Toen dat hij zijn starter op ging halen in Sandgem Town had hij al gehoord van een festival in Twinleaf Town. Hij was niet van plan om veel te gaan doen op dat festival omdat hij enkel het spaargeld van zijn ouders op zak had, maar een kijkje nemen kon nooit kwaad. Wie weet ontmoette hij wel iemand interessant wiens geld hij af kon troggelen of iets dergelijks. Hij had er weinig hoop in en geld verdienen zou echt zwaar worden op zijn eentje, maar het alternatief was om terug te gaan naar Hoenn, waar hij waarschijnlijk afgeranseld zou worden door zijn vader. Alleen het idee al liet bepaalde spanningen in zijn lijf weer terug opdraven en Evan klemde zijn kaken op elkaar. Nee, naar dat leven ging hij nooit terug. Hij wilde nooit meer contact hebben met zijn ouders. Hij wilde nooit meer terug naar die krottenwijk in Fortree City gaan, waar het feit dat ze straatarm waren geworden hem haast om de oren werd geslagen. Hij had zijn kleding van zijn duurste merken met zich meegenomen zodat hij hier in Sinnoh toch iets van waardigheid over zou houden en met de twee maandlonen van zijn ouders, goed genoeg om hem zeker iets meer dan een jaar van eten te voorzien als hij niet te gek deed met zijn geld, zou hem maar moeten helpen hier totdat hij een goede manier vond om geld te verdienen. Zijn blik gleed kort naar Virta, zijn gloednieuwe Squirtle. Zij moest hem maar helpen met geld verdienen. It is what it is.
Kalm richtte hij zijn ogen op naar hetgeen dat voor hem lag; het festival. Na een beetje buiten de plek te hebben gehangen had hij hernieuwe energie om eindelijk terug te gaan. Hij hoopte alleen dat hij die ene Seedot niet meer zag. Hij wist zijn naam niet eens, maar hij wist dat als hij een beschrijving van de ander zou neerzetten dat hij wel snel meer te weten zou komen. Blathnaid zat kalm weer op zijn schouder en hij voelde wel meteen dat de spanning in haar lijfje toenam meteen van het moment dat ze het festival op stapte. Hij knipperde en keek haar kalm aan, waarna hij rustig even een kraampje benaderde die POkémon snacks verkocht. De man greep naar zijn boekje en pende neer wat hij wilde; iets dat zoet en knapperig was. Hij toonde het papier aan de verkoopster, die even verbaasd keek naar hem en vervolgens knikte. Het duurde even maar al snel was ze terug met een snack die nogal naar honing rook. Ze had het op een soort stokje gestoken en de vorm van de snack was dat van een pootafrdruk van een Growlithe ofzo. Heel schattig. Hij knikte even dankbaar naar haar en overhandigde het geld, waarna hij de snack van haar overnam en deze vervolgens aan Blath gaf. Blij keek het bolle ding op, waarna ze gretig begon te snacken van het plakkerige gedoe. De man glimlachte zachtjes en nam haar voorzichtig van zijn schouder, zoda hij haar in zijn armen kon houden. Zo zat ze wat gemakkelijker en riskeerde hij ook niet dat het plakkerige goedje in zijn lange, wilde lokken kwam.
Een lichte frons gleed om zijn gelaat toen hij de man voor zich zag. Hij kocht een simpele snack voor zijn Pokémon. Evan’s blik gleed twijfelend naar Virta, maar de Squirtle gaf geen blijk dat ze dat ook wilde hebben. Het was soms net alsof de Squirtle aanvoelde dat ze voorzichtig moesten zijn met hun geld. Hij sloeg zijn ontbijt altijd over en hield het zo goed mogelijk uit tot de middag eer dat hij zich een broodje kocht, maar Virta gaf hij natuurlijk wel ’s ochtends te eten. Als ze eens moest vechten, dan kon ze in elk geval niet omvallen van de honger. En hij zou het ook een beetje mishandeling vinden als hij haar haar ontbijt zou ontzeggen. Zij had immers niet voor dit leven gekozen, ook al had hij dat wel voor haar gedaan. Maar hij moest ergens en met iemand beginnen, niet dan? Maar toch, het irriteerde hem hoe de jongen voor hem zich wel kon permitteren om de snack voor zijn Pokémon te betalen. En hij wist dat hij een Seedot was omdat hij dit deed, maar hij liet zijn schouder niet al te zacht tegen die van de jongen knallen, hopend dat de snack uit de pootjes van de Pokémon zou vallen en hij een nieuwe zou moeten kopen. ”Oeps, sorry,” sprak Evan smalend, zonder zichzelf om te draaien om te zien of de jongen in orde was. Dat kon hem niks schelen.
