Tales of

Sinnoh

Hij was zo pissed off nadat hij die man had ontmoet. Zijn zogenoemde collega. Ergens was hij niet meer zeker of hij echt in de organisatie wilde blijven nu hij wist dat ze eikels zoals hem toelieten. Gefrustreerd was hij dan ook aan zijn mauwen aan het friemelen. Dit was zo irritant. Hij had de ander zijn neus moeten bewerken, hem echt de grond in moeten stampen! DIe gast verdiende niks anders. Hij snoof dan ook even luidkeels en legde zijn hoofd even tegen het stalen hekken aan. Wat moest hij doen? HIj kon moeilijk naar de directie stappen om te klagen over het gedrag van een lid. Wat als deze kerel hoger stond dan hem? Wat als hij al naar hen was gestapt? Zou hij nu al uit de organisatie liggen? Als dat het geval was zou hij de ander opzoeken en zij belofte van het breken van diens hand zeker nakomen. Ja, die ging hij niet snel vergeten of laten vliegen.

Blathnaid keek bezorgd op naar haar trainer. Ze zat naast hem op de grond, een plaats waar ze niet vaak te vinden was. Gewoonlijk was de kleine muisachtige op de schouder van de ander te vinden, maar niet nu. HIj was teveel in zijn eigen gedachten verzonken om haar echt aandacht te geven. Hij was aan het malen over wat hij kon doen, wat hij moest doen om zichzelf uit deze situatie te redden.

Het was hem niet opgevallen dat er iemand bij hem zat. Hij knipperde dan ook even toen de ander hem aansprak. Hij keek even op van zijn handen naar de ander. Wat? Kalm knipperde hij enkele keren, waarna hij even knikte naar de ander als teken dat hij inderdaad een slechte dag had. Hij pakte rustig zijn boekje erbij en pende erin, snel en vluchtig maar wel netjes. Na een paar tellen draaide hij het boekje naar de ander toe. 'Is er iets waar ik u mee kan helpen?' stond er dan ook op het papier. Als de ander een slechte dag had dan was het zijn taak als Crescent Moon Member om deze persoon bij te staan. Na eventjes trok hij het boekje terug naar zich en tikte hij de pen tegen het papier aan, afwachtende op het antwoord van de vreemdeling. Blatnaid had inmiddels zich bang verstopt achter het been van haar trainer, duidelijk bang van diens Murkrow. Hij snapte het eigenlijk niet goed, ze zou die Pokémon met gemak kunnen verslaan dankzij haar electric type moves. Daarbij was ze ook steel type, een move die vrij defensief was opgesteld. Oh well.

Het eerste dat hij kreeg van de ander was geen antwoord op zijn vraag, maar een obeservatie van hoe hij dit gedaan. HIj staarde even kort naar de zwartharige man, voordat hij kordaat knikte naar hem. Zijn vrij hand ging naar zijn nek, waar hij even zijn trui wat losser maakte om het litteken op zijn keel duidelijk aan de ander te tonen. Het was niet heel lelijk, maar best groot. Het was duidelijk dat hij meerdere keren open was gelegen daar en dat was niet door een ongeval, maar door de vele operatie. Geen enkele had gewerkt en na al die jaren hadden ze het gewoon opgegeven. Het was jammer, maar wat kon hij eraan doen. Vervolgens sprak de ander weer, een antwoord op zijn vraag. Hij liet zijn boekje zakken en draaide het naar zichzelf toe, waarna hij kalm begon te pennen. 'Als je het niet erg vind dat ik het vraag; hoe komt het dat je een slechte dag hebt?' stond er in het boekje toen hij het terug draaide naar de ander. Blathnaid keek even op van achter het been van haar trainer en piepte meteen angstig bij het aanzicht van de kraaiachtige, duidelijk bang zijnde met zijn aanwezigheid.

Hij was niet het type om te pronken met zijn litteken, maar hij zou het ook niet meteen met opzet verbergen voor vreemdelingen. Mensen die hij niet graag had, dat wel ja. HIj wilde niet dat ze zagen dat hij daar al een gevoeligheid had. Misschien was het ook gewoon iets puur psychologisch, opdat men het al duidelijk kon zien aan hoe hij communiceerde met anderen. Hij haalde diep adem en knikte op de vraag van de ander waarna hij meteen zijn boekje erbij nam. 'Operatie doordat ik niet kan praten' pende hij neer voordat hij het toonde aan de ander, als duidelijkheid dat de operatie niet de oorzaak was van zijn handicap. Het was gewoon een gefaalde treatment, meer niet. Toen de ander terug sprak, knipperde hij even, waarna hij zichzelf wat van het hekken afduwde en zijn geldbeugel erbij nam. Rustig klapte hij deze open waarna hij een briefje van honderd euro eruit haalde en deze zonder veel extra gebaren uit te houden naar de ander. Hij kon immers dit geld wel missen. De ander leek nogal in de pinarie te zitten als het op geld aankwam en Myrth vond het niet erg dit aan hem te geven. Daarbij had hij voldoende zelf op zak en als hij meer nodig had kon hoe zijn moeder altijd bellen. Blath keek even op toen haar trainer bewoog en verplaatste zich snel zodat ze nog steeds verborgen bleef achter de been van haar trainer. De blonde kerel had er echter geen oog voor, er waren belangrijkere dingen nu dan een beetje social anxiety.

