Tales of

Sinnoh

Met zijn handen in zijn zakken gestoken, liep Evan over het festival heen. Er waren best veel kraampjes aanwezig voor een festival in zo’n klein dorp, maar het waren geen kraampjes die echt zijn aandacht trokken. Het merendeel was er ook maar gezet om de aandacht te trekken en zo veel mogelijk geld binnen te halen en het leek te werken, want er waren toch veel mensen die onnozele souvenirs kochten om bij hun thuis neer te zetten. Dat had Evan ook kunnen doen als hij het geld ervoor had. Dit soort evenementen kwamen altijd als een klap aan in zijn gezicht omdat het hem eraan herinnerde wat hij ooit had en wat hij kwijt was. Zijn leven in Sootopolis City zou niet meer terugkeren, zelfs al zou hij de champion worden in Sinnoh. Het zou nooit meer hetzelfde zijn en een deel van hem zou ook niet meer terug willen keren naar Hoenn. Evan werd uit zijn gedachtegang gehaald door een stem die hij maar al te goed kende. Ondanks dat hij de stem enkel online had gehoord en nooit in real life, had hij genoeg uren achter zijn computer gespendeerd om te weten wie dat hij hoorde praten. Hij versnelde zijn pas dan ook zodat zijn Squirtle achter hem aan moest hollen, zodat hij om de hoek kon kijken. Hij had de man nog nooit in het echt gezien omdat ze enkel met elkaar spraken via een online game en dus twijfelde hij kort, maar hij kon het er altijd op wagen. ”Rani?” vroeg hij dan ook om de aandacht van de man te trekken, zijn wenkbrauwen licht opgeheven. Hij vroeg zich af of de man hem wel zou herkennen, aangezien hij na zijn vertrek uit Sootopolis City geen geld meer had gehad om te gamen, maar dat zou hij zo dan wel merken.