Tales of

Sinnoh

Er mocht wel wat meer gedaan worden aan het communicatie systeem van de organisatie. Ze kon ergens wel begrijpen dat ze iemand die nog maar net bij Team Zekrom was niet echt vertrouwde. Maar kom op, twee tussenpersonen? Letterlijk alles wat ze kreeg was dat ze ‘die electische plus en min pokémon’ naar een bepaald adres moest brengen. Ciora gokte dat ze het over een Pusle en Minun hadden. Ze kon zich niet echt andere pokemon bedenken. Magnemite had meer met magneten te maken en die pokémon die op een hongerige Pikachu leek was het ook niet. Bovendien werd er ook niet echt gezegd hoe ze de pokémon moest bemachtigen. Ze nam aan dat ze de pokémon niet ergens op zou hoeven halen. Dan zou ze daar wel een adres voor krijgen toch? Ach, wat zou het ook. De enige plek waar de pokémon te bemachtigen waren, was gelukkig in de stad. Ze hoefde in ieder geval niet al te ver te reizen om aan de pokémon te kunnen komen.

Een diepe zucht rolde over haar lippen, waarna ze met een bezorgde blik het gebouw betrad. Haar ogen zochten het eerste beste persoon die er leek te werken. Met een gehaaste pas liep ze op de vrouw af.”Excuseert u mij. Ik ben bang dat ik mijn pokébal ben verloren in het gebied toen ik vanochtend langs kwam. Ik kan mijn Charmander echt niet missen. Ik maak me zo veel zorgen. Wat als er iets met hem is gebeurd? Wat als-“ De vrouw stopte haar met een handgebaar. Blijkbaar was ze helemaal voor Ciora’s leugen gevallen. Goed. Haar back-up plan was namelijk het gebouw binnen vallen, guns blazing. Of nou ja, guns waren eerder fire type pokémon. Waarschijnlijk verkocht de bezorgde blik van Hono die achter haar stond het verhaal alleen maar meer. Ahi en Feu waren niet echt instaat om te liegen dus liet ze de pokémon in hun bal zitten. Op die manier konden ze de boel ook niet verpesten. Ze zou hen er wel uit laten zodra ze moesten zoeken. Niet naar de pokébal van de niet-bestaande Charmander maar naar een wilde Plusle en Minun.

Ciora moest behoorlijk moeite doen om haar lach niet te laten zien. De vrouw was veel te goed gelovig. Precies het type waarvan ze verwachtte dat ze met zulk soort knuffel pokémon werkte. Zonder al te veel problemen werd ze het gebied in gelaten. En nog het belangrijkste van alles; zonder te betalen. Want het was nou niet dat ze geld had. Sterker nog, ze was hartstikke blut. Al was dat niet echt iets waar ze van opkeek. Ze had jaren gezwerfd en wist precies hoe ze moest overleven. En betalende baantjes zoals deze hielden haar hoofd zeker nog wel een tijdje boven water. Zodra ze in het gebied was, gaf ze de vrouw een vriendelijke glimlach. Zelfverzekerd -alsof ze precies wist waar ze heen moest- rende ze het gebied in. Al was het in werkelijkheid een compleet willekeurige richting. Zodra ze er zeker van was dat de vrouw haar niet meer kon zien, haalde ze de pokéballs van Ahi en Feu tevoorschijn. De twee voegde zich bij Hono nadat ze kort om zich heen hadden gekeken. ”Ik wil dat jullie op zoek gaan naar een Plusle en Minun. Zorg dat niemand jullie ziet”, droeg ze haar pokémon op. Hono was slim genoeg en Ahi sneaky genoeg. Feu was een risico factor maar ze had zo veel mogelijk ogen nodig hiervoor.