Rustig keek hij naar zijn Pokémon, ergens wel een voldaan gevoel bij het feit dat hij haar dit kon aanbieden. Ze was een erge sweettooth, zijn Blathnaid. Het was wel schattig. Hij keek even op toen hij opmerkte hoe iemand dichter kwam en nog voor hij kon uitwijken liep de veel grotere man tegen hem aan. Kort verloor hij even zijn balans, waardoor hij wankel wat naar achter schuifelde. Hoe dan ook had hij geluk dat hij de Togedemary in zijn handen had geklemd en daardoor haar snack niet was verloren. De kleine bal Pokémon keek wel even verbaasd op en begon zachtjes te piepen. De blonde kerel keek echter wel om naar de ander. Hij vond al snel zijn stabiliteit terug en plaatste de electric type kalm op de grond. De traited Pokémon wandelde wat onstabiel en begon vervolgens verder te snacken op het eten dat ze had ontvangen van haar trainer. Myrth kantelde even vragend zijn hoofd en keek even boos naar de ander. Dat was duidelijk met opzet geweest, why? Hmpf... Hij haalde diep adem en zuchtte even geïrriteerd. Hij had tenminste zijn excuses aangeboden, hoe leeg die ook had geklonken.
Evan kon de boze blik haast in zijn rug voelen en een grijns verscheen om zijn lippen. Virta leek het wat minder eens te zijn met zijn handelingen: de Squirtle draaide zich om om te zien of de jongen echt wel in orde was. Ze begreep soms niet goed waarom haar trainer zo deed tegen anderen, maar ze kon er duidelijk niet altijd mee lachen. Evan liet zijn blik naar zijn Squirtle glijden toen deze naar de Togedemary rende en in haar eigen taaltje begon te praten, waarschijnlijk om haar excuses aan te bieden. Evan, die zijn Pokémon de interactie niet wilde ontzeggen door haar terug te roepen, zuchtte eens diep en liep terug in de richting van de jongen, waar zijn vlamrode blik kort bleef hangen op zijn Squirtle. De Squirtle deed net alsof ze niet in de gaten had dat er naar haar gekeken werd en Evan richtte zijn blik maar weer op de jongen. ”Waarom kijk je zo boos naar me?” vroeg hij smalend aan de jongen, dondersgoed wetend waarom de jongen dat deed. ”Ik heb mijn excuses toch aangeboden?” Hij zuchtte diep en zette zijn handen in zijn zij, alsof hij bepaalde overwegingen aan het maken was. ”Goed, goed,” zei hij uiteindelijk en hij hief zijn handen in de lucht. ”Het spijt me. De volgende keer als ik tegen je knal, zal ik ervoor zorgen dat het harder is zodat je ook effectief op de grond valt. Nu goed?” Hij keek de jongen tegenover hem poeslief aan. Virta kon in elk geval niet meer boos op hem worden: hij had zijn best gedaan om een gesprek met de jongen aan te gaan.
Hij was geen sociaal expert, maar ieder dom kind kon opmerken dat de actie met opzet was uitgevoerd. En hij wist eigenlijk niet of het was om hem op de grond te werken of juist de snack van zijn Pokémon uit haar poten te krijgen. HIj wist niet welke van de twee opties hem meer pissed off maakten; hij vond beide immers erg vuile uithalen van deze vreemdelingen. Ten eerste liet de man niet met zich sollen en ten tweede vond hij het walgelijk als men onschuldige Pokémon zo behandelde. Blath had niemand kwaad gedaan en verdiende de treatment dan ook niet. Uiteraard begon deze kerel te praten en opnieuw wenste de blonde kerel dat meer mensen gewoon niet konden praten. Teveel stemgebruik, teveel blabla. Zou de wereld niet mooier zijn als iedereen gewoon stil was? De adner maakte een punt, maar hij vernauwde zijn ogen wat, wetende dat een if scenerio er aan zat te komen.
En gelijk had hij, in bepaalde mate. De man vervolgde het gesprek vreugdig door het wat uit te lokken met meer woorden. De ranger snoof even en pakte zijn boekje erbij waarna hij gretig begon te schrijven in het kleine ding. Het duurde niet lang voordat hij klaar was en het boekje naar de ander draaide. 'Voel je je goed als je Pokémon slecht laat voelen?' stond er simpel op de pagina gepend terwijl hij kordaat de blik van de ander vast probeerde te houden. Hij wilde de ander niet treiteren, maar op zijn plaats zetten. Dat soort gedrag was immers walgelijk. Hij snapte echt niet wat zijn probleem was. Mensen zoals dit waren gewoon enorm zielig.
