Tales of

Sinnoh

Er waren verschrikkelijk veel mensen op het festival. Ze voelde zich tegelijkertijd heel erg bekeken als klein en over het hoofd gezien. Een vreemde paradox, maar in haar hoofd was het logisch. Klein dat ze was, werd ze immers ook vaak genoeg heen en weer geduwd in de menigte. Maar nog steeds voelde ze zich zo’n vreemde eend in de bijt dat ze blikken kreeg. Niets in vergelijking met haar broer, die alweer als een social butterfly langs zijn bar fladderde.

Hij leek in ieder geval wat te schrikken toen ze het pakketje in zijn gezicht duwde. Hij nam het pakketje aan en ze liet haar armen weer langs haar lichaam zakken. Haar Minun besloot hierop weer langs haar arm omhoog te klimmen en plaats te nemen op haar hoed, waardoor deze nog wat verder over haar ogen zakte. Voorzichtig duwde ze deze weer iets omhoog zodat ze haar broer weer iets aan kon kijken, al ging haar blik al snel genoeg weer naar de drukte om hen heen. Het was afleidend, het was overprikkelend, het was vervelend. Normaal begaf ze zich nooit in dit soort omgevingen.

“Je was je holocaster vergeten.. Pap en mam wilden je dus een nieuwe geven,” vertelde ze hem, haar stem nauwelijks boven het drukke gegons van de menigte heen krijgend. De rest kon hij zelf wel invullen. Nu ze toch een eigen Pokémon had en op reis kon… Mocht zij het mooi gaan brengen. Ze bleef nog even staan, denkend of ze nog wat moest zeggen, toen ze aan de aan de kant geduwd werd door een andere klant die vond dat ze al wel lang genoeg stond.

Haar mond was droog terwijl ze daar stond, haar hart bonzend in haar keel. Een groep mensen was zich ondertussen rond hen aan het wringen om wel bij de bar te komen nu ze zat te treuzelen. Haar jongere broer had nooit moeite gehad met dit soort druktes, leek er juist tot leven in te komen. Reyne had nooit begrepen hoe hij dit kon, maar gunde hem zijn geluk met alle liefde, tot hun ouders besloten dat zijn geluk ook haar geluk moest zijn. Ze sloeg haar armen rond haar lichaam terwijl ze wat om schuchter om zich heen keek. Het duizelde haar allemaal een beetje. Ze was de hele dag een beetje onhandig op zoek geweest naar Alain immers. Zoveel mogelijk drukte vermijdend, maar vervolgens tot de conclusie komend dat hij zich juist in het hart van de chaos bevond.

”Vergeet ze niet een bedankje te sturen hè,”  voegde ze er zachtjes aan toe, verder niet op zijn excuses reagerend. Ondanks dat ze baalde van de gehele situatie, had ze het nog niet in haar hart gehad om hem de schuld te geven. Hij was ook een coördinator immers, het was niet alsof hij ineens datzelfde schuitje waarin ze zaten zou verlaten. Ofzo.  

Haar aandacht ging langzaam naar haar Minun toen Alain deze noemde. Voorzichtig plukte Reyne Celeste van haar schouder, deze met klamme handen tegen zich aan drukkend. Voor het eerst verscheen er een hint van een glimlach op haar bleke gezicht. ”Ze heet Celeste,” vertelde Reyne aan haar broer. De Minun, de drukte en vrolijkheid zelve, stak op haar beurt haar armpje groetend omhoog.