Zelf kon ze niet ver gaan. De vrouw had haar in deze richting zien gaan. Ze kon het zich dus niet veroorloven om in een heel andere richting gezien te worden. Ze had echter geen succes met het vinden van de twee pokémon. Hono besloot de acteer vaardigheid van zijn trainer na te doen. Heel onschuldig vroeg hij aan de wilde pokémon in het gebied of ze een Plusle en Minun hadden gezien. Zonder al te veel succes. De meeste pokémon gaven slechte aanwijzigingen of het spoor liep al snel dood. Ahi kwam met puur geluk een koppel tegen. Voorzichtig kroop ze door de struiken tot ze de twee pokémon had omsingelt. Als een gek sprong ze uit de struiken en begon ze achter de twee pokémon aan te rennen. Het duo maakte zich natuurlijk meteen uit de benen. Feu besloot te doen waar hij goed in was; zijn neus gebruiken. Snuffelend liep hij door het gebied, tot hij een spoor oppakte. Met zijn neus aan de grond volgde hij het spoor sat de wilde pokémon hadden achtergelaten. Al snel kwamen ze in beeld. Echter waren ze niet de enige. Een jonge vrouw deed een poging om de Plusle te vangen. Zou hij daar wat mee kunnen zonder zichzelf te laten zien?

Hono was de eerste pokémon die naar Ciora terugkeerde. Blijkbaar had hij net zo veel geluk gehad als zijzelf. Helemaal geen. Waren er geen Plusle en Minun in het gebied ofzo? Haar gedachten werd onderbroken door het geluid van vier rennende pokémon. Zodra ze in de richting keek, zag ze een Plusle en Minun haar kant op komen rennen. Achter de twee pokémon aan rende Ahi. Een stukje achter haar volgde Feu, blijkbaar had hij haar geurspoor opgepakt. Ciora greep haar kans en dook bovenop de dichtstbijzijnde van de twee. Ze kreeg de Plusle in haar handen, die haar recht een flinke schok gaf. Door de reflective stuiptrekking die daardoor volgde, liet ze de pokémon bijna los. Gelukkig wist ze de pokémon in haar tas te steken en die dicht te ritsen, voor hij de kans kreeg om te ontsnappen. De Minun was inmiddels door haar drie pokémon omsingeld en kon geen kant meer op. Mooi. Ze zou haar nu kunnen bevechten maar dat was nadelig om twee redenen. Het zou aandacht trekken en dat wilde ze voorkomen. Bovendien zou de pokémon minder goed werk kunnen leveren als deze aangevallen was. Er was één ding dat haar opviel. De Minun leek veel banger te zijn van Ahi dan van Hono en Feu. Zelf had ze geen idee waarom, maar ze kon er wel gebruik van maken. ”Ahi, naar voor.” Braafjes zette de Salandit langzaam een stapje naar voren. En nog een. En nog een. De Minun begon langzaam naar achter te bewegen, waardoor ze onbewust dichter bij Hono en Feu kwam. ”Grijp haar”, zei ze. De twee pokémon sprongen bovenop de Minun en lieten haar niet los, ondanks de schokken die ze het tweetal gaf. Snel propte Ciora de tweede pokémon in haar tas.

Er was nog één probleem. De twee pokémon maakte geluid in haar tas en zo kon ze niet naar buiten. Kort keek ze naar haar drie pokémon. De Minun was erg bang geweest van Ahi dus misschien was de Plusle dat ook wel. Een grijs verscheen op haar gezicht. ”Zou jij ze daar binnen stil kunnen houden, Ahi?”, vroeg ze haar pokémon. De Salandit keek kort naar de rugzak en knikte met flinke tegenzin. Ciora opende de rits een stukje zodat de pokémon er in kon maar de andere twee er niet uit. Zodra ze er in zat, werd het meteen stil. Wacht, werkte dat nou echt? Als ze eerlijk was dan moest ze zeggen dat ze het niet had verwacht. Ciora tilde de rugzak op en trok deze over haar schouder. Hij was een stuk zwaarder dan eerst. Ze zou er rekening mee moeten houden dat ze rechtop moest blijven lopen. Maar goed, op deze manier zou ze wel richting de uitgang moeten kunnen. Er was alleen nog één ding dat ze moest regelen. Ze liet Feu terugkeren in zijn pokébal zodat ze een volle bal zou hebben om te laten zien. Mooi. Tijd om te gaan.