Blathnaid keek echter even op en leek de situatie opvallend goed te kunnen polsen, voor eens in haar leven. Tot de verbazing van Myrth, een emotie die hij niet echt liet merken buiten, liep ze naar de Squirtle toe. Kort keek ze even van haar snack naar de ander, waarna ze het karamelen ding vastnam tussen haar pootjes. Een puf geluid kwam van de kleine bal af waarna het koekding in twee brak. Kort keek het knaagdier van het ene stuk naar het andere, waarna ze haar pootje opstak om het ene stukje aan het blauwe wezen te geven. Dit had Myrddin haar nog nooit zien doen, dus was hij ergens wel met stomheid geslagen. Hij kon er voor nu echter alleen een mentale notitie over maken, want no way dat hij zich daar nu over ging bekommeren.
Evan trok zijn wenkbrauwen cynisch op toen de man een boekje tevoorschijn pakte en begon te schrijven. ”Wat is er?” vroeg hij smalend. ”Ben je je tong verloren?” De smalende lach verdween echter weer zo snel mogelijk van zijn lippen als dat hij op was komen zetten toen hij de woorden zag die de man neer had geschreven. Woorden die iedereen om hem heen kon lezen als ze zich maar wilden inspannen. Gelukkig voor hem liep iedereen langs hun heen en letten ze niet eens op hun, maar Evan voelde de schaamte tot diep in zijn lichaam dringen. Zijn blik gleed traag naar de Pokémon die voor Virta stond en zijn schuldgevoel werd er niet minder op toen de muis zijn koekje in tweeën brak en één van die delen uitstak naar Virta. Zijn Squitle keek voor zijn toestemming naar omhoog en Evan knipperde kort met zijn ogen. ”Als hij het goed vindt, mag het van mij,” murmelde hij vervolgens, nonchalant knikkend naar de man tegenover hem. Hij wilde het niet laten merken, maar de opmerking van de man stak behoorlijk en hij schraapte kort zijn keel. Zijn hand bracht hij ongemakkelijk naar zijn nek en hij was duidelijk in dubio over wat hij ging zeggen. Ging hij toegeven dat hij weinig geld had en dat hij daarom die peststreek had uitgehaald? Maar dat was het toegeven van zijn grootste zwakte en dat wilde hij niet. Een andere optie was verder gaan met treiteren, maar dat zou Virta hem dan weer niet in dank afnemen en hij kon het bijna ook niet na die actie van de Pokémon van de man. ”Luister man, het was zo niet bedoeld,” besloot hij uiteindelijk te zeggen, ook al was het weldegelijk wel zijn bedoeling geweest om het koekje uit de poten van de muis te laten vallen. Uit jaloezie. Uit walging voor wat een ander wel had en hij niet. ”K-Kun je niet praten?” vroeg hij snel door terwijl zijn wangen warm werden van schaamte. Arceus.
De opmerking die deze kerel maakte waren hem niet nieuw. Hij hoorde het wel vaker. Als hij niet oplette zou hij degene zonder tong op het einde van de dag, want hij was goed opweg om de kleine jongen aan het koken te brengen. Hij vernauwde dan ook zijn ogen, zijn blik vurig van de woede die hij wel meteen voelde bij deze opmerking. HOe dan ook weerhield hij zich ervan om de ander geen stamp te geven of slag, aangezien zijn woorden schijnbaar wel iets hadden aangebracht bij deze kerel. Hij snoof dan ook even en schudde zijn hoofd lichtjes. Wat een idiotw as deze kerel. Was hij blind ofzo? Hij had het zelf allemaal heel goed kunnen zien aankomen en iets aan kunnen doen, maar dat had hij niet gedaan. IN de plaats van vriuendelijk te zijn, moest hij zo gaan reageren op hem. Veranderingen in houding begonnen echter wel op te komen en kort sloeg Myrddin zijn armen over elkaar. Nou? Op zijn volgende woorden keek hij even rustig naar de muis en Pokémon van de ander. De blonde jongen knikte naar zijn starter, die meteen blij de ene helft van het koekje gretig uitstak naar de Squirtle.
Toen hij zijn blik terug op de vreemdeling legde was zijn houding nog anders, alsof hij hem zojuist had betrapt op een hevige misdaad. Hij vernauwde zijn ogen nog wat toen hij weer sprak en knikte kordaat op de vraag van de kerel. Een enkele hand werd naar de kraag van zijn jas gebracht die hij even wat lostte waardoor het litteken duidelijk werd. Meer moest hij hier niet aan vuil maken. Hij liet zijn hand rustig terug naar zijn boekje gaan en opende deze weer om te pennen. 'Hoe was het dan bedoeld?' pende hij rustig neer, waarna hij het naar de ander draaide, een afwachtende blik in zijn ogen. Dat wilde hij wel eens weten.