De ander was best aardig, een kerel waar hij het vast goed mee zou vinden als ze elkaar wat beter kenden. Hij had dan ook geld aangeboden aan hem, niet omdat hij zich zorgen baarde of slechte voelde. Nee, hij deed het omdat het zijn plicht was.Hij zou niet iemand laten verhongeren als hij genoeg geld had om dat te voorkomen, dat was hoe hij in elkaar zat. Misschien was het deze drang die hem, tot crescent moon had gedreven. Het gaf hem een doel in het leven, om anderen te helpen. De ander aanvaarde zijn geld en even knikte hij langzaam naar hem, waarna hij zijn boekje erbij nam en begon te schrijven. na een tijdje was hij klaar en draaide hij het ding naar de ander toe. 'Hopelijk helpt dit' stond er op de eerste lijn. 'Ik ben Myrddin' stond er vervolgens onder. Het was enkel natuurlijk dat hij zichzelf voorstelde nadat hij dat gedaan had, leek hem enkel natuurlijk. Blathnaid knipperde even en piepte even zachtjes terwijl ze aan de broek van haar trainer trok, waardoor Myrth even keek naar haar en door zijn knieën ging. Rustig pakte hij haar op, waarna hij haar begon te aaien. No more crying, jankerd.

Kalm begon hij het kleine wezentje in zijn armen wat te aaien, wat te sussen, in de hoop dat ze wat kalmer werd. Hij vond het ergens heel irritant dat hij niks tegen haar kon zeggen en vroeg zich oprecht af of ze daarom soms zo van slag was. In ieder geval deed de trainer enorm zijn best, daar kon ze niet in discussie met hem treden... Nja, in hoevere je in discussie kon gaan met een Pokémon. Myrddin liet zijn ogen over de ander gaan die zichzelf voorstelde als Victor, zijn vogel heette schijnbaar Edgar. Hij vond het een erg gepaste naam voor het zwarte wezen. De blonde man nam het boekje ongemakkelijk in een van zijn handen, terwijl hij de pen in de ander nam, nog steeds Blath in zijn armen houdende. Onhandig begon hij te schrijven, waarbij de Togedemaru begon te wriemelen en uiteindelijk op zijn schouder klauterde. Een opgeluchte zucht gleed van zijn lippen, waarna hij gretig verder schreef. 'Blathnaid is de naam van de bal' stond er toen hij het boekje naar de zwartharige draaide. Het was maar goed dat het wezen niet kon lezen, want dan had hij goed in de problemen gezeten over die opmerking.

De Togedemaru leek echter heel wat kalmer te zijn nu, waardoor hij even kalm adem haalde. Victor vroeg aan hem waarom hij een rotdag had, waarop hij meteen weer begon te schrijven. Het duurde even, maar na een tijdje was de man klaar. Rustig draaide hij het boekje om nadat hij de tekst een vlugge read had gegeven. 'Ik heb een Seedot ontmoet op het festival. Gebeurd wel vaker dat men met me lacht maar schijnbaar is hij ook mijn collega. yippie' Zijn ogen stonden erg strak, erg droog. Het laatste was duidelijk bedoeld als sarcasme, maar dat kwam nogal moeilijk over in text form natuurlijk.

Victor begroette de Pokémon met een lach en stelde de Murkrow nog eens expliciet aan haar voor. Hij verzekerde haar dat er geen reden was om bang te zijn, maar het leek niet echt te werken. De Togedemaru had een eigen geweet en het was een die gevuld was met angst en onzekerheid. De man schudde zuchtend zijn hoofd toen hij opmerkte hoe ze meer wegkroop van de man en zijn vogel. Hij keek dan ook even rustig naar de zwartharige man en haalde zijn schouders op als teken dat hij het ook niet wist. Dit was al van dag één zo en hij wist eerlijk gezegd niet wat hij eraan kon doen. Het ergerde hem ergens mateloos dat ze maar zo bleef doen, maar hij wilde ook niet boos worden tegen haar. Misschien als ze meer zijn manier van communiceren wist te begrijpen zou het een stuk vlotter verlopen.

Nadat hij had voorgelegd aan de ander wat het probleem was, kreeg hij een vraag terug. De man knikte twijfelachtig en schudde zijn hoofd vervolgens nadenkend. Het was complicated I guess. De tweede vraag van de ander gaf echter aanleiding aan de man om weer zijn pen naar het papier te brengen en een goede uitleg neer te zetten. Rustig schreef hij zijn gedoe op, waarna hij het aan Victor voorlegde. 'Crescent Moon, dus het zal ervan afhangen hoeveel ik met ga samenwerken' Dat konden verschillende factoren zijn, maar Myrth had er eigenlijk geen ervaring mee dus veel wist hij er niet van. Misschien dat hij de ander nooit meer zou zijn of misschien dat hij zijn eerste partner in een quest werd (oh boi). Hij hoopte maar op het eerste, voor het welzijn van hun beide.