Ciora haalde nog een keer diep adem voor ze door de deur liep. Het was hopen dat het stil bleef in haar rugzak en niemand haar ergens van verdacht. Onbedoeld maakte ze oogcontact met de vrouw die haar naar binnen had geholpen. Blijkbaar moest ze haar act nog wat langer volhouden. Ciora toverde een vrolijke glimlach op haar gezicht voor ze op de vrouw afstapte. ”Ik heb hem gevonden,” begon ze terwijl ze Feu’s pokébal liet zien, ”nogmaals super bedankt!” Het was maar hopen dat de vrouw niet zou vragen om haar zogenaamde Charmander te zien. Of dat ze door had dat niet alleen Hono maar ook Ahi uit haar pokébal was. Of het belangrijkste van al; dat ze een Plusle en Minun in haar rugzak had. Of dat iemand haar of haar pokémon had gezien. Of dat iemand anders in het gebouw haar door had. Arceus, er was nog zo veel dat mis kon gaan op dit moment. Het enige voordeel was dat ze waarschijnlijk nu wel weg kon rennen en een vurige afleiding achter zou kunnen laten.

Hell. Natuurlijk kon het niet in een keer goed gaan. Een man in beveiligerskleding kwam haar kant op gelopen. Hij meldde dat hij blij was dat ze haar pokémon had gevonden. Vervolgens begon hij te praten over het feit dat er regelmatig pokémon gestolen werden uit het gebied. Ciora deed alsof ze er verbaast over was zodat de man zijn monoloog kon voortzetten. Het enige probleem was dat ze op een gegeven moment haar tas voelde bewegen. En de beveiliger had dat ook gezien. Zonder een seconde over te slaan, sprak de man haar op een boze toon aan. Hij begon haar te reprimeren over dat stelen niet goed was, bla, bla, bla. Ciora liet haar mond openvallen en reageerde vervolgens geïrriteerd. "Racistische profilering", zei ze met haar tanden op elkaar. Het was toevallig dat ze nu echt wat gestolen had maar ze was er ook zo vaak voor niets op aangesproken. Puur en alleen vanwege haar huidskleur. Ze was er oprecht boos over. Dat hoefde ze niet eens te acteren. "Mijn tas beweegt omdat mijn Salandit daar in zit. Ahi laat jezelf eens zien", zei ze terwijl ze haar tas richting haar buik draaide. Ze opende de rits zo'n klein stukje dat de Salandit haar kop uit de tas kon steken maar er verder niets te zien was. Met een boze blik in haar ogen draaide ze zich weer terug richting de beveiliger. "Ik geloof niet dat dit het type pokémon is dat jullie hier hebben. Of wel?" De tuin stond er om bekend dat er alleen maar pokémon waren die als 'schattig' werden gezien. Ahi slitterde haar tong even naar buiten om er alleen maar minder schattig uit te komen te zien. Goede acteer keuze, al zei ze het zelf. De pokébal van Feu stak ze weg in een ander zakje van haar tas voor ze de rits weer sloot en de tas terug naar haar rug draaide. Hono stond met een al even boze gezichtsuitdrukking naast haar. Hij had deze situatie al veel te vaak gezien om er zelf ook niet boos om te worden. "Als u mij nu wilt excuseren. Ik wil niets te maken hebben met organisaties die racistisch handelen", beet ze de man toe. Het was de waarheid nog ook. Dit was geen acteren. Dit was pure woede om de situatie. Als ze om een andere reden was aangesproken had ze het opzich best kunnen begrijpen. Maar dit? Dit liet ze niet zomaar over zich heen gaan. Ze was woedend, elke keer opnieuw. Het hoorde gewoon niet en was recht een slecht punt. Bovendien was dit een hele bedreiging ook die ze maakte. De beveiliger wist heel goed dat als hij haar nu niet liet gaan deze organisatie in de problemen zou kunnen komen vanwege discriminerend gedrag. Dat was slechte reclame die niemand wilde. Toch?