Hij had niet verwacht dat de ander zijn Pokémon toestemming zou geven om te delen, maar blijkbaar besloot hij Virta niet verantwoordelijk te houden voor Evan’s daden, want niet veel later werd een deel van het koekje van de muis doorgegeven aan het schildpad. Virta maakte een vrolijk geluidje en stak dankbaar haar armpjes uit, waarna ze het koekje aannam en erop begon te knabbelen. Dat zicht liet Evan’s lippen licht omhoog krullen in een glimlach, maar deze verdween al snel weer toen de jongen zijn litteken liet zien en weer in zijn boekje begon te schrijven. Evan las de woorden van het boekje en haalde zijn schouders op. Zijn trots zat hem te veel in de weg om eerlijk toe te geven dat hij het financieel zwaar had en dat hij gewoon jaloers was geweest. ”Er zat niet echt een reden achter,” loog hij dan ook. Genoeg over dat. Evan besloot om het onderwerp te veranderen en knikte naar de ander. ”Wat doe je voor een beroep?” vroeg hij snel om de ander geen kans te geven om erop door te gaan. Zijn blik gleed naar Virta en hij zag haar rustig op het gemakje op haar koekje knabbelen terwijl ze in haar eigen taaltje brabbelde tegen de muis. Zodra Virta haar koekje op zou hebben, zou Evan een excuus zoeken om hier weg te geraken. Dit was al veel te sociaal naar zijn zin.
De man glimlachte even toen hij toestemming had gegeven aan Blathnaid voor het koekje te delen. maar net zo snel als hij was gekomen, verdween het weer. Myrddin maakte een mentale notitie dat het misschien anders zat, maar zijn hoofd duwde het al snel naar achteren opdat hij de ander voor geen meter vertrouwde. Hij vertrouwde mensen in het algemeen gewoon niet, maar aangezien ze al op de verkeerde noot waren gestart zat er een negatief randje al aan vast. De man sprak weer en Myr voelde meteen aan dat er geen nut was om er verder op in te gaan. De jongen zou hem gaan negeren of zou er gewoon woorden om winden tot ze weer bij af waren. Eerlijk gezegd kon het de blonde kerel ook heel weinig schelen hoe het zat met hem en daarom liet hij het er ook erbij. Blathnaid knaagde echter vrolijk verder en piepte af en toe vrolijk naard e Squirtle van de ander. Een vraag kwam en Myrddin bleef de ander even aankijken, voordat hij begon te schrijven in zijn boekje en het ophield. 'Ik werk voor Crescent Moon. Ben jij een trainer?' Stond er simpel op het papier. Het was niet dat CM hem echt heel veel geld gaf, amper zelf. Een compensatie voor wat ze deden, maar daar stopte het ook. Het meeste geld dat hij gebruikte kwam van zijn moeder, die bakken van oud geld dankzij de erfenis van haar eigen ouders. Zijn grootouders die hij nooit had gekend. Hoe de vrouw het volhield om als zelfstandig zo te thriven, was een wonder. Ze had haar eigen lab in Hoenn en had recent laten weten dat ze wilde uitbreiden naar andere regios. Ze had erop gestaan dat Maeve weldra terug zou moeten komen. Ze wilde immers dat de jongedame in haar voetsporen zou treden. Myrddin kon het niet laten ergens jaloers te zijn op zijn zus. Ze waren een tweeling, maar door zijn handicap werd hij steeds achter gestoken als het op werk aankwam. Ja, hij kreeg alles wat ie wilde, maar mocht niks doen. Zijn moeder was bang dat er van alles kon mislopen.
Evan stak zijn handen in zijn zakken en wachtte ongeduldig af tot de man zijn woorden op had geschreven. Het was een aparte manier van communiceren en het maakte Evan ongedurig dat hij steeds moest wachten tot de man iets op zijn papier had geklad eer dat Evan kon zien wat de man wilde zeggen. Het was irritant, maar ook wel begrijpelijk. De man kon er immers weinig aan doen. Evan gaf een simpel knikje op de woorden van de man of dat hij een trainer was. ”Ik heb haar opgehaald bij de professor in Sandgem Town en ga na dit festival een tweede teammember zoeken,” sprak hij op een nonchalante toon, alsof hij het allemaal goed voor elkaar had. Wat een leugen. Hij moest nog oppassen met deze kerel. Als hij geen geld meer had, zou hij waarschijnlijk overgaan naar stelen en dan was deze kerel één van die nietsnutten die hem in de gaten gingen houden. Of bij de kraag probeerden te grijpen. ”Zit je al lang bij Crescent Moon?” vroeg hij. Voor ieder ander zou het een geïnteresseerde vraag kunnen zijn, maar voor Evan was het gewoon om te weten of hij iemand met ervaring voor zijn neus had staan of niet. Als dat niet zo was, dan zou hij misschien al heel wat minder op moeten passen met wat hij deed.
