geluid, op de voet gevolgd door een bezorgde Floyd. “Geen nood, ik kom!” Waarom kon dat vlooienbeest niet gewoon bij hem blijven? Dat zou het makkelijker gemaakt hebben voor hem.

Het gepiep werd langzaam luider, tot hij de zwarte gedaante uit de grond zag steken. Slechts twee pokémon hingen nog maar buiten en waren hevig aan het spartelen. Hoe erg het er ook uitzag, Rani kon weer adem halen. Dit had veel erger kunnen zijn geweest. “Hoe in Arceus naam ben je hierin terecht gekomen?” zuchtte Rani diep. Legoshi blafte geluid luid en begon nog harder te spartelen nu dat hij wist dat zijn trainer in de buurt was. Een hand werd op de pokémon gelegd en hij probeerde hem te sussen. “Rustig, rustig, ik krijg je er wel uit.” Hoe dat hij dat ging doen wist hij nog niet. De pokémon moest in elk geval stil blijven zitten, voor dat hij zichzelf teveel pijn deed. Met beide handen pakte hij de houndour vast in hoeverre het mogelijk was, en trok er zacht aan. Direct begon Legoshi weer te piepen, waardoor Rani zijn handeling al snel staakte. “Ah shit sorry!” Trekken was nog geen optie.
De enige die misschien kon helpen was Floyd die voor nu enkel onrustig had staan toekijken met zijn neus zo dicht mogelijk bij Legoshi. “Kan jij de grond niet wat breken? Het gat wat groter maken?” vroeg hij de pokémon, aan zijn stem was te horen dat hij zich zorgen maakte. De pokémon begon gelijk te graven, maar de grond was hard waardoor hij er best wat moeite mee had. Rani probeerde nogmaals om aan de Houndour te trekken, en deze keer kwam er iets meer beweging in. “Nog een beetje, dan moet het lukken,” moedigde hij de Rockruff aan. Legoshi begon weer te blaffen en tegen te stribbelen, maar je kon het hem niet kwalijk nemen, zo comfortabel was zijn positie niet. Hopelijk kon Floyd het gat groot genoeg maken.

Rani wist maar net zijn evenwicht te behouden toen de Houndour uit de grond plopte en hij een pas naar achter moest zetten. Tegenwoordig waren hij en de grond iets te goede vrienden, daar wilde hij toch terug verandering in brengen. Het gepiep dat echter door de grond galmde, herkende hij niet als dat van Legoshi. De pokémon had zich op de grond neergelegd en was op iets geel aan het kauwen. Floyd kwam voorzichtig dichterbij met zijn neus naar voor om te snuffelen, maar ging snel weer naar achter bij de luide grom van Legoshi. “Wat heb je nu weer gevonden?” vroeg Rani die dichterbij kwam. In zijn bek had zijn houndour duidelijk een pokémon vast die hij al kauwspeeltje aan het gebruiken was. “Dat is geen speeltje, weet je dat,” zei hij lichtelijk geïrriteerd. Hij boog voorover, greep de gele pokémon vast en trok het uit Legoshi zijn mond waarop zijn pokémon luidkeels begon te blaffen, duidelijk omdat hij zijn speeltje terug wilde. “Nee, pokémon, geen speeltje! Je hebt thuis ergens een echte bal, als je die nu eens niet altijd kwijt speelt, gebeuren dit soort zaken niet.” Terwijl Rani zijn hele preek gaf, zat dat kleine gele ding trillend in zijn armen. Het probeerde te ontsnappen, maar Rani zijn greep zorgt ervoor dat het niet mogelijk was.

Legoshi begon weer naar Rani te blaffen, waarop hij enkel overdreven met zijn ogen kon rollen. Er was geen kans dat hij de pokémon terug zou geven. De sandshrew vond heel de situatie maar niks en wilde zich gewoon weer verstoppen en vooral weg gaan van deze gekke bende. Ze plante dan ook haar tanden in Rani zijn hand, wat zorgde voor een luide schreeuw door de vele gangen. Direct liet Rani los, de pokémon viel neer op de grond en rolde een eindje verder. Nog voordat het echter de kans kreeg om zich terug te verstoppen, schoot Legoshi al in actie. Het duurde niet lang voor het gele wezen terug tussen zijn tanden zat.
Rani had zijn hand in zijn mond gestoken om hopelijk de pijn te verzachten. Met een kwade blik keek hij naar de Sandshrew die weer aan het spartelen was voor haar leven. Floyd had zich nu ook gemoeid en stond voor Legoshi, door zijn voorpoten gezakt en zijn staart in de lucht die hevig aan het kwispelen was. Het enige wat hij wilde was mee spelen. De sandshrew beet deze keer echter in het monster zijn lip, waardoor Legoshi met een luide jank los liet. Dit was het moment om te ontsnappen, maar Rani zou het hier niet bij laten. “Floyd gebruik bite!” Dat moest hij niet twee keer zeggen, de rockruff was blij eindelijk zijn kans te krijgen en sprong achter de sandshrew aan om zijn tanden erin te zetten. Het beestje wist echter wel hoe dat die moest vechten en gebruikte een scratch om weer vrij te komen. Verder wilde het niet vechten en probeerde het alleen weer weg te lopen. “Legoshi een ember, laat haar niet ontsnappen.” Het vuur dat uit de houndour zijn bek kwam, verlichte de gang waarin ze stonden en maakte dan contact met de rug van de Sandshrew die voorover op de grond viel. “Tijd voor een tackle, Floyd.” Het was niet moeilijk om de Sandshrew te raken die plat op de grond lag en tegen de muur aan vloog na geraakt te worden. Het beestje probeerde weer recht te staan en probeerde een poison sting uit te voeren naar de rockruff, maar Legoshi had het door en was sneller. Een nieuwe vlam raakte de sandshrew nog voor dat het kon aanvallen. Rani besefte maar al te goed dat dit gevecht alles behalve eerlijk was, hoe moest één kleine pokémon winnen tegen twee andere?
Hij pakte er dan ook een lege pokébal bij en wierp die naar de Sandshrew toe die er in een rode straal in verdween.