Aan de ene kant wilde ze tevreden grijnzen op het moment dat de beveiliger een knalrode kop kreeg en een verontschuldiging stamelde. Aan de andere kant was ze er nog gewoon te boos voor. De verontschuldiging accepteerde ze dan ook niet. Ciora maakte nog een keer oogcontact met de vrouw achter de balie en de andere vrouw, deze keer wel op een wat neutralere manier. Zij hadden namelijk niet echt iets fout gedaan. Of nou ja, niets tegenover haar. Het feit dat ze haar nu met twee gestolen pokémon de deur uit lieten lopen was wel een fout in hun baan. Maar dat maakte Ciora natuurlijk niets uit. Sterker nog, ze was blij dat ze deze fout maakte. Daardoor kon ze haar quest volbrengen.

De deuren van het gebouw sloten achter haar. Mooi. Dan moest ze nu enkel nog terug lopen richting het gebouw waar ze de pokémon moest afleveren. Dat was allemaal best wel te doen. Ahi leek de pokémon in haar rugzak prima rustig te kunnen houden. Hono leidde de weg en Feu, die inmiddels weer uit zijn pokébal gelaten was, vormde de beveiliging aan de achterkant. Het was een vrij rustige wandeling door de stad, niemand kon namelijk weten dat ze zojuist pokémon had gestolen. Dan zouden ze al vanuit het gebouw gevolgd moeten zijn. Sterker nog, vanuit de tuin om precies te zijn. Die kans was wel zo ontzettend klein dat ze er eigenlijk geen rekening mee hoefde te houden.

Zodra ze bij het gebouw aankwam, ontdekte ze enkel een gesloten deur. Geen deurbel, geen ramen waar ze door kon kijken, niets. Een zucht rolde over haar lippen voor ze met haar knokkels op de deur klopte. "Speciaal bezorging", zei ze. Op die manier zou het niet al te verdacht klinken in het geval dat iemand haar zou horen. Maar zou het wel duidelijk maken wat ze kwam doen bij het gebouw. Namelijk een bijzondere bezorging afleren. Een gestolen Plusle en Minun duo. Nu hopen dat ze hier goed zat en dat ze de deur voor haar zouden openen. Ze verwachtte dat de pokémon door iemand anders weer meegenomen zouden worden naar het lab. Al zou ze ook niet gek opkijken als dit daadwerkelijk het lab zou zijn. Dan zou de hele via via van het geven van de opdracht wel erg nutteloos zijn geweest. Het zou haar in ieder geval niet verbazen. Niet alles leek even goed geregeld te zijn in deze organisatie.

Haar ogen werden groot toen de rouw die de deur opende de tas van haar afpakte en de deur voor haar sloot. Een boze schreeuw verliet haar mond voor ze op de deur bonkte. "Geef mijn tas terug!" riep ze. Een fractie van een seconde later hoorde ze de vrouw van eerder gillen. De deur opende opnieuw en Ahi kwam met haar rugzak weer naar buiten. Hono en Feu begroette de Salandit vrolijk. Ciora pakte haar rugzak weer op. De Plusle en Minun waren er uit verdwenen maar verder was er niets uit verdwenen. Opnieuw hoorde ze de vrouw gillen binnen. Ach, dat was haar probleem niet meer. Ciora haalde haar schouders op en wenkte haar pokémon dat ze mee moesten komen. De Cyndaquil, Salandit en Houndour volgde haar braafjes. Tijd om weer verder te gaan en om te zien of er nog wat leukers was te doen.