De gedachte alleen al aan de man met het lange zwarte haar zorgde ervoor dat hij zich ergerde... En het beterde niet met de seconde. Nee, hij wilde die kerel echt nog eens op zijn muil slaan. Het was van gewone pure frustratie naar verwilderde woede overgegaan in een fractie seconden bij hem. Een waar talent had de ander, zoveel was zeker, en Myr wist dat hij die haat nog lang zou vasthouden. Hoe dan ook was hij wel tevreden van zichzelf dat hij op z'n minst een zwak punt wist van zijn tegenstander; zijn been. Het was ergens echt ziek dat hij daar aan dacht, maar weet je... In sommige situaties was dat gewoon nodig. Zijn ogen gleden snel naar Victor toen hij weer begon te praten en de man haalde simpel zijn schouders op. Hij wist het echt niet als hij heel eerlijk was. Het leek hem niet dat ze zomaar mensen buiten zouden kegelen voor de reden dat hij zou opgeven. De vraag volgde dan ook snel en even haalde de man diep adem, maar er volgde geen zucht. Oh boy.

Zijn focus ging naar zijn boek, waar hij kalm in begon te pennen. Het duurde even, maar uiteindelijk draaide hij het naar de ander toe. 'Kleineren en uitlachen over mijn gebrek aan praten' Stond er op het papier. De ogen van de blonde kerel stonden meteen een heel anders iets; een mengeling van lichte verdriet en frustratie; in combinatie met een tikkeltje woede. Hij was het zo zat om met zo'n mensen om te gaan... Na enkele tellen draaide hij het boekje terug en begon hij weer te pennen. 'We raakten in argument en hij gebruikte zijn pokémon om me te intimideren. Sloeg me vervolgens in m'n gezicht' pende hij vervolgens neer waarna hij het boekje terug naar Victor draaide. Hij zuchtte even zachtjes. Ergens was het niet het hele verhaal, maar in zijn ogen was dit echt gewoon de reden waarom deze vreemdeling een Seedot was.

Natuurlijk had Myr als eerste geweld gebruikt, maar wat zou venten zijn tegen een vreemde als je er niet even over loog? Juist ja. Hij had dit nodig om zich even op te luchten, kon hij helaas weinig aan doen dat hij zo in elkaar stak. ZIjn ogen gleden dan ook even naar Victor en hij luisterde naar wat de ander zei. Zijn maag keerde zich even bij het besef dat hij het juist wel deed... Nou... Misschien was het in zijn geval wel verantwoord, vond hij toch, en daar was weinig tegenop te brengen. De man legde zijn hoofd even wat naar achter en staarde naar de lucht boven hen. Nog steeds was het klaar, goed, het festival zou niet zo goed verlopen als het zou regenen of bewolkt was. Myr wilde zich echt niet inbeelden hoeveel modder dat met zich zou meebrengen. Nee, laat dat maar zitten. Hij haalde dan ook zijn schouders op, haalde diep adem en zuchtte even zachtjes. Zo makkelijk was het helaas niet. Daarbij zouden ze hem ook nooit in de organisatie laten gaan als ze naar zijn record hadden gekeken. Myrddin was iemand met een historiek van geweld en dat had hij er mooi opgezet. Het stond er niet netjes op, maar goed, het betekende wel dat ze er niet al te nauw op keken. Was het een teken dat ze man tekort hadden? Misschien, maar wie was hij om daar een ordeel over te vellen. Hij kon lekker mooi werken en mensen helpen, het was alles wat hij wilde doen.

Rustig liet hij zijn blik terug op de ander vallen en toen zijn boekje. HIj was alweer terug naar zijn neutrale zelf terug gegaan. Een expressie met weinig emoties. Hij was vrij kalm nu, maar de frustratie was er nog steeds. 'Eerlijk? Daar zullen ze waarschijnlijk niet te nauw op kijken.' pende hij neer waarna hij het ophield naar de ander en even diep adem haalde. Enkele tellen liet hij het los met een zucht. Hij draaide het boekje terug naar hem en begon terug te schrijven. Al snel was hij klaar en draaide hij het terug. Onder de eerste zin waren nieuwe woorden verschenen. 'Ik denk eerlijk dat Crescent Moon iedereen aanneemt en pas ingrijpt bij heel erg extreme dingen. Verder heb ik vrij weinig inzicht op wat mag en niet' De organisatie was best een mess en hij snapte niet waar de leiding erin was. Wie was de big boss en waar was het eigenlijk vandaan gekomen? Hij wist het niet.